Organistablaðið - 01.07.1975, Blaðsíða 9

kaflann um áslátt Iijá Baöh í formála orgelverka ihans I. bindi
Petcrsútgáfa.
Varuhunál iú' cr að mínum dómi skóstærð og lengd fótleggja org-
anleikarans. Hávaxinn organleikari, sem notar líka stóra skó, tel-
ur örugglega stærra fótanótnahorð heppilegra og öfugt með lág-
vaxna organleikara. En orgel nú á dögum verður ekki smíðað fyrir
einn sérstakan organleikara, þess vegna er rétt að miða við stærð
meðalmanns í þessum efnum. Áður voru suin nótnaiborð fvrir fæt-
ur óvenjulega stór (t. d. hljóðfæri á 19. öld), iþví er skiljanlegt
að misjafnlega auðvelt er að ná endatónum nótnaborðsins. Það
er erfitt fyrir menn með stutta fótleggi (iþá sem eru stuttir til ihnésins)
að leika á svona nótnaiborð. En aftur á móti þægilegt fvrir ]iá
menn að leika á nótnaborð sem eru þrengri en venjulega. Það ei
þó galli á iþessum óvenjulega þröngu nótnaborðuin, að báðir fætur
komast ekki fyrir yfir samliggjandi nótum. Þá er ekki hægt að nota
fæturna öðruvísi en svo, að ef annar fóturinn notar tá, þá verður
hinn að nota ihæl á næstliggjandi nótu. Ur þessu neyðarúrræði var
gerð aðferð, og nú er því ihaldið fram, að það sé best að nota aldrei
tvisvar tá í einu, sama hvort það er hægt eða ekki. Þetta tel ég
vitlaust, og furðulegt er, að 'láta sér detta í hug, að Bach 'hafi notað
svo óheppilega aðferð.
Eins og ég hef áður sagt, þá geta sumir organleikarar haft gagn
af óvenjulega þröngum nótnaborðum. Aðferðin, sem þar að lýtur
mega þeir organleikarar mín vegna nota, en cingöngu þeir.
Eðlileerast þykir mér, að bljóðfæri séu smíðuð handa inönnum
með meðal likamsstærð. Þá er líka rétt að nota hefðbundna fóta-
aðferð.
Marteinn Hunger Friðrilcsson.
Blómastofa Friðfinns
Suðurlandsbraut 10
Sími 31099
ORGANISTABLAÐIÐ 9