Skutull - 08.10.1948, Blaðsíða 1

XXVI. ár. ísafjörður, 8. október 1948. 39. tölublað.
Bíó ALÞVÐUHCSSINS
sýnir
laugardag
og sunnudag kl. 9:
Báðar vildu eiga hann.
Aðalhlutverk:
VAN JOHNSON
ESTER WILLIAMS
„Heyrði ég í hamrinum, hátt var
Sorgarþáttur Súðavíkurvegar.
Óþolandi sóun ríkisfjár. Óþarfar tafir á nauðsynlegri
vegagerð. — Auðveldari leið hafnað.
Fyllilega kominn tími til, að kraftur verði settur á
verkið. — Þolinmæði manna löngu ofboðið.
Þagnarrof.
Fyrstu dagana í september
skrifaði ég grein um eitt stærsta
lineykslismál, sem átt liefir sér
stað í framkvæind vegamála á Vest-
fjörðum. Greinin birtist svo í Al-
þýðublaðinu þann 18. september
undir fyrirsögninni: .,,Vegagerð,
sem gengur seint,,.
1 þessari grein var rakin sorgar-
saga Súðavíkurvegar.
Þar skýrði ég frá, að búið væri
að bauka við þessa vegagerð á
annan áratug, að fjárveitingar til
Súðavíkurvegar á þremur .seinustu
árum hefðu numið 270 þúsund
krónum, en þrátt fyrir það hefði
vegagerðinni ekkert miðað áfram
allan þennan tíma.
1 Alþýðubl.greininni skýrði ég
frá því áliti staðkunnugra manna,
að fyrir það fé, sem til Súðavíkur-
vegar hefir verið veitt, hefði vegur-
inn nú getað verið kominn til
Súðavíkur, ef hann hefði verið
lagður yfir Arnardalsháls. — Ég
skýrði frá viðureign vegamála-
stjórnarinnar við „Hamarinn“ síð-
an haustið 1946, og árangrinum af
þeirri viðureign, sem sé skarðinu
ofan í hann og holunni frá því í
fyrrasumar utan í hann.
Ég taldi ekki ástæðu til að draga
fjöður yfir það, að vegamálastjóri
hefði ekki fengizt til að gefa neinar
upplýsingar um framkvæmd þessa
verks eða kostnað við það, þrátt
fyrir ítrekaðar bréflegar fyrir-
spurnir af minni hendi. Vegna
þessarar þagnar neyddist ég til að
bera svohljóðandi fyrirspurnir
fram opinberlega:
„Hvað hefir skarðið og holan í
Arnardalshamar kostað?
Er til kostnaðaráætlun um fyrir-
liuguð jarðgöng gegn um Arnar-
dalshamar, og ef svo er, hverjar
eru þá niðurstöðutölur þeirrar
áætlunar?
Hvenær má búasl við að Súða-
víkurvegur komist gegn uro þessa
óbilgjörnu klöpp, sem nú hefir
ptaðið fyrir sérfræðingum vega-
málastjórnarinnar i þrjú sumur?
Er það rétt, að einn eða tveir
af trúnaðarmönnum vegamála-
stjórnarinnar liafi í álitsgjörðum
sínum um Súðavíkurveg lagt til, að
hann yrði lagður yfir Arnardals-
háls“?
Að greinarlokum bar ég fram þá
kröfu almennings, að ef ekki ynnist
á „Hamrinuin“ á næstu dögum eða
vikum, eða enn ætti að bíða
eftir borum eða púðri, yrði þegar
að hefja vegageröina yfir Háls eöa
láta ýtuna byrja strax á vegagerö-
inni frá Súöavik út hlíö á þeim
hlula leiöarinnar, sem öllum kemur
saman umL hvar vegurinn skuli
liggja. Hélt ég því fram, að þetta
væru sjálfsögð vinnubrögð, og
vandséð næsta, hvernig hægt yrði
að standa gegn svo sjálfsagðri
kröfu, eftir allan þann óverjandi
drátt, sem orðið hefði á fram-
kvæmd þessarar vegagerðar.
Borar á ferðalagi.
Af bréfum, sem mér hafa borizt,
síðan greinin um Súðavíkurveg
kom í Alþýðublaðinu, sé ég, að
þetta mál hefir vakið athygli og
furðu í öðrum landsfjórðungum.
En ánægðastir eru þó þeir, sem
bezt þekkja til, yfir því, að þögnin
skyldi loksins vera rofin um þetta
mál. Menn voru farnir að óttast,
að ekkert yrði snert á verki í
Súðavíkurvegi á þessu sumri. Menn
spurðu hvern annan um borana,
sem beðið var eftir í allt fyrra-
sumar, og Vesturlandið sagði farna
frá Noregi í vor og komna til
Reykjavíkur á miðju sumri. Menn
spurðu um hvað „Hamarsævintýr-
ið“ mundi vera búið að kosta
ríkissjóð. Menn gerðu að gamni
sínu um hið ægilega fjall Arnar-
dalsliáls, sem enginn kæmist yfir,
nema fuglinn fljúgandi. Menn
kímdu að boðskapnum um fyrstu
jarðgöng á Islandi, en um það
mannvirki skrifaði eitt af dagblöð-
unum í Reykjavík fyrir mörgum
mánuðum síðan.
Og hjartanlega hlógu menn hér
vesturfrá, þegar Guðmundur Tlior-
oddsen prófessor, minnti á söguna
um Búkollu og óskaði þess í út-
varpserindi, að engan ætti eftir að
henda það slys, þegar gatið loks-
ins kæmi á klettinn, að standa
fastur í gatinu.
En sannast að segja er varla
gerandi gaman að þessari hörm-
ungu.
Með sama áframhaldi líða mörg
ár enn, þar til Álftfirðingar komast
í akvegarsamband við Isafjörð.
Verkfræðingur og verksjóri
sendir á staðinn.
Það verður sjálfsagt að teljast
mikill merkisdagur, þegar hörðu
borarnir loksins komu til bæjar-
ins, en það mun hafa verið í
byrjun september. Og svo var farið
að bora Hamarinn. Fyrstu sögur
liermdu, að nú ynnist liarða bergið
eins og tré og grjótið spryngi
ágætlega. Að skömmum tíma liðn-
um mundu jarðgöngin verða full-
ger.
Þó fór brátt að kvisast, að hörðu
borarnir liitnuðu. Þá var smíðaður
við þá kæliútbúnaður og síðan
hefir verið borað og sprengt og
sprengt og borað, pn samt er sá
dagur alllangt undan, að ekið verði
gegn um Arnardalsliamar.
Nú hefir þó verið sendur verk-
stjóri að sunnan til að stjórna
sprengingunum, og verkfræðingur
er hér líka til að leggja á ráðin
og annast yfirstjórn verksins.
Þrír áverkar hlið við hlið.
Nú eru liðnar fjórar vikur, síðan
seinasla atlagan að Hamrinum
liófst. Og víst er hann ekki óskadd-
þar látið“
aður lengur. — Svolítið skarð er nú
ofan í Hamarinn, og hlaut hann
þann áverka haustið 1946. Mun þá
hafa verið ætlunin að rjúfa hann
niður í gegn, en þó var brátt horf-
ið frá því ráði. Eftir sumarið í
fyrrasumar er svolítil hola inn i
bergið, en nú er enn sprengt á
nýjum stað, og er það þó vafalaust
réttara. — Virðast þetta nokkuð
kákkend vinnubrögð, að ekki sé
meira sagt.
Menn hafa sem sé uppgötvað, að
innan við Hamarinn er allhátt berg,
og er nú ætlunin að leggja göngin
gegn um Hamarinn á snið fram
á við til sjávar og komast þannig
með veginn framan við það.
Jarðgöngin verða tæpast
fullger þetta haustið.
Þegar þetta er ritað, er seinasta
holan í Hamrinum orðin 7 metra
djúp og göngin þó hvergi nærri
fullger að þeim hluta. Verkið hef-
ir þegar staðið fast að fjórum vik-
um. Alls munu göngin gegn mn
Hamarinn verða allt að 30 metrum.
Verður því að ganga betur en af er,
ef það 4 ekki að þurfa að bíða
sumarsins 1949, að lokið sé við
jarðgöngin gegn um Arnardals-
liamar.
Upplýsingar fengnar.
Ég hefi nú fyrir nokkru fengið
bréf frá vegamálastjóra, og er það
dagsett 18. september, þ.e. sama
daginn og grein mín um Súðavíkur-
veg birtist í Alþýðublaðinu.
Þar upplýsir vegamálastjóri,
að Lýöur Jónsson hafi fyrir allöngu
siöan athugaö vegarstæöiö frá
Arnardal til Súöavikur, og hafi
hann mælt meö þvi, aö vegurinn
yröi lagöur yfir hálsinn nokkuö
nálægt gömlu götunni. Hinsvegar
hafi verkfræðingar, sem þarna hafi
athugað staðháttu, lagt til, að farið
yrði gegn um Hamarinn, og sjálf-
ur segist vegamálastjóri einnig
hafa fallizt á það, er hann fór þar
um í fyrra, enda hafi vegurinn þá
veriö kominn inn aö Hamri.
Að öðru leyti upplýsir vegamála-
stjóri þetta í bréfi sínu:
Haustið 1945 var vegurinn að
mestu fullgerður út að Arnardalsá.
Á árinu 1946 var unnið fyrir
134000 krónur i Súðavíkurvegi
(það er vegurinn frá Arnardalsá að
Hamri og skarðið ofan í hann).
Á árinu 1947 (í fyrra sumar)
var unnið í veginum fyrir 27 400
krónur. Alls eru því farnar í
Súðavíkurveg frá Arnardalsá að
Hamri (og i Hamariiui) á þessum
tveimur árum Í6Í400 krónur. —
Er það mikið fé í ekki lengri spotta.
Vegamálastjórinn upplýsir enn í
bréfi sínu, að verkfræðingur hafi
Framhald á 4. síðu.
Arnardalshamar.