Organistablaðið - 01.07.1993, Blaðsíða 2

MINNING LÁTINNA FÉLAGA
Guðmundur Gilsson, niinning
Fæddur 22. júlí 1926, dáinn 6. janúar 1992.
Fregnin um andlát Guðntundar
Gilssonar kom ekki á óvart. Hann hafði
barist við erfiðan sjúkdóm, drengilegri
og æðrulausri baráttu uns yfir lauk, en
hann féll með sæmd.
Við dánarfregn setur mann hljóðan og
upp hrannast minningarnar um
samferðamanninn og vininn, sem nú er
allur.
Guðmundur Gilsson var vel menntaður
og virtur tónlistarmaður. Hann nam
orgelleik hjá dr. Páli ísólfssyni hér
heima og hélt síðan utan til
framhaldsnáms í Hamborg, þar sem hann
naut handleiðslu prófessors
Förstemanns.
Þegar hcim kom réðst hann fijótlega
til starfa í Árnesþingi, þar sem hann var
organisti og tónlistarkennari.
Eftir að hann fiutti til Reykjavíkur hóf hann störf við tónlistardeild Ríkisútvarpsins og
sem kirkjuorganisti, fyrst í Garðabæ, síðan í Kópavogskirkju, en því starfi gegndi hann
til dauðadags.
Guðmundur var lengi virkur félagi í Félagi íslenskra organleikara og sat um hríð í stjórn
félagsins. Hann var ötull talsmaður fyrir bættri menntun organistastéttarinnar og vildi
jafnan veg hennar sem mestan.
Ég kynntist Guðmundi á námsárunum og hafði verið kunnugur honum lengi er ég
haustið 1985 gerðist aðstoðarmaður hans um tveggja ára skeið í Kópavogskirkju. Þau ár
eru ljúf í endurminningunni og fannst mér ég margt af okkar samstarfi læra. Þá staðfestist
það sem ég löngunt hafði gert mér í hugarlund, að Guðmundur hafði mikinn
drengskaparmann að geyma.
Haustið, sem sjúkdómurinn greindisl hjá honum, fórum við þrír orgelleikarar saman
akandi upp á Akranes til þess að skoða nýtt orgel Akraneskirkju. Guðmundur lék á als
oddi á leiðinni og lék eins og engill á nýja orgelið. A heimleiðinni urðu miklar umræður
um þetta nýja hljóðfæri, kosti þess og galla. Þar talaði Guðmundur af mikilli þekkingu.
Hann hafði þann góða hæfileika að setja mál sitt fram á eftirtektarverðan hátt og
vissulega vorum við hinir margs vísari er ferðinni lauk.
Útför Guðmundar var gerð í kyrrþey að ósk hans. Guðmundur var ekki þeirrar gerðar að
vilja hafa tilstand í kringum sjálfan sig og því kom sú ákvörðun hans síst á óvart.
Fyrir hönd Félags íslenskra organleikara sendi ég eftirlifandi ástvinum hans dýpstu
samúðarkveðjur og mun jafnan minnast hans er ég heyri góðs manns getið.
Kjartan Sigurjónsson
2 ORGANISTABLAÐIÐ