Nýr Stormur - 09.02.1968, Blaðsíða 3

I
FÖSTUDAGUR 9. FEBR. 1968
^ormiir
0
Operation Barbarossa
Innrásin í Rússland
Innrásinni í Rússland var
frestað í fimm vikur vegna mót-
stöðu Júgóslafa, Grikkja og Eng
lendinga gegn þýzku herferðinni
á Bklkan. Þessar vikur urðu ör-
lagaríkar.. Sunudaginn 22. júní
1941, kl. 5.30 að morgni, réðust
þýzkar og skömmu síðar fjöl-
mennar hersveitir frá banda-
mönnum Þjóðverja inn í Rúss-
land á 2300 km. langri víglínu
frá Eystrasalti til Svartahafs.
Árásarliðinu var skipt í- þrj ár
stórar fylkingar. Hin nyrzta var
staðsett í austur Prússdandi og
var undir stjórn Leeb marskálks
og skyldi hún umkringja Lenin-
grad og sameinast finnskum her
sveitum undir stjórn Manner-
heims marskálks.
Miðherirnir voru úndir stjórn
von Bokc; og voru staðsettir í
mið Póllandi og skyldu þeir
'sækja til Moskvu ásamt Minsk
og Smolensk. Syðsta fylkingin
var undir stjórn von Rundsedt,
sem skyldi ráðast inn í TJkrainu,
að bökkum Don og Kákasus.
Þar, í Suður-Rússlandi áttu
Rússarnir aðal kornbirgðir sínar
og stærstu námur sínar af kol-
um, járni, mangari og olíu.
Gegn árás þessari beittu Russ
ar 186 herfylkjum, undir. stjórri
marskálkanna, Voroshilov í
norðri, Timoshenko í miðið og
Budjenny í suðri.
Churchill og Roosewelt höfðu
aðvarað Stalín, en Þjóðverjar
komu Rússum á óvart, því að
hann hafði ekki lagt trúnað á
viðvaranirnar.
Stór hluti af rússneska flug-
hernum var eyðilagður á jörðu
niðri á flugvöllunum og þýzku
hersveitirnar hittu á ráðvilltar
rússneskar hersveitir. í stað þess
að fylgja áætlun Tuchachevskis
marskálks um að mæta þýzku
herjunum með smáum og dreifð
um hersveitum og draga sig til
baka yfir hinar víðáttumiklu
rússnesku steppur, höfðu Rússar
dregið saman mikið lið á landa-
mærunum. Þetta var einmitt
það, sem Hitler og herforingjar
hans vildu, því að það gerði
mögulegt að umkringja stóra
rússneska heri og taka veruleg-
an hluta þeirra til fanga rétt við
landamærin.
í 25 ár hafði Churchill verið
ákafur fjandmaður kommúnism
ans, en þegar hann var nú spurð
ur hvað hann myndi gera, ef
Þjóðverjar gerðu innrás í Rúss-
land, svaraði hann: Ég hef að-
eins eitt markmið, en. það er að
gereyða Hitler . . . . Ef Hitler ger
ir innrás* í helvíti, mun ég að
minnsta kosti segja nokkur hlý-
leg orð um djöfulinn í Neðri-
Málstofunni.“
Strax eftir fyrstu árás Þjóð-
verja lýsti Churchill yfir sam-
stöðu með Rússlandi.
„Sérhver maður eða ríki, sem
berst gegn nazismanum mun fá
hjálp okkar. Sérhver maður eða
ríki, sem gengur með Hitler, er
fjandmaður okkar. Þetta er vor
pólitík og þetta tilkynnum vér
Framsókn þýzku herjanna var hröð og engu þyrmt.
Þýzku hermennirnir fundu fljótt að rússnesku hermennirnir voru ekki lömb við að leika..
hátíðlega. Við munum þessvegna
veita alla hjálp, sem við megn-
um til Rússlands og til hinnar
rússnesku þjóðár. Við viljúrn
skora á alla vini okkar og sani-
herja í öllum heimshlutum, að
velja sömu stefnu og fylgja
henni eins og við sjálf munum
með trúmennsku og festu gera,
þar til yfir líkur . . . .“
Það kom óðara loforð um am-
eríska hjálp og stuðning og Stal
ín sagði fólki sínu að það stæði
ekki eitt í baráttunni. Hann
hvatti það til að sýna hugrekki
og hörku gegn fjandmanninum
og hvatti það til að skilja eftir
„sviðna jörð“, ef það þyrfti að
hörfa undan. Allt skyldi eyði-
leggja, sem komið gæti fjand-
mönnunum að gagni og rékinn
skyldi. miskunnarlaus skæru-
hernaður að baki óvinanna.
Fyrsti árangur hinnar þýzku
herferðar var stórkostlegur.
Fyrsta mánuðinn tókst Þjóð-
verjum að færa alla víglínuna
milli 3 og 6 hundruð km. inn í
landið.
Sérstaklegá varð von Bock
mikið ágengt á miðvígstöðvun-
um, þar sem honum tókst í „ger
eyðingarorustum" við Minsk og
Smólensk að taka geysilegan
fjölda fanga, auk þess sem hon-
um hafði tekist á átján dögum
að fara tvo þriðju leiðarinnar til
Moskvu. Samt sem áður hafði
honum ekki tekist að eyðileggja
allar herdeildirnar sem hann
átti í höggi við.
Einn af hershöfðingjum Bocks
Blumenstritt segir frá fyrstu or-
ustunum:
Fótgönguliðið átti erfiða daga
er það varð að fylgja vélaher-
deildunum. Dagleið upp á 40
kílómetra var ekki óalgengt auk
þess sem vegirnir voru slæmir.
Eitt af því minnisstæðasta frá
þessum vikum voru mikil ský af
gulu ryki, sem þyrlaðist upp af
hersveitunum sem héldu undan
og hermönnum okkar sem skund
iiðu á cftir þbim.
Hitinn var hræðilegur, þrátt
fyrir að stundum kæmu skyndi-
lega regnskúrir, sem gerðu veg-
inn þegar að forarleðju, þar til
sólin braust fram að nýju, sem
bakaði hann þegar í rjúkandi
leir.
Hinn 2. júlí var fyrsta orrustan
unnin. Herfangið var gífurlegt:
150.000 fangar, 1200 skriðdrekar
og 600 fallbyssur ýmist tekið eða
eyðilagt. Það kom fljótt í ljós að
ússarnir voru eins harðir her-
menn og áður fyrri. Skriðdrekar
þeirra voru hinsvegar ekki eins
ógnvekjandi og við gátum ekki
séð að flugher þeirra gegndi
neinu hlutverki.
Rússarnir voru eins harðir her-
allt öðru vísi að en polakkarnir
og hinir vestrænu bandamenn,
er þeir biðu ósigur í orustu.
Rússarnir börðust áfram þótt
þeir væru umkringdir og hið víð
áttumikla landslag, skógar og
fen var þeim til mikillar hjálpar.
Þýzku hersveitunum tókst
wkki að loka fyrir eins og í or-
ustunni við Bialystok-Slonim.
Vélaherdeildir okkar börðust á
vegunum og við þá, meðan Rúss
arnir gátu verið noklcurnveginn
óhultir í hinum veglausu víð-
áttum* á milli vegakerfisins.
Þetta var ástæðan til þess, að
þeim tókst oft að brjótast út úr
hríngnum: herdeildir marsér-
uðu á nóttunni í gegnum skóg-
ana, austur á bóginn og brutust
í gegnum og framhjá vélaher-
deildunum.
Þýzkir hermenn komu að Iogandi húsum og mannvirkjum, sem
Rússar höfðu sjálfir kveikt í.