Hlín - 01.01.1922, Blaðsíða 79
HUn
77
Barnaþula.
Senn fer að liiýna á sumardegi,
senn fara að spretta blóm á teigi. /
Skemtin maður er vagn á vegi.
Vorið skuinm við hylla,
en við skulum forðast alt hið Ijóta og illa.
Fje er ei þörf á húsi og heyi,
, , hlíð og engi gróa,
brúnir leysa, byggir hreiður lóa.
Daggartárið lilju laugar,
lifna freðnar hjarta taugar,
morgunroðans bjarma baugar
blómin vekja endurhrest.
Á misjöfnu þrífast börnin best.
Sumar geislans ástar auga
á sig finna þau stara,
og rjetta honum bikar rjóðra huuangsvara.
' Fuglar syngja, fjöllin blána,
foBsinn kveður sín Ijóð við ána,
það er farið að lilýna og hlátia,
himininn gefur sólar bað.
Holt er okkur heima hvað.
Þyki þjer vetrar gaman grána,
gott er að vona og bíða
sjáirðu í gegnum sortann vorið blíða.
Helga, ltiga, Halla, Stína
hlaupa út með brúður sínar,
þær eru orðnar fjarða fínar,
/ fengu þær allar hatt og kjól,
rauða skikkju og rennistól, (
vilja þær, þegar veðrið hlýnar,
veita þeint sól og gleði.
Langt finst þeim sem liggja inn á beði.