Jazzblaðið - 01.11.1950, Blaðsíða 4

CHARLES H. LONG
skrifar þessa greln
fyrlr Jazzblaðið um
vinsælasta Dixieland
hljómsveitarstjóra
Engiands —
H ARRY
CHARLES H. LONG, tuttugu og sex ára
gamall Englendlngur, hefur skrifað meðfylgj-
andi grein fyrir Jazzblaðið, og munu greinar
eftir hann birtast öðru hvoru. — Charles er
bankamaður að at-
vinnu, en hann hef-
ur alltaf haft sér-
staklega mikinn á-
huga fyrir jazz-
músík, þó að hann
leiki ekki á neitt
hljóðfæri. — Hann
var í brezka flug-
hernum í siðasta
stríði, og er hann
dvaldi um skeið í
Noregi söng hann
með Örlicks hljóm-
sveitinni á „King’s
Restaurant" í Oslo. — Þá skrifaði hann og
nokkrar greinar fyrir norska jazzblaðið „Syn-
kope“ og í enska blaðinu „Melody Maker" og
ameríska blaðinu „Down Beat“ birtust greinar
eftir hann um jazz í Noregi. — Aðaltómstunda-
iðja hans er, að skrifast á við jazzáhugamenn
hingað og þangað um heiminn. — Uppáhalds-
hljómsveitir hans eru hljómsveit Ted Heat í
Englandi og hljómsveit Stan Kenton í USA.
Uppáhalds plata: „Concerto for clarinet" með
Artie Shaw og uppáhaldssöngvarar hans eru
hinn enski Benny Lee og ameríski Perry
Como. Ritstj.
Dixieland — endurborið lagfært og
fágað Dixieland — líður nú aftur inn í
jazzheiminn á vængjttm vinsældanna.
Skartandi fínlegum nútíma útsetning-
um, sniðnum fyrir hljómsveitatækni
vorra daga, talar hin grófa og hása
hljómlist tuttugasta tugs aldarinnar nú
máli sínu til dansandi og hlustandi
álieyrenda sextugasta tugsins.
Og maðurinn, sem nú hefur þessa teg-
und hljómlistar upp á arma sína, og
gerir úr henni hættulegustu einvígis-
áskorun á hinn nýja stíl stórra hljóm-
sveita, sem enn hefur komið fram, er
enginn annar en Harry Gold.
Hinn fertugi Harry Gold, borinn og
barnfæddur Lundúnabúi, er alls ekki
hinn enski „konungur saxófónsins". —-
Fjölmargir leika betur en hann, en ör-
fáir af eins næmri tilfinningu — það
gerir mismuninn. Harry er svo ólíkur
hugmyndum flestra um hinn fullkomna
hljómsveitarstjóra, sem framast er
unnt — hann er afar feiminn, þögull og
óframfærinn. Jafnvel það, hve hann lík- .
ist Tommy Dorsey í útliti og fasi, not-
ar hann sér alls ekkert.
Tónlist sú, sem Harry og hljómsveit
hans, „Pieces of Eight“, leika, er ávöxt-
ur hinnar rótgrónu hugsjónar um yfir-
burði hinnar samanþjöppuðu jazztón-
listar litlu hljómsveitanna yfir þung-
lamalegt og oft íburðarmikið swing
stóru hljómsveitanna. Harry hefur tek-
izt að losa sig alveg við hryssingslega
frekju hins upprunalega Dixielands.
Sjálfur segir hann sig og hljómsveit
sína hvorki vera að reyna að skapa eitt-
hvað nýtt, né ríghalda sér við gamla
Dixieland-stílinn, eins og margar þei.rra
4 jazzlUuf