Morgunblaðið - 05.12.2009, Blaðsíða 52

52 Minningar
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 5. DESEMBER 2009
✝ Sigurbjörg Ingv-arsdóttir fæddist á
Skipum, Stokkseyr-
arhreppi, 19. janúar
1910. Hún andaðist að
heimili sínu Hrafntóft-
um 2, 28. nóvember sl.
Foreldrar hennar
voru Gísli Ingvar
Hannesson, bóndi á
Skipum, f. 1878, d.
1962, og kona hans
Vilborg Jónsdóttir frá
Sandlækjarkoti,
Gnúpverjahreppi, f.
1878, d. 1916. For-
eldrar Gísla Ingvars voru, Hannes
Hannesson, bóndi og formaður á
Skipum, f. 1834, d. 1910, og kona
hans Sigurbjörg Gísladóttir, f. 1842,
d. 1912. Foreldrar Vilborgar voru,
Jón Bjarnason, bóndi í Sandlækj-
arkoti, f. 1850, d. 1927, og kona hans
Margrét Eiríksdóttir, f. 1852, d.
1919. Systkini Sigurbjargar voru 12.
Látin eru alsystkini: Margrét, Jón,
Gísli Ingvar og Bjarni, hálfsystkini
samfeðra: Vilborg, Guðmundur,
Hannes, Guðmunda og Pétur Óskar.
Eftirlifandi eru: Sigtryggur, Sigríð-
ur og Ásdís.
Sigurbjörg giftist Jóni Óskari
Guðmundssyni, f.
1912, d. 2009, frá
Norður-Nýjabæ,
Þykkvabæ, þann 8.
jan. 1938. Jón var son-
ur Guðmundar Ein-
arssonar, f. 1885, d.
1943, útvegsbónda,
Viðey í Vest-
mannaeyjum, frá
Bjólu í Djúpárhreppi
og Pálínu Jónsdóttur,
f. 1880, d. 1963, konu
hans, frá Norður-
Nýjabæ, Þykkvabæ.
Börn Sigurbjargar
og Jóns Óskars eru: Ragnheiður, f.
1933, (kjördóttir Jóns Óskars), maki
Hafsteinn Ingvarsson. Þórunn, f.
1939, maki Steinn Þór Karlsson. El-
ísabet Vilborg, f. 1940, maki Steinar
Þór Jónasson. Pálína, f. 1941, maki
Björgúlfur Þorvarðsson. Gísli Ingv-
ar, f. 1943, d. 2003, maki Margrét
Fjeldsted. Jóna Borg, f. 1948, maki
Ludvig Guðmundsson. Dóttir fædd
andvana 1955. Afkomendur Sig-
urbjargar og Jóns eru 118.
Útför Sigurbjargar fer fram frá
Oddakirkju á Rangárvöllum í dag,
laugardaginn 5. desember 2009, og
hefst athöfnin kl. 13.
Fyrstu minningar mínar úr æsku
eru í garðinum á Langholtsveg-
inum hjá ömmu og afa. Í minning-
unni var alltaf sól og gaman að
vera til. Það voru líka pönnsur og
kleinur. Og heimabakaðar volgar
flatkökur á Þorláksmessu. Við
bjuggum í risinu hjá henni og oft
svaf ég niðri hjá henni og afa, á
milli þeirra. Það var best. Það var
líka alltaf fullt af fólki og börnum
og alltaf var nóg pláss og allir vel-
komnir. Amma var oft að passa
okkur og ég held að það hafi oft
verið ærið handtak fyrir hana að
sjá um okkur systkinin. Við vorum
uppátektarsöm og ævintýragjörn.
Við áttum það til að „stelast“ niður
í Vatnagarða og leika okkur þar
sem sanddæluskipin voru að dæla
sandinum. Og ég veit í dag að
amma gat ekki á heilli sér tekið að
vita af okkur þarna. Heimili afa og
ömmu stóð öllum opið og alltaf gat
ég leitað til þeirra. Ég, Pétur, Elín
og Darri systkini mín bjuggum öll
tímabundið hjá ömmu og afa. Og
ég byrjaði minn búskap í risinu hjá
þeim. Það var góður tími sem ég
átti þá með ömmu. Við náðum oft
að kafa djúpt í hin og þessi málefni.
Við vorum ekki alltaf sammála en
það var líka allt í lagi. Amma var
mjög trúuð kona og ef eitthvað
bjátaði á þá bara bað hún Guð að
hjálpa til og hún treysti á hann í
öllu, hún sagði einu sinni við mig:
„Ef guð er með þér, hver er þá á
móti þér?“ Þetta var hún og henn-
ar hugsunarháttur. Amma kenndi
mér svo margt, meðal annars að
meta sögubækur, hún elskaði að
láta lesa fyrir sig og oft sat ég og
las fyrir hana þegar hún var að
sauma. Það voru Kapitola og Guð-
rún frá Lundi. Hún var líka ótrú-
lega minnug, hún gat farið með
samtöl úr bókum orðrétt svo mikið
lifði hún sig inn í sögurnar. Og bíó-
myndirnar, ekki má gleyma þeim.
Á hverfanda hveli var ein af mynd-
unum sem hún heillaðist af og þar
var það Clark Gable sem átti hug
hennar allan. Og þegar hún talaði
um hann sagði hún alltaf: „Hann
Clarkur minn.“ Garðurinn var líka
hennar líf og yndi. Hún kenndi mér
líka að þekkja plönturnar og lækn-
ingamátt þeirra. Hún var dugleg á
sumrin að fara um landið og tína
grös sem hún svo þurrkaði og sauð
eftir kúnstarinnar reglum. Og það
voru margir sem nutu hjálpar
hennar varðandi allskonar kvilla og
vanlíðan.
Elsku amma mín. Nú ertu farin
til „þess fullorðna“ eins og þú kall-
aðir afa oft síðustu árin. Þið voruð
ein heild og því ekki skrýtið að
ekki leið langur tími á milli þess
sem þið kvödduð þennan heim.
Hann í mars á þessu ári og þið
bæði södd lífdaga, og tilbúin að
fara. Þið voruð rík, áttuð 118 af-
komendur og þar af 115 á lífi. Ykk-
ar verður sárt saknað. Ég er þakk-
lát fyrir að hafa átt þig sem ömmu.
Far þú í friði.
Sigurbjörg Jóna Traustadóttir.
Elsku amma, það er erfitt að
horfa á eftir svona stórmerkilegri
og yndislegri konu. Þú varst alltaf
svo einstaklega hlý og góð. Þú
tókst öllu með stóískri ró og maður
vissi alltaf hvar maður hafði þig.
Við vorum heppin að fá að alast
upp í samvistum við ykkur afa.
Stundirnar í eldhúsinu eru ógleym-
anlegar. Þar sátum við og átum
pönnukökur og ræddum um allt
milli himins og jarðar. Þið afi lifðuð
í eina öld við misgóð kjör sem lýsir
sér kannski best í því að þegar þú
varst spurð um merkilegustu upp-
götvun þíns samtíma þá svaraðir
þú án umhugsunar að það væru
gúmmístígvélin. Aldrei var þó
kvartað og þú bjóst yfir mesta jafn-
aðargeði og manngæsku sem við
höfum kynnst og munum örugglega
nokkurn tímann kynnast. Það að
vera reiður eða pirraður þekktist
ekki hjá þér og aldrei hallmæltir
þú nokkrum manni (þótt þér leidd-
ust reyndar lágvaxnir karlmenn og
fullar konur). Að vera góð við sjúka
og þá sem að minna mega sín voru
þínar ær og kýr. Ekki mátti hósta
eða kveinka sér, þá mættir þú með
misbragðgott grasavatn eða grasa-
áburð. Þessi umhyggja þín var víð-
fræg og fólk flykktist til þín í leit
að lækningu eða athygli og um-
hyggju. Þú gast endalaust gefið af
þér. Það var meira að segja svo
slæmt að starfsfólk Reykjalundar
reyndi að finna ástæður til að út-
skrifa þig ekki því þú hafðir svo
góð áhrif á fólkið í kringum þig.
Eftir að hafa búið með þér erum
við töluvert fróðari um alls konar
heilbrigðisfræði og hindurvitni
bæði af þessum heimi og öðrum.
Minnið, já þvílíkt minni! Hver man
barnaskólabækurnar sínar utanað á
tíræðisaldri? Eða getur þulið ætt-
fræði fyrir allt Suðurlandsundir-
lendið? Þú kunnir ógrynni af vísum
og sögum sem komu upp í huga þér
hvenær sem var. Þetta voru oft
gamanvísur, gjarnan með smá
klúru ívafi, og þeim fylgdi iðulega
góð saga. Þú hafðir einmitt svo
gaman af sögum, bókum og bíó-
myndum. Þegar kom að bíómynd-
um lifðir þú þig svo inn í mynd-
irnar að það var meiri skemmtun
að fylgjast með þér en að horfa á
myndina sjálfa. Þú hafðir mjög
ákveðnar skoðanir, þá sérstaklega
á klæðnaði og klippingum. Stund-
um fékk maður að heyra „þetta
þótti nú ljótt í minni æsku“. Þú
varst sjálf mikil saumakona og
bæði kenndir, saumaðir og hann-
aðir flíkur handa öðrum. Þetta
dundaðir þú þér við á nóttunni þeg-
ar þú varst ekki að sinna stórfjöl-
skyldunni. Dugnaður er eitthvað
sem einkenndi þig alla tíð. Þú
ræktaðir garðinn þinn vel sem skil-
aði sér í 120 afkomendum og falleg-
asta garði í bænum. Síðustu miss-
erin bjóstu við gott atlæti hjá
Pálínu og Björgúlfi. Umhyggja
þeirra og hlýja er ómetanleg og
hvergi hefði þér getað liðið betur.
Elsku amma, það er mjög erfitt að
horfa á eftir þér og það er með
miklum söknuði sem við kveðjum
þig. Þið afi voruð eins og klettur í
lífi okkar sem maður gat alltaf
treyst á. Við erum afar stolt af að
vera afkomendur ykkar. Einstök
arfleifð þín og minning mun lifa að
eilífu.
Guðmundur, Guðbjörg,
Sigurbjörg og Njörður.
Amma átti gott líf. Þegar hún dó
vantaði aðeins tvo mánuði upp á að
hún hefði lifað í heila öld. Og allan
þann tíma lifði hún lífinu. Amma
naut þess að vera innan um fólk og
elskaði fjörið. Hún var hlý og góð-
hjörtuð kona, vildi öllum vel og
dæmdi ekki. Hún var miðpunktur
stórfjölskyldunnar. Sannkölluð ætt-
móðir. Hún vakti yfir velferð af-
komendanna og uppskar óskipta
virðingu og ást þeirra allra. Ef von
var á fjölgun í afkomendahópnum
var ömmu tilkynnt það. Hún sá svo
um að láta það berast. Í seinni tíð
var það orðinn nokkur starfi að
halda bókhald um ólétturnar enda
afkomendurnir orðnir yfir eitt
hundrað. Amma hafði einlægan
áhuga á því sem þeir tóku sér fyrir
hendur og fylgdist vel með. Ég var
einn af mörgum sem naut góðs af
umhyggjusemi hennar og rausnar-
skap. Þegar ég var 17 ára gamall
vantaði mig þak yfir höfuðið í borg-
inni og buðu amma og afi mér að
búa hjá sér á Langholtsveginum.
Sú sambúð stóð í næstum tíu ár. Í
húsinu bjó einnig Jóna Borg, móð-
ursystir mín, og hennar fjölskylda
og því var oft líf og fjör. Stundum
héldum við í yngri deildinni partí í
kjallaranum áður en farið var út á
lífið. Amma gerði engar athuga-
semdir og þóttist ekkert heyra.
Það voru líka skemmtilegar
stundir og líflegar umræður þegar
þrjár kynslóðir sátu saman við
stóra matarborðið á efstu hæðinni
og snæddu dýrindismáltíð sem
Ludvig hafði töfrað fram. Það var
oft mikill gestagangur á Langholts-
veginum og allir velkomnir. Ætt-
ingjar og vinir kíktu í heimsókn
eða fólk sem vildi fá grasavatn eða
smyrsl hjá ömmu.
Grasalækningar ömmu voru kafli
út af fyrir sig. Ef einhver í fjöl-
skyldunni var veikur fékk hann
sent grasavatn sem amma hafði bú-
ið til. Hvort sem það var lækn-
ingamátturinn eða bragðið þá lét
maður sér batna í hvelli. Amma
sendi mig stundum í leiðangra til
að sækja efnivið í töfralyfin. Við
fórum saman í Elliðaárdalinn að
sækja horblöðku og þegar ég fór á
fuglaveiðar vestur í Dali bað amma
mig um að finna handa sér svartan
mosa. Og stundum var það bara
laxerolía í lítratali sem ég var lát-
inn kaupa í apótekinu. Ég held að
hún hafi verið fyrir smyrslin. Eða
vona það að minnsta kosti. Hvort
sem það var grasavatninu að
þakka, góða skapinu hennar ömmu,
þrautseigjunni hans afa eða ein-
hverju allt öðru þá náðu þau bæði
háum aldri, en afi lést fyrr á þessu
ári. Hjónaband þeirra var afar far-
sælt þó að þau væru að mörgu leyti
ólík. „Finnst ykkur hann Jón minn
ekki myndarlegur?“ sagði amma
stundum þegar afi gekk inn í her-
bergið. Ég er þakklátur fyrir allar
stundirnar sem ég átti með ömmu
og afa. Það voru forréttindi að eiga
þau að og hafa fengið að njóta
þeirra svona lengi. Guð blessi
minningu þeirra.
Steinþór Darri.
Ég átti fallegustu og bestu
ömmu sem hægt er að hugsa sér,
en samt vorum við ekki skyld.
Þegar ég var lítill langaði mig
mikið til að eignast ömmu. Bæði
föður- og móðuramma mín létust
áður en ég fæddist. Þetta þótti mér
ekki gott mál.
Sigurbjörg amma hafði búið í
sama húsi og mamma og systur
hennar. Þegar hún frétti að ég væri
ekki sáttur við að hafa misst ömm-
ur mínar löngu áður en ég fæddist,
sagði þessi fullkomna amma að hún
skyldi vera amma mín, þó að hún
ætti sjálf fullt af barnabörnum
Þetta var eitt af því besta sem hef-
ur hent mig, því fallegri og betri
ömmu hefði ég ekki getað fengið.
Þegar maður kom á Langholtsveg-
inn til hennar og Jóns, var maður
knúsaður og kysstur og fékk bestu
pönnukökur í
heimi og kökur. Svo var hún
snillingur í að búa til smyrsl og
safa sem læknuðu allt mögulegt.
Ég man ég var að kokka eitt
sumar á Klaustri og úrbeinaði
lambakjöt allt sumarið og fékk
meiðsl á úlnliðinn sem lagaðist ekk-
ert þó að ég hefði farið til læknis.
Amma lét mig fá græna smyrslið
sitt og skömmu síðar var ég eins og
nýr.
Hún hafði líka svo góða nærveru
að maður naut þess að vera nálægt
henni og spjalla við hana.
Heimsókn á Langholtsveginn var
alltaf eins og að fá vítamínsprautu.
Elsku amma, Ég er þér ævinlega
þakklátur fyrir að hafa komið inn í
líf mitt og barnanna minna.
Ég hefði ekki geta óskað mér
betri ömmu.
Kær kveðja,
Björn Sigþórsson og fjölskylda.
Við sjáum að dýrð á djúpið slær,
þó degi sé tekið að halla.
Það er eins og festingin færist nær,
og faðmi jörðina alla.
(Davíð Stefánsson.)
Í lífinu er fátt mikilvægara en
fólkið á vegferð manns frá vöggu til
grafar. Nú er horfin inn í heiðríkj-
una kona sem ég og systur mínar
tengdumst á annan hátt en nokk-
urri annarri óvandabundinni mann-
eskju. Sigurbjörg Ingvarsdóttir var
dásamleg kona. Engri lík. Hún var
undurfríð með glettni í augum og
innanbirtu í andliti. Manni fannst
hún alltaf tignarleg þó að hún væri
ekki hávaxin. Hún var hreinskiptin,
umbúðalaus, jarðbundin og glað-
sinna. Og hún var ekki feimin við
að vera manneskja.
Sigurbjörg gaf mikið af sér án
þess að vita af því. Fyrir nokkrum
misserum sagði hún þegar þessi ár
bárust í tal að hún hefði ekki gert
neitt fyrir okkur systurnar og var
þá að vísa til þess að foreldrar okk-
ar féllu frá með þriggja ára millibili
meðan við bjuggum í húsinu. Ég
sagði henni, að bæði þá og allar
stundir síðan, væri hún sjálf besta
gjöfin. Hvernig hún væri. Hvernig
væri að vera í kringum hana og
tala við hana, um fjölskylduna,
sveitina, verklag á hinu og þessu og
landsins gagn og nauðsynjar. Milli
hennar og móður minnar var virð-
ing og vinátta.
Sigurbjörg var skýrmælt og tal-
aði íslensku á þann veg að manni
hitnaði af hrifningu yfir galdri
tungunnar. Eftir að Sigurbjörg og
maðurinn hennar, Jón Óskar Guð-
mundsson komust á efri ár var
þeim gert kleift að búa áfram á
heimili sínu á Langholtsvegi 44.
Aðstandendur fylgdust með því að
þau skorti ekkert og hlúðu að þeim
ef þess gerðist þörf. Þetta var gert
af þeirri gleði og virðingu sem þau
eru alin upp við og er í blóð borin.
Fyrir nokkrum misserum fluttu
þau að Hrafntóftum til Björgólfs og
Pálínu, dóttur sinnar. Það var æv-
intýri að heimsækja Sigurbjörgu á
þennan undrastað í sumar og
ganga með þeim út í náttúruna.
Sigurbjörg kvaddi lífið heima, í
faðmi ástvina sinna. Það var mikið
gott! hefði hún sjálf sagt.
Við Laila, Ásta, Linda Rós og
undirrituð samgleðjumst afkom-
endum þeirra með að hafa átt
þessa einstöku konu og biðjum
henni Guðs blessunar.
Svo djúp er þögnin við þína sæng,
að þar heyrast englar tala,
og einn þeirra blakar bleikum væng,
svo brjóst þitt fái svala.
Nú strýkur hann barm þinn blítt og
hljótt,
svo blaktir síðasti loginn.
En svo kemur dagur og sumarnótt,
og svanur á bláan voginn.
(Davíð Stefánsson.)
Jónína Michaelsdóttir.
Látin er kær föðursystir mín
Sigurbjörg Ingvarsdóttir. Hún var
elst systkina sinna og hefði orðið
100 ára í janúar nk. Hún missti
móður sína ung. Afi minn Ingvar
Hannesson missti fyrri eiginkonu
sína 1916 frá 5 börnum. Seinni eig-
inkona afa var Guðfinnu Guð-
mundsdóttur og eignuðust þau 8
börn og eru nú aðeins þrjú þeirra á
lífi. Sigurbjörg ólst upp á Skipum í
Stokkeyrarhreppi. Þegar hún var
ung stúlka var hún kaupakona tvö
sumur á Grímarstöðum í Andakíl
og sagði mér margt skemmtilegt
frá þeim tíma. Ung lærði hún fata-
saum og varð meistari í kápu-,
kjóla- og karlmannafatasaumi, sem
hún stundaði með húsmóðurstarf-
inu. Eiginmaður hennar var Jón Ó.
Guðmundsson, sem lést 17. mars
2009. Þau hjónin hófu búskap á
Nýjabæ í Þykkvabæ og bjuggu þar
í einn og hálfan áratug. Foreldrar
mínir og við systkinin heimsóttum
þau þangað þegar færi gafst, sem
var ekki oft vegna þess að við átt-
um engan bíl. Einnig fór faðir minn
nokkrum sinnum með vinum sínum
til gæsa í Þykkvabæinn og þeirra
ferða var oft minnst með mikilli
gleði. Alltaf var tekið vel á móti
gestum. Þau fluttu til Reykjavíkur
og keyptu sér hús við Langholts-
veg. Þangað áttum við oft erindi til
þess að heimsækja þessi góðu hjón
og barnahópinn, en börnin voru sjö,
sex stúlkur og einn drengur, tvö
þeirra eru látin yngsta dóttirin,
sem lést skömmu eftir fæðingu og
sonurinn lést fyrir nokkrum árum.
Dæturnar hafa hugsað vel um for-
eldra sína og voru þau síðustu ár á
Hrafntóftum hjá Pálínu og Björg-
úlfi, en áður bjuggu þau á Lang-
holtsveginum í skjóli Jónu Borgar
og Lúðvíks, en allar dætur þeirra
hugsuðu vel um foreldra sína og
vitjuðu þeirra reglulega.
Þau hjónin komu nokkrum sinn-
um í heimsókn til okkar hjónanna í
Reykholt og nutum við þess í rík-
um mæli að fá þau til okkar og
njóta samveru með þeim. Foreldr-
ar mínir nutu þess einnig að vera
með þessum góðu hjónum, sem eru
nú bæði farin yfir móðuna miklu.
Þau voru bæði mikið hagleiksfólk.
Sigurbjörg vann mikið í höndunum
og Jón skar út í tré og eru margir
fagrir munir frá þeim á heimilum
skyldmenna þeirra sem minna á til-
veru þeirra. Jóhannes sonur minn
þakkar þeim alla elsku í sinn garð.
Blessuð sé minning þeirra.
Börnum, tengdabörnum, barna-
börnum, barnabarnabörnum og
öðrum aðstandendum votta ég
samúð mína. Löngu og farsælu lífi
er lokið.
Sigríður Bjarnadóttir.
Sigurbjörg
Ingvarsdóttir
HINSTA KVEÐJA
Sigurbjörg er fallin frá
farin burt úr þessum heimi,
hvergi á sínu liði lá
í lífsins flókna gegnumstreymi.
Hún var kona kærleiksrík,
kristileg og frábær móðir,
fjarskalega fáum lík,
falir allir hennar sjóðir.
Myndarleg til munns og handa,
minnka vildi hvers manns vanda,
öllum sýndi ætíð natni
með áburði og grasavatni.
Við teljum svo að sæl hún gisti
hjá sínum Drottni Jesú Kristi.
(Bj.Þ.)
Far þú í friði, kærleiki Guðs
umvefji þig, elsku ástvina okk-
ar, í nýjum heimkynnum. Hafðu
þökk fyrir samfylgdina.
Pálína, Björgúlfur og fjöl-
skyldan Hrafntóftum.