Nýtt kvennablað - 19.06.1940, Blaðsíða 8

4
NÝTT KVENNABLAÐ
Þess vegna finnst mér fyrst og fremst eiga
að búa konuna undir að bera ábyrgð á viðgangi
barnsins síns.
Við, sem viljum dætrunum til handa, að þær
gangi i æðri skóla til þess siðan að vinna finni
vinnu en liússtörf, verðum að gæta þess, að
þær líði ekki tjón á lieilsu sinni eða hamingju.
Óðinn lét Jjurt sinn augastein, af því hann
fræðast vildi. Við getum, gert sem hann, en báða
augasteinana megum við ekki láta. Við verðum
að sjá sálinni farborða í hraustum líkama.
Kyrrsetur og innivera liægu starfanna eru
honum ekki hollar.
Stórri sál og hraustum líkama þarf næsta
kjmslóð að skarta, og svo hver af annari.
Ástina þarf næsta kynslóð að bera í brjósti,
sem verður með aldrinum lyftistöng i dagsins
önn og þakklæti til Guðs.
Og getuna þarf hún að hafa til að fórna sér
fyrir lífshamingjuna, berist hún ekki án fórna
upp í hendurnar.
Konur á ýmsum aldri og í ýmsum stöðum
eiga ólíkar óskir og langanir.
Það er stór og fallegur hópur.
Heitasta óskin allra þessara óska, er þó ósk
ungu móðurinnar, að gela verið unga barninu
sínu allt sem það þarfnast.
Þess vegna á að búa hverja konu þeirri heil-
brigði og kunnáttu, að sú ósk rætist.
Eg óska eftir verklegu nárni til íianda öllum
íslenzkum konum í barnameðferð.
Nii höfum við fengið jafnrétti. Nú eru það
lög, að við konurnar megum ráða og ríkja ut-
an húss sem innan til jafns við karlmenn. En
samt drögum við okkur í hlé, svo að jafnvel
gaddasvipu þarf á fjöldann af konum, til þess
* að fá þær til að leggja orð i belg, eða fylgjast
að einhverju með þjóðmálum. Þær hafa naum-
ast komið auga á nema eina hlið jafnréttis, sem
sé þá, sem snýr að stjórnmálum og embættis-
rekstri, og hafa enga trú á henni fyrir sig. En
þrár þeirra og hæfileikar eru eftir fengin rétt-
indi þær sömu og áður, og aðrar en karlmanns-
ins. Og það ber frá minu sjónarmiði ekki að
keppa að þvi, að breyta þeim í karlmannsþrár
og karhnannshæfileika. Það væri heldur ekki
jafnrétti. Það hlýtur að vera marlcmiðið, að
meta þeirra þrár og þeirra hæfileika til jafns,
eins mikils eins og karlmannsins, og glæða og
styðja lilutfallslega.
Ríkið krefst þekkingar til ýmissa starfa. Kon-
um sem körlum standa þau til boða.
Viljið þið verða læknar, prestar, þið megið
það; það er víst jafn heimilt konum að verða
skipstjórar, vélstjórar, búnaðarráðunautar o. s.
frv. En þetta hafa verið mcira karlmannsstörf.
Karlmönnum þykir þurfa fjögra til finun ára
nám og þar yfir lil að rækja þessi störf. Þeir
mela þau mikils og vilja leysa þau vel af hendi.
Ríkið hefir frískóla fyrir nemendurna allan
þennan tíma. — Hafa konur sambærilega að-
stöðu til undirbúnings sinna starfa?
Nei — og því ekki?
Er það af því, að meðferð barna þessara
manna sé alveg vandalaus, og uppeldið, sem
konunum er svo mjög falið? Eða finnum við
konurnar svona mikið til okkar? Erum viö
fæddar þeim kostum búnar, að undirbúnings-
menntun til ævistarfsins sé óþörf, eða bæti litlu
við eðlisgáfu okkar?
Jafnréttið höfum við illa fært okkur í nyt
meðan ríkið sér konum ekki fyrir hlutfallslega
jafngóðriundirbúningsmenntun i barnameðferð
og ýmsurn kvennastörfum, sem karlmönnum í
vélgæzlu og embættisrekstri, og hliðrar sér hjá
að reka jafn fullkomna skóla handa kven-
fólkinu. Starfsgleði fæst því aðeins, að verkin
séu vel af hendi leyst. ÖIl fákunnátta dregur úr
lienni. Það er því óréttur, sem rikið fremur á
kvenþjóðinni, að búa það ekki undir lífsstörfin
til jafns við karhnenn.
Hjónabandið' átti að fella alt i Ijúfa löð. Það
færir hjónunum sameiginlega vinnuarð beggja.
Það hefir verið verndarveggur og fært lconunni
heimili, og móðurinni er sunginn ástaróður;
þetta er alltsaman gotl. En fákunnátta konunn-
ar er henni farartálmi; lienni verður alt erfið-
ara, þegar barnið fæðist, heldur en þyrfti að
vera, ef hún hefði áður með börn farið. En það
versta er þó, að barnið liður kannske æfilangt
fyrir fum og fákunnáttu móðurinnár. Það er
erfið byrði móðurinni sjálfri, sem ann þvi lieit-
ar en sínu eigin lífi. En samtimis því, að gifta
konan nýtur ástar og umhyggju, hafa líka aði’-
ar konur fai'ið alls á mis, og sumar mæðurnar,
ógiftu mæðurnai*, verið lieimilislausar.
Þegar við konurnar erum farnar að ráða
þjóðmálum með karlmönnunum, kröfðumst
þess meðal annars til að hrinda órétti og bæta
aðstöðu og aðbúð kvenna, og lítum yfir farinn
veg, þá er saga ógiftu mæðranna átakanlegust.
Sorgai-leikii-nir eru margir og stórir, sem þær
bei-a uppi.
Þetta hefir Kvenréttindafélag íslands látið sig