Morgunblaðið - 30.04.2010, Blaðsíða 33
Minningar 33
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 30. APRÍL 2010
eftir jól lánaði ég henni stráka-
bækurnar og hún mér stelpubæk-
urnar, saman fórum við í rannsókn-
arleiðangra um hús afa okkar og
ömmu og varð vel til fanga. Ég
fékk að heita stelpusnati fyrir
bragðið en það gerði lítið til.
Einu sinni eignaðist Lalla mikið
púsluspil sem við lágum yfir í heil-
an mánuð, enda vissum við ekki af
hverju myndin var sem við röð-
uðum saman fyrr en við vorum
rúmlega hálfnuð með þrautina. Líf
okkar er púsluspil sem hver og einn
raðar saman og veit ekki hvert
mynstrið er. Lífshlaup okkar
frændsystkina varð afar ólíkt, en þó
var jafnan eins og við værum með
einhverjum skondnum hætti ennþá
sjö eða níu ára þegar við hittumst á
ættarmótum og öðrum fjölskyldu-
stefnum. Sú reynsla af heiminum
sem við áttum sameiginlega frá
þeim dögum þegar allt er nýtt lifði
alltaf í okkur þegar við skiptumst á
fréttum af börnum, barnabörnum
og fleira. Það var skemmtileg upp-
örvun í þeim samskiptum:
Lalla var falleg kona og viðfelld-
in, hress í tali, snögg til andsvara, í
senn ófeimin við heiminn og sjálf-
hæðin á sinn hátt. Og hún var rögg-
samleg ættarmóðir yfir myndarleg-
um flokki barna og barnabarna.
Það var gott að vita af henni.
Einlægar samúðarkveðjur sendi
ég Valgeiri, börnum þeirra Löllu og
öllum þeim öðrum sem næst henni
stóðu. Verði moldin henni létt sem
fiður.
Árni J. Bergmann.
Það er svo skrýtið að hún Lalla
sé farin. Þó svo að ég hafi ekki
komið oft á Reykjanesveginn í
seinni tíð sé ég og finn hvað það er
tómlegt án hennar. Síðustu daga
hef ég leyft mér að stoppa aðeins í
dagsins önn til þess að líta til baka
og það eru svo ótal margar minn-
ingar sem ég á með Löllu og Valla.
Góðar minningar sem sátu þarna
og söfnuðu ryki. Við Ævar vorum
heppin að eiga þau að. Hún Lalla
var alveg einstök kona og missirinn
er mikill fyrir alla í fjölskyldunni,
en kannski má leita huggunar í því
að hún átti börn og barnabörn og
barnabarnabörn sem öll eru heil og
svo vel gerð. Þar átti hún örugg-
lega stóran þátt.
Elsku Valli, Gunna mín, Jóhanna,
Erla, Júlli, Einsi og Susan, ég votta
ykkur samúð og vona að þið finnið
styrk á þessum erfiðu tímum.
Björg.
Nú þegar komið er að kveðju-
stund streyma minningarnar fram,
minningar um samverustundir okk-
ar, spilakvöldin, böllin í Stapa, ut-
anlandsferðirnar, sumrin á Laug-
arvatni og svo ótal, ótal margt
fleira. Þrátt fyrir að samgangur
hafi minnkað eftir að báðar fóru að
vinna utan heimilis og þó meira eft-
ir að við fluttum úr Njarðvíkunum
hefur Lalla alltaf verið mér ofar-
lega í huga. Og nú þegar hún er
farin er því miður of seint að átta
sig á því hversu nauðsynlegt er að
rækta vináttuna ekki bara í eigin
huga. Vinátta Löllu hefur alltaf ver-
ið mér mikils virði, hún stóð við
bakið á mér fyrstu árin mín á Suð-
urnesjum og ævinlega var hægt að
leita til hennar með hvað sem var,
svo sem að stinga börnum inn hjá
henni þegar á þurfti að halda. Það
er ekki ofsögum sagt að Lalla hafi
átt stóran þátt í því sem vel hefur
farið í mínu lífi. Lalla var ekki ein-
göngu límið í sinni stóru og mann-
vænlegu fjölskyldu, hún hélt einnig
saman okkur er tengjumst fjöl-
skyldu Valla. Lalla var alltaf heima,
nema auðvitað þann tíma sem hún
vann utan heimilis sem var stuttur
tími, hún fór seint út á vinnumark-
aðinn, hún tók alltaf jafnvel á móti
öllum og var Reykjanesvegurinn oft
eins og umferðarmiðstöð á há-
annatíma. Allir gerðu sér erindi
þangað.
Valli, Júlli, Gunna, Jóhanna,
Erla, Einar, Susan og barnabörnin
öll, ég votta ykkur mína dýpstu
samúð, hér er mikil og merkileg
kona gengin.
Valdís Tómasdóttir.
✝ Árni Magnússonfæddist í Flögu í
Villingaholtshreppi í
Árnessýslu 7. desem-
ber 1917. Hann lést á
Kumbaravogi við
Stokkseyri 16. apríl
síðastliðinn. Hann var
sonur hjónanna
Magnúsar Árnasonar,
f. 18. október 1887 á
Hurðarbaki í Vill-
ingaholtshreppi, d.
22. desember 1973 og
Vigdísar Stef-
ánsdóttur, f. 13. októ-
ber 1891 í Háakoti í Fljótshlíð, d.
14. mars 1977. Hann var annar í
röð 10 systkina en Magnús og Vig-
dís misstu sitt fyrsta barn. Systkini
Árna eru Guðrún, f. 9. ágúst 1919,
maki Bjarni Ágústsson, f. 1914, d.
1997. Stefanía, f. 29. apríl 1921,
maki Jón Guðmann Valdimarsson,
f. 1918, d. 1997. Brynjólfur, f. 15.
júlí 1922, d. 19. janúar 1983, maki
Ingibjörg Hjörleifsdóttir, f. 1929, d.
1993. Sigríður, f. 1. nóvember 1924,
d. 13. júlí 1987, maki Gísli Guð-
jónsson, f. 1923, d. 2008. Guðríður,
f. 19 júní 1926, maki Jón Hjart-
arson, f. 1928. Grímur, f. 8. sept-
ember 1927, d. 12. desember 2009.
Anna, f. 17. apríl 1929, d. 14. jan-
úar 2005, maki Árni Þórarinsson, f.
1922. Unnur, f. 28. mars 1930, maki
Haukur Hlíðberg, f. 1929, d. 1990
og uppeldisbróðir Stefán Jónsson,
f. 5. nóvember 1934, maki Svanlaug
María Þorgrímsdóttir, f. 1982.
Barn þeirra er Ísak Daði, f. 2009.
Sigrún Alda átti fyrir, Björgu, f.
1939, d. 1997, Kjartan, f. 1944, Vil-
hjálm Auðunn, f. 1947 og Brand Jó-
hann, f. 1949, d. 2008.
Árni ólst upp hjá foreldrum sín-
um í Flögu og gekk í farskóla.
Hann vann heimavið vel fram yfir
tvítugt vegna alvarlegra veikinda á
unglingsárum. Fiskvinna, bústörf,
jarðýtuvinna og landbúnaðarstarfs-
nám í Svíþjóð var stundað á yngri
árum svo eitthvað sé nefnt. Árni
fluttist að Vatnsenda í Vill-
ingaholtshreppi 1951 og kvæntist
fyrri konu sinni Kristínu 1954. Eft-
ir andlát hennar fluttist hann að
Flögu 1964 og tók við búi föður
síns eftir hans dag. 1965 kvæntist
Árni eftirlifandi eiginkonu sinni
Sigrúnu. Þau bjuggu að Flögu til
1979 en fluttu þá á Selfoss og starf-
aði Árni næstu 10 árin á Þórustöð-
um í Ölfusi við svínarækt. Árni
vann mikið að örnefnasöfnun í Vill-
ingaholtshreppi og á Skeiða- og
Flóamannaafrétti.
Hann var einn af stofnendum
Umf. Vöku og formaður þess í 7 ár.
Hann var virkur í Búnaðarfélagi
hreppsins og stýrði því í 3 ár. Hann
tók við hreppstjórastöðu, fjall-
kóngsembætti og réttarstjóra í
Skeiðaréttum af föður sínum. Árni
stundaði ritstörf m.a. í samvinnu
við Héraðsskjalasafn Árnesinga,
Sögufélag Árnesinga og fyrir Þjóð-
háttadeild Þjóðminjasafns Íslands á
meðan heilsan leifði.
Útför Árna fer fram frá Selfoss-
kirkju í dag, föstudaginn 30. apríl
2010, og hefst athöfnin kl. 13.30.
Hannesdóttir, f. 1933,
d. 2003. Árni kvænt-
ist 1954 Kristínu Guð-
mundsdóttur á Vatns-
enda, Vill.h.hr., f. 24.
júlí 1910, d. 2. febr-
úar 1963, ekkju
Ámunda Guðmunds-
sonar, f. 12. október
1902, d. 25. ágúst
1948. Börn Ámunda
og Kristínar eru Guð-
mundur, f. 1932, Sig-
rún, f. 1934, Ingi-
björg, f. 1936, Gestur,
f. 1940 og Guðmar
Helgi, f. 1947.
Árni kvæntist þ. 25. september
1965 Sigrúnu Öldu Sigurðardóttur,
f. 23. janúar 1925 í Vestmanna-
eyjum. Foreldrar hennar voru
Sveinn Gunnarsson, f. 1889, d. 1970
og Guðbjörg Ingveldur Eyjólfs-
dóttir, f. 1885, d. 1971. Börn Árna
og Sigrúnar eru 1) Kristinn, f.
1964, maki Jóna Guðmundsdóttir,
f. 1969. Börn þeirra eru Agnar
Logi, f. 1988, Guðmundur Óskar, f.
1990, Snævar Ægir, f. 1994 og Jök-
ull Máni, f. 2008. 2) Stúlka andvana
fædd 1965. 3) Magnús Vignir, f.
1966, maki Elínborg Arna Árna-
dóttir, f. 1968. Börn þeirra eru
Árni, f. 1988 og Anna Júlía, f. 1999.
Unnusta Árna er Alexandra Agn-
arsdóttir. 4) Hörður, f. 1968. Maki
1, Gabriela Árnason, f. 1973 í Tékk-
landi. Barn þeirra er Jóhanna Rós,
f. 2000. Þau skildu. Maki 2, Þórunn
Faðir minn Árni Magnússon er
látinn á 93. aldursári eftir áralöng
veikindi. „Höfðingi er fallinn frá,“
sagði Einar frændi þegar ég hringdi
í hann stuttu eftir andlát pabba. Og
það er sæmdarheiti að sönnu. Pabbi
var höfðingi. Hann var höfðingi í
sinni sveit, höfðingi á sínum afrétti,
höfðingi í Skeiðaréttum, höfðingi
hvar hann var hverju sinni og ekki
síst höfðingi heim að sækja. Hraust-
menni er líka sæmdarheiti sem
kemur upp þegar ég hugsa til
pabba. Það er ekki nema fyrir
hraustmenni að lifa af beinmergs-
bólgu. Aðeins 15 ára gamall lá hann
svo vikum skipti í dái á St. Jós-
epsspítalanum í Hafnarfirði og síðar
á Grensás. Þetta var fyrir tíma
pensilínsins. Það tók pabba mörg ár
að ná sér, að sumu leyti náði hann
sér aldrei.
Pabba var svo ótalmargt gefið.
Hann var bóndi góður, hvort sem
var skepnuhald eða jarðrækt og frá-
sagnarlistina kunni hann manna
best, hvort sem um fróðleiks- eða
skemmtisögu var að ræða. Hann
smíðaði jafnt úr timbri og járni, var
liðtækur hárskeri, aðstoðaði sveit-
ungana við skattaskýrslugerð, vafði
reipi, tálgaði hagldir úr hornum svo
eitthvað sé nefnt.
Pabbi hafði einstakt geðslag.
Hann var alltaf kátur, nægjusemi
hans í eigin garð var alger og þol-
inmæði við börn endalaus. Hann
ávann sér þess vegna virðingu hvar
sem hann kom. Mér er minnistætt
hvernig pabbi talaði um föður sinn
eftir að hann lést. „Pabbi heitinn“
sagði hann alltaf og það var þakk-
læti og virðing í röddinni.
Pabbi réð sig að Laugardælum í
Hraungerðishreppi á þeim tíma sem
K. Á. átti og rak búið og fór í bú-
fræðinám á þess vegum til Svíþjóð-
ar. Einn daginn tóku fjórir vinir sig
saman og keyptu sér stóra jarðýtu,
mjög stóra á þess tíma mælikvarða.
Pabbi vann mikið á þessari vél en
stærsta verkefnið var Selvogsveg-
urinn en þau voru fjölmörg.
Pabbi var einn af þeim vinnu-
mönnum sem komu að Vatnsenda
eftir að Ámundi bóndi lést af veik-
indum sínum 1948. Elsta barn
þeirra Kristínar og Ámunda var þá
aðeins 16 ára og það yngsta innan
við eins árs. Pabbi og Kristín felldu
hugi saman og giftust árið 1954.
Innan við áratug síðar lést Kristín
af krabbameini líkt og Ámundi 15
árum áður. Skömmu síðar auglýsti
pabbi eftir vinnukonu og réð Sigrún
móðir mín sig til starfans. Pabbi og
mamma fluttu svo 1964 að Flögu og
bjuggu félagsbúi með foreldrum
pabba til að byrja með. Fljótlega
eftir að þau komu að Flögu tók hann
við fjallkóngsembættinu af Magnúsi
föður sínum, stýrði fjárréttum að
Reykjum á Skeiðum og tók við
hreppstjórastöðunni að honum látn-
um. Eftir að við fluttum á Selfoss
1979 vann pabbi í 10 ár við svína-
rækt á Þórustöðum í Ölfusi. Sam-
hliða vinnu stundaði hann ritstörf,
örnefna- og frímerkjasöfnun. Hann
hafði óþrjótandi áhuga á fræði-
mennsku liðinna tíma. Áhugamálum
sínum sinnti hann af mikilli ákefð á
meðan heilsan leyfði. Þessi tími var
pabba dýrmætur og lætur hann eft-
ir sig mikinn fjársjóð, komandi kyn-
slóðum til fróðleiks. Ég þakka
starfsfólki á Sólvöllum og Kumbara-
vogi einstaklega hlýja og góða
umönnun síðustu ár föður míns.
Hvíldu í friði, elsku pabbi minn.
Magnús Vignir.
Árni Magnússon er nú horfinn af
vettvangi. Hann var einn þeirra
verkhögu manna, sem á langri ævi-
braut komu íslensku þjóðinni á þann
stall velsældar sem nú er talinn
sjálfsagður. En hann hafði mörg
járn í eldinum og margvísleg þjóð-
fræði voru honum ofarlega í huga á
efri árum. Þar má nefna örnefna-
söfnun jarða í Villingaholtshreppi og
á afrétti Flóa- og Skeiðahreppa og
lýsingu þjóðahátta. Opinberum
stofnunum á þeim sviðum reyndist
hann traustur fræðari.
Árni varð Sögufélagi Árnesinga
dyggur liðsmaður. Þegar fyrsta rit
þess, Árnesingur I, kom út árið 1990
mátti segja að það væri keypt af
sérhverju heimili í Villingaholts-
hreppi. Það má þakka hugmannin-
um Árna sem lét ekki deigan síga í
hlutverki sölumannsins. En fræða-
maðurinn Árni lagði Sögufélagi Ár-
nesinga einnig lið. Í Árnesingi III
ritar hann um Hróarholtslæk og
Skotmannshól og sagnir sem þeim
örnefnum tengjast. Greinar hans
„Flutningurinn á Stóra-Rauð og
Sauðurinn hennar Sigurborgar“ í
Árnesingi IV lýsa vel hversu góður
sögumaður hann var og minnugur á
gamlar munnlegar sagnir úr héraði.
Á Héraðsskjalasafni Árnesinga var
hann ætið aufúsugestur enda
traustur liðsmaður. Í síðustu heim-
sókn sinni þar var söfnun ljósmynda
af bæjum og búendum í Villinga-
holtshreppi til varðveislu á héraðs-
skjalasafninu honum efst í huga en
heilsubrestur kom í veg framhald
þess verkefnis.
Minningin um Árna Magnússon
geymist ávallt björt í huga mér.
Kæra Sigrún, – ég votta þér, afkom-
endum og öðrum aðstandendum
samúð mína.
Björn Pálsson, áður
héraðsskjalavörður.
Í dag verður ástkær tengdafaðir
minn Árni Magnússon borinn til
hinstu hvíldar. Ég naut þeirra for-
réttinda að verða ein af fjölskyld-
unni hans og fékk að ganga með
honum veginn í aldarfjórðung. Árni
var einstakur maður sem bar ávallt
hag minnimáttar fyrir brjósti og var
elskaður og dáður af samferðarfólki
sínu. Nærgætni og virðing eru orð
sem koma upp í huga minn þegar ég
minnist hans og ég kveð hann með
djúpu þakklæti, ást og hlýju. Ég
veit að þú ert frelsinu feginn, elsku
Árni minn, og kveð þig með hluta úr
ljóði Tómasar Guðmundssonar sem
var eitt af þínum uppáhaldsskáld-
um:
Ó, dauði, taktu vel þeim vini mínum,
sem vitjað hefur þreyttur á þinn fund.
Oft bar hann þrá til þín í huga sínum
og þú gafst honum traust á bana-
stund.
Nú leggur hann það allt, sem var hans
auður,
sitt æviböl, sitt hjarta að fótum þér.
Er slíkt ei nóg? Sá einn er ekki
snauður,
sem einskis hér á jörðu væntir sér.
Og þá er, dauði, síður sorgarefni,
þó sá, er þessum huga burtu fer
og lífið sýndi litla undirgefni
að lokum fái meiri trú á þér.
Og örðugt fleirum var en vini mínum
í veröld, sem er ótal þyrnum stráð,
að vinna gullinn þráð úr sorgum sínum
og syngja fullum rómi um lífsins náð.
Ei spyr ég neins, hve urðu ykkar kynni,
er önd hans, dauði, viðjar sínar braut,
Og þú veist einn, hvað sál hans hinsta
sinni
Þann sigur dýru verði gjalda hlaut.
En bregstu þá ei þeim, er göngumóður
og þjáðri sál til fundar við þig býst.
Ó, dauði, vertu vini mínum góður
Og vek hann ekki framar en þér líst.
(Tómas Guðmundsson.)
Hvíl í friði.
Þín elskandi tengdadóttir,
Elínborg Arna Árnadóttir.
Árni Magnússon
✝
Hjartans þakkir til allra þeirra sem sýndu okkur
samúð, vináttu og hlýhug við andlát og útför okkar
ástkæru
KRISTÍNAR RÓSU STEINGRÍMSDÓTTUR
frá Torfastöðum 1,
Grafningi,
Kleppsvegi 108,
sem lést af slysförum þriðjudaginn 6. apríl.
Sérstakar þakkir til þeirra fjölmörgu sem komu að leitinni.
Guð blessi ykkur öll.
Magnús I. Guðmundsson,
Steingrímur Gíslason,
Jensína Sæunn Steingrímsdóttir, Ægir Stefán Hilmarsson,
A. Jóna Steingrímsdóttir, Björn Magnússon,
Árný V. Steingrímsdóttir, Friðgeir Jónsson,
Gísli Steingrímsson, Ragnheiður Sigmarsdóttir,
Birgir Árdal Gíslason, Magrét Jónsdóttir,
Sigurður Þór Steingrímsson, Guðbjörg Bergsveinsdóttir,
Bergur G. Guðmundsson, Sigrún Óskarsdóttir,
systkinabörn og fjölskyldur þeirra.
✝
Okkar innilegustu þakkir til allra þeirra er sýndu
okkur samúð og vinarhug við andlát og útför
ástkærs föður okkar, tengdaföður og afa,
ODDS JÓNSSONAR
frá Húsanesi,
Hellisgötu 32,
Hafnarfirði.
Sigurður Oddur Oddsson, Hrönn Harðardóttir,
Hulda Oddsdóttir, Jón B. Guðnason,
Guðbjörg Oddsdóttir, Rósmundur H. Rósmundsson,
Jón Oddsson,
Albert Bjarni Oddsson,
Vígdís Birna, Matthildur, Jakob Brynjar,
Guðni Oddur, Ísak Bjarki og Laufey Jóna.