Morgunblaðið - 01.02.2010, Blaðsíða 19
aðir okkur og alltaf beið okkar heitt
kakó þegar við komum heim úr
skólanum.
Þú varst svo góð og vildir allt fyr-
ir okkur gera og við erum afskap-
lega þakklátar fyrir að þú hafir ver-
ið svona stór partur af okkar lífi.
Við þökkum þér allan kærleikann
sem þú hefur ætíð sýnt okkur. Megi
góður guð blessa minningu þína.
Hvíl í friði.
Minning þín er mér ei gleymd;
mína sál þú gladdir;
innst í hjarta hún er geymd,
þú heilsaðir mér og kvaddir.
(Káinn)
Þínar frænkur,
Kolbrún, Dagný, Björg
og Kristín Valgeirsdætur.
Minningar liðinna atburða leita á
hugann þegar horft er yfir nærri 60
ára vináttu okkar Dagnýjar allt frá
þeim tíma er ég kynntist henni
fyrst. Hún sameinaðist okkar hópi
nemenda á listasviði í HM á Grund-
arstíg. Við urðum strax vinir. Góð-
vild hennar, gáfur, heilindi og fágun
voru þar allt áhrifavaldar. Umræð-
ur voru alltaf uppbyggilegar um
sameiginleg áhugamál sem voru
mörg. Fjölskyldur okkar voru okk-
ur báðum kærar og akkerin okkar í
lífinu. Aldrei talaði hún hnjóðsyrði
um nokkurn mann.
Ég átti því láni að fagna að vera
iðulega boðið í síðdegiskaffi eftir
skóla á heimili foreldra hennar á
Laufásvegi þar sem ég kynntist
fjölskyldunni sem tók mér af stakri
gestrisni. Við gengum Laufásveg-
inn frá Grundarstíg og svo í gamla
Kennaraskólann og úr honum að
heimili hennar og við gengum víðar
saman, jafnvel upp um fjöll og firn-
indi.
Dagný hafði lag á því að lyfta
manni upp yfir argaþras hversdags-
ins. Ég er í sannleika ríkari vegna
stöðugrar vináttu hennar öll þessi
ár þótt stundum yrði bréfasamband
að nægja í samfunda stað vegna
fjarveru minnar. Sambandið rofn-
aði því aldrei meðan hún lifði.
Það er mikil eftirsjá að Dagnýju
og ég veit að það á einnig við um eft-
irlifandi ástvini hennar. Ég sam-
hryggist þeim innilega.
Þessar ljóðlínur Tómasar Guð-
mundssonar eiga vel við þegar ég
óska mér endurfunda hinum megin:
„Þá getum við í gleði okkar
gengið suður Laufásveginn“
rétt eins og forðum daga.
Guð blessi minningu Dagnýjar.
Sigríður Ó. Candi.
Frá því ég man eftir mér hefur
Dagný nafna mín verið hluti af fjöl-
skyldu minni, en hún og Bryndís
móðir mín voru nánar vinkonur allt
frá barnæsku. Þær stofnuðu
saumaklúbb á æskuárunum ásamt
nokkrum góðum vinkonum, þeim
Fríðu Mekk, Obbu Tryggva, Siggu
Ellingsen og Dísu Páls og er Dagný
sú fjórða úr þessum hópi sem kveð-
ur.
Mér er minnisstætt þegar klúbb-
urinn var haldinn í Laugarásnum
hér áður fyrr að Dagný kom oft með
eitthvað fyrir okkur krakkana.
Dagný var glæsileg, hávaxin, lagleg
og með mjög fallegt hár. Hún hafði
notalega nærveru og það var alltaf
stutt í brosið, en jafnframt gat hún
verið föst fyrir ef því var að skipta.
Hún fylgdist af áhuga með unga
fólkinu í fjölskyldunni og hvað það
var að fást við, og hélst sá áhugi í
gegnum kynslóðir. Dagný hélt
heimili með foreldrum sínum og var
þeim mikill stuðningur er þau fóru
að eldast. Fjölskyldan var henni
mikils virði og vildi hún helst hafa
sem flesta í kringum sig. Var þá oft
margt um manninn á Laufásvegi 67
og ekki síst voru margar ánægju-
stundir í garðinum. Það var alltaf
gaman að spjalla við Dagnýju, hún
fylgdist vel með og hafði sérstakan
áhuga á myndlist og klassískri tón-
list.
Fyrir hönd fjölskyldunnar í
Laugarásnum þakka ég fyrir vin-
áttuna og hlýhuginn gegnum árin.
Blessuð sé minning Dagnýjar. Mér
þykir vænt um að bera nafn hennar.
Dagný Helgadóttir.
Minningar 19
MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 1. FEBRÚAR 2010
Aðeins eitt er
öruggt í þessu lífi:
Dauðinn vitjar okkar fyrr eða síðar.
Þrátt fyrir þessa vitneskju um óum-
flýjanleika dauðans er það ætíð mik-
ið áfall þegar andlát vinar eða náins
ættingja ber að höndum. Við erum í
fæstum tilfellum fyllilega tilbúin að
kveðja. Einn slíkur vinur margra,
Marteinn Hunger Friðriksson, org-
anleikari og kórstjóri, hefur nú kvatt
okkur. Lát hans hefur skilið eftir sig
stórt skarð í hópi tónlistarmanna.
Sem organleikari og kórstjóri var
Marteinn í fremstu röð íslenskra
listamanna. Hann kom hingað ungur
að árum frá Þýskalandi, hámenntað-
ur í sinni grein, en Íslendingar hafa
jafnan verið einstaklega heppnir
með þá erlendu tónlistarmenn sem
hér hafa sest að. Þeir hafa lagt dýr-
mætan skerf til uppbyggingar tón-
listar og menningar í þessu landi. Án
þessara erlendu listamanna hefði ís-
lensk tónlistarmenning ekki náð
þeirri blómstrun, sem við blasir í
dag.
Aðalstarfsvettvangur Marteins
var Dómkirkjan í Reykjavík, en hann
var ráðinn þar dómorganisti í lok átt-
unda áratugarins. Starf hans allt við
þá kirkju einkenndist af fag-
mennsku, metnaði, dugnaði og
ástríðu. Hann gerði miklar kröfur til
samstarfsfólks síns, en mestu kröf-
urnar gerði hann til sjálfs sín.
Ég átti því láni að fagna í tæp þrjá-
tíu ár að leika oft við útfarir og á tón-
leikum með Marteini. Á milli okkar
skapaðist mjög sterkt og gefandi
samband. Ég fór undantekningar-
laust glaðari og sterkari af hans
fundi.
Geislandi bros hans og nærvera
yljaði mér ætíð í hjartanu. Það er
sárt til þess að vita að þessari sam-
vinnu er nú lokið, en ég hlýt hins veg-
ar af alhug að þakka fyrir þessar
dýrmætu stundir. Um leið og ég
Marteinn Hunger
Friðriksson
✝ Marteinn H. Frið-riksson (f. Fritz
Martin Hunger) fædd-
ist í Meissen í Þýska-
landi 24. apríl 1939.
Hann lést á líkn-
ardeild Landspítalans
í Kópavogi 10. janúar
sl.
Útför Marteins fór
fram frá Dómkirkj-
unni í Reykjavík 22.
janúar sl.
kveð vin minn Martein
sendi ég eiginkonu
hans, Þórunni Björns-
dóttur, og fjölskyldu
hjartanlegar samúðar-
kveðjur okkar
hjónanna.
Megi góður guð
veita þeim styrk í sorg
þeirra.
Gunnar Kvaran.
Það er komið að
kveðjustund í Dóm-
kirkjunni í Reykjavík
er við kveðjum Martein – dómorg-
anista og meistara. Marteinn var ein-
stakur maður og bar í sér ótal blæ-
brigði eins og sterkar og greindar
persónur oft gera. Í senn kappsamur
og þolinmóður, kröfuharður og mild-
ur, en fyrst og fremst gleðigjafi og
auðmjúkur þjónn tónlistarinnar.
Ég man þegar ég fór á fyrstu kór-
æfinguna og í söngprufu í desember
1982. Eftir að hafa sungið, skjálfandi
á beinum og röddu, fyrir Martein og
Elínu Sigurvinsdóttur var mér tjáð
af elskulegum kórstjóranum að ég
væri ekki altrödd – heldur bara feim-
inn sópran. Húmorinn og ákveðnin
sem í senn skein úr andliti hans og
fasi varð til þess að ég reyndi ekki að
rökræða þetta heldur skipti snarlega
um raddtýpu og hef verið sópran síð-
an. Svona var Marteinn – með ein-
stakri blöndu af næmi, húmor,
ákveðni og rökfestu fékk hann fólk
og hópa af fólki til að hlýða og fylgja
sér. Með sína miklu menntun,
reynslu og auðmýkt gagnvart tón-
listinni lokkaði hann fram gleði og
kraft sem ég hef hvergi annars stað-
ar kynnst. Það var sama hversu
þreyttur maður kom á æfingar – allt-
af fór maður endurnærður heim. Það
var þó ekki einungis á kóræfingum
sem hann studdi sitt fólk og gaf af
sér. Í nær þrjá áratugi hef ég notið
stuðnings hans og hvatningar við
nám og störf sem tónmenntakennari
og kórstjóri. Umfram allt í gegnum
óþrjótandi áhuga hans á fólki og hug-
sjón til að verða tónlistaruppeldi til
framdráttar. Það kom fram í ótelj-
andi samverustundum í litlu og stóru
en sérstaklega vil ég þakka allan
stuðninginn þegar ég var að undir-
búa inntökupróf í tónlistarháskólann
í Salzburg; allan stuðninginn og
traustið þegar ég gerðist barnakór-
stjóri Dómkirkjunnar; öll jáin þegar
hann var beðinn að spila með barna-
og unglingakórnum og öll brosin og
hrósið sem við fengum, bæði ég og
börnin; að kenna mér auðmýkt gagn-
vart tónlistinni og öllum viðfangsefn-
um; að sýna mér gleðina sem fylgir
því að gefa af sér.
Elsku Marteinn, það er ljóst að þú
hefur verið kallaður til stærri verka
– sennilega að spila á stórfenglegt
orgel með englakór í hásal himna.
Þín er sárlega saknað, en öll þau fræ
sem þú hefur sáð í hug og hjarta ótal
nemenda og samferðamanna munu
blómstra og halda áfram að sá sér.
Megi englahópur leiða þig í Para-
dís hinnar eilífu hvíldar. Sofðu rótt.
Elsku Tóta, Kolbeinn, Þóra,
María, Marteinn og aðrir vensla-
menn. Mínar innilegustu samúðar-
kveðjur og megi góður Guð styrkja
ykkur í sorginni.
Takk Marteinn – takk fyrir allt.
Kristín Valsdóttir.
Marteinn H. Friðriksson var ein-
stakur og merkilegur maður. Með
því að helga sig íslensku tónlistarlífi
auðgaði hann íslenskt samfélag með
orgelleik og metnaðarfullu kórstarfi
í Dómkirkjunni. Við strákarnir
kynntumst Marteini fyrir hartnær
þrjátíu árum þegar við byrjuðum að
syngja í barnakór Kársnesskóla sem
var og er stjórnað af Þórunni Björns-
dóttur, Tótu, eiginkonu hans.
Það var ekki laust við að litlir
stráklingar hræddust Martein við
fyrstu kynni, þennan raddsterka
mann sem talaði með framandi
hreim. En ekki leið á löngu þar til við
áttuðum okkur á því að Marteinn var
í raun hláturmildur og glaðlyndur
maður sem byrsti sig ekki nema rétt
til að ná stjórn á ærslafullum
krakkaskaranum. Tóta naut ætíð lið-
sinnis Marteins við kórstörfin.
Stundum lék hann undir, einstaka
sinnum stjórnaði hann kórnum en
oftar en ekki gekk hann til allra
þeirra verka sem fylgdu önnum
hennar í umsjón með fjórum barna-
kórum. Við og önnur börn í skólakór
Kársness nutum samverunnar við
Martein, leiðsagnar hans og metn-
aðarfullrar þjálfunar.
Ósérhlífni einkenndi störf hjón-
anna Marteins og Tótu. Marteinn
vann mest þegar aðrir kusu að vera í
fríi. Þannig var helgum varið til æf-
inga, í undirspil í messum, skírnum
og brúðkaupum. Desembermánuður
var undirlagður í æfingar og tón-
leikahald. Þetta óeigingjarna starf
unnu þau hjónin með bros á vör og
voru öðrum fyrirmynd.
Við, eins og þúsundir annarra
barna úr vesturbæ Kópavogs, verð-
um Marteini ævinlega þakklátir fyrir
að taka þátt í einstöku tónlistarupp-
eldi barna sem þar búa. Þeir sem
héldu áfram á tónlistarsviðinu nutu
áfram hvatningar hans og aðstoðar.
Þannig mun ævistarf Marteins halda
áfram að bera ávöxt inn í framtíðina.
Við vottum Tótu og aðstandendum
Marteins innilegustu samúð okkar
og munum geyma minningu Mar-
teins í hjörtum okkar um ókomna tíð.
Finnur Beck,
Hannes H. Friðbjarnarson,
Haraldur V. Sveinbjörnsson.
Ein af sterkustu æskuminningum
mínum er að fylgjast með Marteini
stjórna Lúðrasveit Vestmannaeyja.
Hann var þá nýkominn á staðinn og
hafði, í orðsins fyllstu merkingu, far-
ið í föt forvera síns, Oddgeirs Krist-
jánssonar. Marteinn var talsvert
stærri vexti og því fannst mér skond-
ið að sjá hand- og fótleggi stjórnand-
ans standa langt fram úr ermum og
skálmum lúðrasveitarbúningsins. Sú
furða vék þó fljótt fyrir annarri furðu
þegar hljómsveitin byrjaði að spila.
Þvílík hljóð hafði ég aldrei heyrt áð-
ur – hvílík orka. Svona vildi ég gera
þegar ég yrði stór!
Mörgum árum seinna, á námsár-
unum í Tónlistarskólanum í Reykja-
vík, var sett á mig sú kvöð að syngja í
kór skólans. Sú kvöð breyttist fljótt í
mikla ánægju undir stjórn Marteins.
Þarna varð mér ljóst hversu dýr-
mætur stjórnandi getur verið, ekki
bara til að stjórna, heldur ekki síður
til að drífa hópinn áfram í eldmóði
sem setti tónlistina á flug sem engar
nótur gátu gefið til kynna. Marteinn
var sem skapaður í þetta hlutverk;
það geislaði af honum tónlistin og
kórinn flaug skýjum ofar. Ég þakka
fyrir dýrmæta lexíu.
Við Marteinn störfuðum hvor á
sínum enda tónlistarlífsins þannig að
ekki var mikið um tækifæri til sam-
vinnu. Einu sinni náðum við þó að
starfa saman að tónleikum Dóm-
kórsins á Tónlistardögum Dómkirkj-
unnar. Það var mér sönn ánægja að
launa honum innblásturinn sem
hann hafði veitt mér í gegnum árin
og ennþá meiri ánægja að sjá hann
að störfum. Hann hafði greinilega
bara batnað með árunum.
Samvinnutækifærin urðu því mið-
ur ekki fleiri, en sameiginlegur
sundáhugi varð til þess að við hitt-
umst oft í heita pottinum í Sundlaug
Kópavogs. Það var alltaf gaman að
hitta Martein og finna þessa fallegu
nærveru sem hann bar með sér.
Sporin hans verða seint fyllt aftur og
söknuðurinn er mikill. Ég sendi inni-
legar samúðarkveðjur til Tótu og
barnanna.
Ríkharður H. Friðriksson.
HELGA GUÐJÓNSDÓTTIR
lést á Droplaugarstöðum 28. janúar sl.
Útförin verður auglýst síðar.
Hanna Kristín Brynjólfsdóttir,
Úlfar Brynjólfsson, Rósa Aðalsteinsdóttir,
Guðrún Bjarnadóttir, Geir Þórólfsson,
Ragnheiður Brynjólfsdóttir, Jón Þorkell Rögnvaldsson.
Hóffi og Jón á
Sveinseyri eru órjúf-
anleg heild af
bernskuminningum okkar systkin-
anna. Í gegnum okkar barnæsku
heima á Tálknafirði voru alltaf
mikil samskipti við þau heiðurs-
hjón. Hvort sem um var að ræða
jólaboðin á eftir kvöldmessu á að-
fangadag, stuttar kaffiheimsóknir
eða heimsókn með mömmu eftir
vinnu. Ætíð vorum við velkomin og
Hóffí talaði alltaf um okkur systk-
inin sem „börnin“ sín. Þannig leið
okkur líka undantekningarlaust vel
eftir að hafa hitt Hóffí. Dugnaður-
inn og birtan yfir þessari sterku
konu gat ekki annað en fyllt hverja
manneskju jákvæðni og aðdáun.
Börnum okkar sýndi hún sömu-
leiðis ætíð mikla ást og umhyggju.
Eftir að við fluttum í bæinn hélt
hún uppteknum hætti og sendi
Hólmfríður Jónsdóttir
✝ Hólmfríður Jóns-dóttir, húsmóðir á
Sveinseyri í Tálkna-
firði, fæddist á Bíldu-
dal 3. febrúar 1911.
Hún lést á Sjúkrahús-
inu á Patreksfirði
hinn 19. janúar sl.
Útför Hólmfríðar
var gerð frá Stóra-
Laugardalskirkju 30.
janúar 2010.
alltaf jólagjafir til
okkar sem og allra
barnanna. Þegar svo
kom að þakkarstund
afsakaði hún „þessi
ómerkilegheit“ sem
hún hefði sent. Já,
þannig var hún
Hóffí, flíkaði aldrei
eigin ágæti en var
full af rausnarskap
og bar umhyggju
fyrir öllum í kringum
sig. Þetta eru mann-
kostir sem allir gætu
tekið sér til fyrir-
myndar.
Þakka þér, Hóffí, fyrir umhyggj-
una og ástina sem þú sýndir okkur
og börnunum okkar. Þín verður
sárt saknað. Guð geymi þig.
Linda Björk og Pétur
Sigurðarbörn.
Þeim fækkar nú óðum heiðurs-
félögunum í Kvenfélaginu Hörpu,
Tálknafirði.
Hólmfríður Jónsdóttir er látin,
tæplega 99 ára að aldri. Hún var
ein af stofnendum Kvenfélagsins
Hörpu og starfaði þar alla tíð með-
an heilsa og kraftar leyfðu. Þótt
líkaminn væri orðinn gamall og lú-
inn var andinn óbugaður og minnið
með ólíkindum. Til marks um
minnið hennar má nefna, að þegar
dætur hennar mundu ekki eitthvað
sem um var rætt, var viðkvæðið:
Spyrjum mömmu, hún man þetta
áreiðanlega. Viljinn var einnig
ótrúlegur því að til skamms tíma
bakaði hún og þar sem sjónin var
farin að gefa sig notaði hún stækk-
unargler til að stilla ofninn. Þetta
eru lítil dæmi um óbugandi kjark
og vilja til að vera sjálfstæð og
mætti margur yngri hugsa sinn
gang.
Við félagskonur í Kvenfélaginu
Hörpu kveðjum Hólmfríði með
virðingu og þökk og biðjum henni
blessunar á nýjum leiðum. Að-
standendum vottum við innilega
samúð.
F.h. Kvenfélagsins Hörpu,
Ása Jónsdóttir.
Morgunblaðið birtir minning-
argreinar alla útgáfudagana.
Skil | Greinarnar skal senda í gegn-
um vefsíðu Morgunblaðsins: mbl.is –
smella á reitinn Senda efni til Morg-
unblaðsins – þá birtist valkosturinn
Minningargreinar ásamt frekari
upplýsingum.
Skilafrestur | Ef birta á minning-
argrein á útfarardegi verður hún að
berast fyrir hádegi tveimur virkum
dögum fyrr (á föstudegi ef útför er á
mánudegi eða þriðjudegi).
Þar sem pláss er takmarkað getur
birting dregist, enda þótt grein ber-
ist áður en skilafrestur rennur út.
Undirskrift | Greinahöfundar eru
beðnir að hafa skírnarnöfn sín en
ekki stuttnefni undir greinunum.
Minningargreinar