Jazzblaðið - 01.09.1952, Blaðsíða 12

en samt fannst mér skorta talsvert á, að
hann væri sambærilegur við fremstu Banda-
ríkjamenn á því sviði. Altóleikari Parnell
hljómsveitarinnar heitir Derek Humble og
segir Ronnie Scott að hann sé fremsti altó-
leikari Englands. Mér gafst tækifæri til
að heyra í Johnny Dankworth eftir að
hann kom úr sumarfríinu, en þá hafði
hann reyndar ekki snert á hljóðfærinu í
þrjár vikur, má hann vera mikið betri en
hann var þegar að ég heyrði til hans, ef
hann er raunverulega betri en Derek.
Altósaxófónleikur Johnny hefur versnað
síðari árin vegna þess að hann hefur lagt
mikla vinnu í hljómsveit sína og auk þess
er hann önnum kafinn öllum stundum, því
hann er fremsti útsetjari Englands. Derek
leikur sjálfstæðan stíl, sem er sambland
af stíl Konitz og Parker ef eitthvað er hægt
að kalla það. Hann er afburða sólóisti, og
eins og allir aðrir, er ég hefi talið upp hér
að framan kornungur. Sennilega er enginn
þessara pilta yfir tuttugu og fimm ára, en
allir leiðandi stjörnur í ensku jazzlífi.
í næstu grein mun ég ræða um rhythma-
leikarana, hljómsveitirnar, jazz í BBC og
aðra jazzklúbb. S. G.
Sagí hefur það veriif ...
Haft eftir hljóðfæraleikurum
ok Kagnrýnendum.
„Fats heitinn Navarro hefði auðveldlega
getað orðið fremsti trompetleikari nútíma-
jazzins. Hann hafði hlýrri tón en Dizzy;
meiri sannfæringu og kraft en Miles“.
Pat Harris í Down Beat 28. 12. ’51
„Klarinetleikur Hubert Rostaing í „Hot,
Club of France" kvintetinum er ekkert
sérlega upplífgandi og hljómar eins og
stæling á Benny Godman".
Peter Tanner í Jazz Journal, Febr. ”52
„Tommy Whittle er sannarlega í hópi
beztu „modern“ tenórsaxófónleikara Eng-
lands".
Peter Tanner í Jazz Journal, Febr. ”52
Ný bók:
„JAZZ“
Eftir Rex Harris
gefiö út af Pelican Books, London 1952
verð 2 shillingar.
Fyrir skömmu kom í bókaverzlun KRON,
Bankastræti, bók frá hinu vinsæla útgáfu-
fyrirtæki „Pelican". Ber hún titilinn
„Jazz“. Eins og nafnið gefur til kynna
fjallar bókin um jazz og þróun hans. Höf-
undur bókarinnar, Rex Harris, er þekktur
augnsérfræðingur, en kunnari sem afkasta-
mikill rithöfundur og hljómlistargagnrýn-
andi. Hann hefir m. a. verið formaður sam-
bands enskra jazzklúbba um árabil og þess
utan ritað mikið í ensk músik-blöð. Höfund-
urinn getur þess í byrjun bókarinnar, að
hún sé samin til fræðslu um jazz, og frek-
ar fyrir þá, sem eitthvað vita fyrir um
þessa tegund tónlistar og þróun hennar.
Bókin er mjög vel samin og lýsir jazzinum
allt frá upphafi hans, hjá afríkunegrum,
fram á þennan dag. Dregur höfundur fram
í dagsljósið, mjög nákvæmlega, öll áhrif,
sem þessi frumstæði vísir að jazzi varð
fyrir á þroskabraut sinni. Ber þá að geta
þess, að það, sem höf. nefnir jazz, er sá
stíll jazzins, sem nefnist New Orleans jazz
eða jafnvel Dixieland. Ætti lesandi bók-
arinnar að hafa þetta hugfast, ef hann
á nokkra ánægju að hafa af bókinni. Samt
sem áður ættu allir að hafa jöfn not af
bókinni, því að einmitt þessi tónlist þ. e. s.
New Orleans jazzinn, er fyrirrennari alls
þess er á eftir kemur, Swing, Be-bop, Cool
og Progressive, sem höf. telur reyndar
afbrigði hins sanna jazz. Einnig getur
höf. um hin geysimiklu áhrif, sem jazz hef-
ur haft á ný-klassiska tónlist.
Bókinni fylgir kort um þróunina og einn-
ig góður plötulisti í samhengi við efni
bókarinnar. Bókin mætti vera skrifuð
í léttari stíl og er helzt til langdregin, en
sem fræðslubók um jazz er hún sú bezta,
sem völ er á.
Ól. Stephensen.