Vesturland - 08.01.1955, Blaðsíða 1

&jsrs> a/essTFiftzwfiH S3ítGFS3ms»sfrf0ifm
XXXII. árgangur.
Isafjörður, 8. janúar 1955.
1.—2. tölublað.
Sigurður Bjarnason:
Fáein orð nm nntið og framtfð við Isafjarðardjúp
Hugleiðing um áramót
Þegar litið er yfir atburði ársins
1954 mun naumast ríkja ágrein-
ingur um það meðal Vestfirðinga,
að sú ákvörðun, sem mikilvægust
hafi verið tekin á árinu í hags-
munamálum þeirra, hafi verið á-
kvörðunin um stórframkvæmdir í
vatnsvirkjunarmálum á næstu
tveimur og hálfu ári. En hinn 17.
desember s.l. tilkynnti ríkisstjórn-
in, að ákveðið hefði verið að
þeim framkvæmdum skyldi hagað
þannig, að reist skuli 3600 hest-
afla orkuver við Mjólkár í Arn-
arfirði og 600 hestafla orkuver
við Fossá í Bolungavík. Þessi
tvö orkuver, ásamt rúmlega 1300
hestafla vatnsaflsvirkjunum ísa-
fjarðarkaupstaðar, er síðan á-
formað að tengja saman. Er gert
ráð fyrir að öll kauptún á Vest-
fjörðum og nálægar sveitir fái
raforku frá þessum orkuverum.
Samtals munu um 7000 manns
búa á fyrirhuguðu orkuveitu-
svæði.
Mörgum mun hafa fundist sem
ákvörðun um virkjanir á Vest-
fjörðum hafi dregist alllengi hjá
ríkisstjórninni og sérfræðingum
hennar. Er það ef til vill að
vonum, þar sem meginhluti Vest-
fjarða býr nú við hið erfiöasta
ástand í raforkumálum, rándýra
og ónóga orku frá dieselstöðvum.
Þess ber þó að gæta, að þegar
núverandi ríkisstjórn hófst handa
um framkvæmdaáætlun sína á
sviði raforkumála, skorti mikið
á að fullnægjandi upplýsingar
lægju fyrir um þær leiðir, sem
til greina komu hér vestra, þrátt
fyrir áratuga undirbúning heima
fyrir. Er óþarft að gera það
frekar að umtalsefni hér.
Niðurstaða Finnboga Rúts.
• Vegna þess að einstakar raddir
hafa heyrst um það, að með
virkjun Mjólkár og Fossár í Bol-
ungavík sé um að ræða einhvers-
konar brigðmæli í raforkumálum
Vestfirðinga af hálfu ríkisstjóm-
arinnar, vil ég aðeins minna á
það, að þegar Finnbogi Rútur
Þorvaldsson, verkfræðingur, hafði
um nokkurt skeið unnið að rann-
sóknum á virkjunarskilyrðum við
Dynjanda, og fjárhagslegum
grundvelli heildarvirkjunar þar
fyrir alla Vestfirði, varð niður-
staðan sú, að ekki var talið ráð-
legt að leggja í virkjun þar að
svo komnu máli. Að þessari niður-
stöðu var komizt fyrir um það
bil áratug síðan. En öll bæjar-
og sveitarfélög frá Patreksfirði
til Súðavíkur höfðu þá staðið
fyrir sameiginlegum rannsóknum
virkjunarmálanna, ásamt þing-
mönnum þessara héraða.
Enn er þess að geta, að sam-
kvæmt áætlun, sem raforku-
málastjórnin gerði á s.l. sumri,
hefði orkuver af þeirri stærð,
sem byggt hefði verið við
Dynjanda, orðið rekið með
halla, sem nam samtals nokk-
uð á annan tug milljóna króna
fyrstu tíu árin.
Hinsvegar er gert ráð fyrir, að
þau orkuver, sem ákveðið hefir
verið að reisa, verði rekin svo
að segja hallalaust frá upphafi.
Stórkostleg framfaraspor.
Um það getur ekki ríkt á-
greiningur, að hin nýju orkuver,
sem rísa á næstunni í Arnar-
firði og í Bolungavík, muni marka
stærstu framfaraspor, sem stigin
hafa verið í þessum landshluta.
Með 4200 hestafla orkuframleiðslu
þessara aflstöðva munu öll kaup-
túnin, ísafjarðarkaupstaður og
nálægar sveitir fá næga orku til
hverskonar heimilisnotkunar og
Á þessum uppdrætti sézt orkuveitusvæð: fyrirhugaðra virkj-
ana í Arnarfirði og Bolungavík. Dökku ferhyrningarnir sýna
vatnsaflstöðvarnar en þríhyrningarnir aðalspennistöðvar.
Dökku línurnar tákna 33 kw. raflínur en punktalínurnar 11
kw. rafiínur.
Sigurður Bjarnason
stóraukins iðnaðar. Um hve langt
árabil þessi orka verður fullnægj-
andi, skal ég ekki spá um. En
að sjálfsögðu verður að hafa það
í huga nú þegar, að notaðir verði
síðar, e.t.v. mjög fljótlega, þeir
orkuvarasjóðir, sem hér eru vissu-
lega fyrir hendi. Aðstaðan til
þess að hagnýta þá mun verða
allt önnur og betri er tímar líða,
iðnaður hefir vaxið upp og fólki
fjölgað í þessum héruðum. 1
bili er ekki fyrir hendi fjárhags-
legur grundvöllur fyrir stærri
orkuver en þau, sem ákveðið
hefir verið að reisa.
Af þeim aflgjöfum, sem síðar
kemur til álita að virkja eru
Dynjandi, Þverá á Langadals-
strönd, árnar í Mjóafirði og fleiri
vatnsföll við sunnanvert ísafjarð-
ardjúp sennilega nærtækust.
Að sinni mun ég ekki gera að
umtalsefni, hvernig leyst skuli
raforkumál sveitahreppanna við
innanvert ísafjarðardjúp. En sam-
kvæmt raforkulögunum frá 1946
veitir raforkusjóður einstökum
bændum eða samtökum þeirra
mikinn stuðning við byggingu
heimilisrafstöðva, hvort heldur
sem um er að ræða dieselstöðvar
eða vatnsaflsstöðvar. Hafa nokkr-
ir bændur við Djúp þegar hagnýtt
sér þennan stuðning, en aðrir
undirbúa framkvæmdir. Allir vilja
eðlilega verða þeirra fjölþættu
þæginda aðnjótandi, sem raforkan
skapar, bæði á heimilum fólksins