Morgunn - 01.06.1976, Blaðsíða 87

ÞORSTEINN MAGNÚSSON frá Höfn í Borgarfirði eystra:
„NÚ ER MÉR BATNAÐ I HÁLSINUM,
NAFNI MINN“
Það mun hafa verið um 1912-1913, að hingað til Borgar-
fjarðar kom roskinn maður, nálægt 60 ára að aldri, að ég
hygg, Þorsteinn Tónsson að nafni. Ekki er mér kunnugt um
uppruna hans. En hingað kom hann vestur úr Helgafellssveit.
Hér í hreppi dvaldi hann síðan 7-8 síðustu árin, sem hann
lifði í þessari jarðvist. Hann var oftast í ársvistum á ýmsum
hæjum hér í sveitinni, stundum við sjóróðra eða almenn
sveitastörf, eftir því sem til féllst hverju sinni. Ekki var hann
mikill fyrir sér á veraldarvísu: Smár vexti og allur fremur
veikbyggður líkamlega. En hann þótti hvarvetna sérstaklega
góður þjónn, því frábær trúmennska hans og umhyggja um
hag húsbænda hans, ásamt glaðri og ljúfri skaphöfn gjörði
meira en að bæta upp það, sem skorti á líkamlega krafta hans.
Það var svo haustið 1919, að Þorsteinn réðist hingað að
Höfn í fyrirhugaða ársvist til foreldra minna, Sveinbjargar
Jónsdóttur og Magnúsar Þorsteinssonar. Hér ávann hann sér
fljótlega hlýhug og vináttu heimilisfólksins, húsbænda og ann-
ara, vegna þeix-ra eiginleika hans, er ég lýsti hér áður. Á engu
vildi hann níðast, því er honum var tiltrúað, hrekklaus, grand-
vör og saklaus sál, vandaður til orðs og æðis. Og einhvem
veginn varð það svo, þótt aldurs munur okkar væri mikill —
ég var þá 18 ára — að það munu hafa fljótlega spunnist
einhverjir duldir þræðir á milli okkar. Hann vildi greinilega