Hlín - 01.01.1917, Blaðsíða 52

50
Hlín
eitt ár, aðrir eftir fleiri, og enn höfðu þeir skipin full-
fermd og höfðu auk þess aukið manngildi sitt að mun,
þó á misjafnan hátt væri, og þeir höfðu frá mörgu að
segja, því með stórmennum, jafnvel konungum, höfðu
þeir oft dvalið.
En svo kom afturförin, sjálfstæðið þraut, fleyturnar
fækknðu og mennirnir smækkuðu. En jafnvel eftir það,
að íslendingar hættu að eiga skip sjálfir, tóku þó marg-
ir sjer far utan með kaupförum þeim, er hingað sigldu.
En þessnm mönnu mfækkaði þó smátt og smátt, uns
það eru ekki nema mikilmenni, sem ráðast í það að
fara utan, annaðhvort til að mannast eða þá til að bjarga
landinu sínu út úr einliverjum vandræðunum.
En meðan utanferðirnar voru sem tíðastar, voru þó
tiltölulega sárfáar konur, sem fóru utan, en ekki held
jeg að neitt liafi þótt minna í þær varið, þótt altaf sætu
þær heima. Tíðarandinn var þá þannig, að þeirra rnent-
un gat orðið fullkomnuð í landinu, og þær áttu að vera
heimasætur, þangað til þær yrðtt gefnar einhverjum góð-
um manni. En nú er öldin orðin önnur. Nú vill alt ungt
fólk fara utan. Einkum finst þeim, sem í skólana ganga,
eða á annan liátt fá víðari sjóndeildarhring, svo þröngt
„ heima, að útþráin sprengir stundum af sjer öll bönd og
fær ósk sína uppfylta. En þrátt fyrir það þótt utanfarir
sjeu nú tíðari en nokkru sinni fyr, og konur njóti ferða-
frelsisins jafnt og karlar, þá eru þó ætíð miklu fleiri, sem
sitja heima og aidrei komast neitt, en hafa þó, ef til vill,
haft eins mikla eða jafnvel miklu sterkari löngun til ut-
anfarar en sumir, sem farið hafa; kjörin og kringum-
stæðurnar eru svo misjafnar. Þessvegna eiga þeir, sem
fara, að sgeja þeim, sem heima erú, eitthvað í frjettum,
þegar þeir koma aftur.
Nú eru norðlensku konurnar að gefa út ársrit til frek-
ari kynningar og samtals um áhugamál sín og svo til
skemtunar. Og nú býðst þeim öílum tækifæri til að tala.
Nú hef jeg nýlega dvalið á annað ár í útlöndum, og gæti