Jazz - 01.04.1947, Blaðsíða 4

Coleman Hawkins
Margir, er hafa skrifað um jazz, hafa sagt,
að sá maður, er hafi haft mest áhrif á leik
og þróun saxófónleiksins hafi verið saxófón-
leikarinn Bechet.
Ef athugaður er leikur hinna frægustu nú-
lifandi saxófónleikara kemur það í ljós að
aðeins einn þeirra, Hodges á sópransaxófón,
hefur stælt hann, og ef hlustað er á leik
Bechet kemur strax í ljós ástæðan, það er of
erfitt að líkja eftir Bechet vegna hins mikla
viberatos og hins afar sérkennilega leiks.
Það er annar maður, er hér kemur til
greina, og ef athugaður er leikur hinna yngri
saxófónleikara, kemur í ljós að þeir eru meira
eða minna undir áhrifum þessa manns. Mað-
urinn er Coleman Hawkins.
Coleman Hawkins er fæddur árið 1902.
Hann flúði að heiman 14 ára og fékk vinnu
sem saxófónleikari við hljómsveit Mammie
Smith í Baltimore, en vakti fyrst athygli, er
hann var ráðinn við hljómsveit Fletcher
Hendersons 1922 og hann lék í þeirri hljóm-
sveit allt þangað til hann fór til Evurópu
1934.
Við munum reyna að birta náí{vœmlega tím-
an fyrir homu hans svo að fól\ geti verið
viðstatt móttöhu hans, því fazzþlúbburinn
mun gera allt tl þess að athöfnin verði sem
hátíðlegust og mun faz birta myndir af at-
höfninni.
Sólóir Hawkins nutu sín vel í hinum ágætu
útsetningum Hendersons, en voru þó, eins
og hinna hjómsveitarmeðlimanna mjög
viðvaningslegar og hikandi í fyrstu, en árið
1924 var Louis Armstrong ráðinn til hljóm-
sveitarinnar, og eftir það varð auðsæ framför
hjá hljómsveitinni, og hvort sem það var vegna
Armstrong eða vegna mikillar æfingar,
þá batnaði tækni og stíll Hawkins til mikilla
muna. Tónninn var þó enn harður og óþjáll
eins og heyrist á plötunum Sensation og Hot
Mustard, er hann lék á 1927 með hljómsveit
Hendersons.
Uppgangsár Hawþins.
Kringur 1930 breyttist tónn og stíll Haw-
kins. Tónninn varð mikill og ávalur og með
fallegum mjúkum hljóm, og í fljótum leik
urðu improvisionir hans hraðari og mark-
vissari. Það er einkennilegt að bezti leikur
hans er einmitt frá þessum tímamótum.
Til dæmis má taka eitt af meistaraverkum
jazzins, „One hour“ og „Helo Lola“, þar
sem Hawkns leikur einhverjar sínar fegurstu
sólóar.
I „One Hour“ leikur hann með sínum nýja
stíl, með fallegum ávölum tón og með mark-
vissum improvistionum og tónninn hefur
fengið geisilegan kraft einnig er leikur hans
mjög góður í „Darktown Strutters Ball“, er
hann lék með Red McKenzie.
í nóvember 1933 lék Hawkins inn á nokkr-
ar plötur með Henry Allen og má t. d. nefna
„Hearthbreak Blues“, þar sem Allen og Haw-
Taþið eftir í útvarpinu, hvencer foe þemur
og verið með til að taþa á móti fyrstu jazz-
hljómsveitinni, er þemur á vegum þlúbbsins.
Að endingu viljum við þaþþa hinar góðu við-
töþur, sem blaðið féþþ og vonumst eftir á-
framhaldandi samstarfi. Ritstj.
2 JAZZ