Bjarmi - 01.06.2003, Blaðsíða 10
Agnes Eiríksdóttir, flugfreyja
Konur eru verkfæri
sem Guð nær að nota
á sérstakan hátt
Viðtal við Eddu Matthíasdóttur Swan
Ég hitti Eddu M. Swan fyrst fyrir
rúmum 17 árum og síðan hafa
leiðir okkar legið saman í gegn-
um kristið starf og samfélag.
Eftir því sem ég hef kynnst Eddu
meira, hef ég sannfærst betur
um það aö þar fer kona sem er
heilshugar í trúnni á Jesú Krist
og að hún er stólpi í guösríki
sem viö, sem viljum fylgja Jesú,
getum öll lært mikiö af. Það var
því með ánægju sem ég tók þvi
boði aö fá að kynna hana örlítið
fyrir lesendum Bjarma. Okkur
langar til þess að leyfa ykkur að
kynnast Eddu sjálfri örlítiö nánar
og þátttöku hennar i kristilegu
starfi, fyrr og nú. Meö þetta fyr-
ir augum heimsótti ég Eddu
kvöld eitt í lok apríl.
Á þessari heigi kynnist ég því í fyrsta
skipti að Jesús Kristur er lifandi
sonur Guðs og að ég get haft per-
sónulegt samfélag við hann.
Edda, mig langar til að biðja þig
um að byrja kannski á þvi að segja
okkur frá því hvernig þú komst til
trúar.
Ég miða yfirleitt við það þegar
ég fór á lútherska hjónahelgi. Samt
álít ég að Guð hafi verið búinn að
vera meö hönd sína á mér þó ég
hafi ekki heyrt kall hans eða
brugðist við því. Ég er alin upp á
Selfossi og sótti þar sunnudaga-
skóla. A táningsárunum má segja
að trúin hafi verið mér fjarlæg, en
þegar ég var 16 ára fór ég sem
skiptinemi til Bandaríkjanna á veg-
um Þjóökirkjunnar. Þarátti ég að
vera virk í kirkjustarfi, og kirkjan
bar í raun og veru ábyrgð á mér
sem skiptinema. Hjónin sem ég bjó
hjá voru í meþódistakirkju og ég
sótti reglulega kirkju meö þeim á
sunnudögum og svo tók ég einnig
þátt í starfi unglingahópsins í kirkj-
unni. Þarna kynntist ég einhverju
öðru en þessu venjulega þjóð-
kirkjustarfi hér heima og komst í
kynni við lifandi trúaða unglinga.
Hópur unglinga frá samtökunum
„Campus Crusade for Christ" kom í
kirkjuna og þau gáfu mér lítinn
bækling, sem ég á enn í dag. í
honum var frelsisverk Jesú útskýrt
og hann endaði meö bæn, sem ég
fór meö. Fjölskyldunni sem ég bjó
hjá þótti nóg um, þannig að það
varö ekkert meira úr þessu hjá mér.
Ég kom síðan heim eftir áriö sem
skiptinemi, en síöan gifti ég mig og
flutti til Bandarikjanna. Tiltölulega
fljótlega byrjuöum við að sækja
kirkju reglulega þar og eftir aö
dætur okkar tvær fæddust, sóttum
við kirkjuna mjög stift og þær tóku
þátt i því barnastarfi sem þar var.
Þetta varþá aðdragandinn?
Já, í nóvember 1983 flytjum
við til íslands, og í nóvember
1985 förum við síðan á hjóna-
helgina. Það er dálítið merkilegt
hvernig það geröist. Guð var þar
að verki. Við vorum búin að þekk-
ja til hjónahelgastarfsins í mörg ár
á meðan við bjuggum í Bandaríkj-
unum, bæði á meðal meþódista
og kaþólikka. Vinir okkar höfðu
reynt að fá okkur með á svona
helgi, en við vorum bæði svo þver.
Seinnipart sumars eða í byrjun
hausts vorum viö í Hveragerði í
heimsókn hjá æskuvinkonu minni,
Hrefnu Brynju og manni hennar,
Snorra Óskarssyni, þar sem þau
voru stödd hjá foreldrum hennar.
Þegar viö erum aö fara út úr dyr-
unum og erum aö kveðja þau,
segir Hrefna: „Vitiö þiö hvert viö
erum að fara i nóvember?" „Nei",
sagöi ég, „hvert eruð þið að fara?"
„Við erum að fara á eitthvað, sem
heitir Marriage encounter helgi",
segir hún. Við Ed horfðum hvort á
annað og fórum bæði aö skelli-
hlæja. Þau urðu náttúrulega mjög
hissa og við Ed komum hvort öðru
algjörlega á óvart þarna, þvi á
sömu stundu sögðum viö bæði,
„getum við fengið að koma líka."
Þetta var mjög sérstakt. Þetta var
önnur lútherska hjónahelgin hér á
landi. Á þessari helgi kynnist ég
því í fyrsta skipti að Jesús Kristur
er lifandi sonur Guðs og að ég get
haft persónulegt samfélag við
hann. Ég fékk þarna að upplifa aö
honum þykirvænt um mig og ekki
bara um mig, heldur þykir honum
10