Morgunblaðið - 11.09.2010, Blaðsíða 34

34 Minningar
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 11. SEPTEMBER 2010
Þó brostinn sé stálharði strengurinn
þinn
skal stilla á framtíðarhaginn,
og kveðja þig félagi í síðasta sinn
með söng og þökk fyrir daginn.
( Jóhannes úr Kötlum.)
Með þessum orðum langar okkur
María Magnúsdóttir
Ammendrup
✝ María Magn-úsdóttir Amm-
endrup, húsmóðir og
fv. kaupmaður, var
fædd í Vest-
mannaeyjum 14. júní
1927. Hún andaðist á
líknardeild Landspít-
alans í Kópavogi hinn
28. ágúst sl.
Útför Maríu fór
fram frá Fossvogs-
kirkju föstudaginn 3.
september 2010.
til að kveðja Marsý og
þakka fyrir allar ynd-
islegu stundirnar sem
við höfum átt með
henni og hennar fjöl-
skyldu í leik og starfi.
Við urðum þeirrar
gæfu aðnjótandi að
starfa hjá þeim heið-
urshjónum Tage og
Marsý í versluninni
Drangey til margra
ára, og allar góðu
minningarnar sem
gott er að ylja sér við
geymum við í hjörtum
okkar.
Elsku Marsý við kveðjum þig með
þökk og virðing.
Kæru Maja, Palli og fjölskyldur
okkar innilegustu samúðarkveðjur.
Sigríður Anna, María, Edda,
Anna og Helga.
Blessunin hún
Bekka mín.
Þegar móðir mín
hún Rúna á Birnustöðum talaði um
systur sínar sagði hún ávallt bless-
unin. Og nú er blessunin hún Bekka
mín farin á annað tilverustig. Í mín-
um huga tel ég að þar hafi hóp-
urinn verð stór sem tók á móti
henni.
Það er ótrúlega skrítið að eiga
ekki von á Bekku heim úr sum-
arbústaðnum í skóginum, eða geta
ekki lengur droppað inn til hennar
á Hlíf, rætt um gamla daga og líð-
andi stund. Hún var gestrisin hún
Bekka frænka. Það kom enginn á
heimilið hennar án þess að þar
væru góðgerðir í boði, sama á
hvaða tíma dags það var. Það er
margs að minnast þegar hugsað er
til liðinna daga og ára í návist
hennar Bekku frænku. Allar þær
minningar eru góðar og gefandi
Rebekka Jónsdóttir
✝ Rebekka Jóns-dóttir fæddist á
Birnustöðum í Ög-
urhreppi þann 22.
september 1920. Hún
lést á Fjórðungs-
sjúkrahúsinu á Ísa-
firði þann 24. ágúst
2010.
Rebekka var jarð-
sungin frá Ísafjarð-
arkirkju 28. ágúst.
hún var einn af föstu
punktunum í tilver-
unni.
Hún var falleg
kona hún Bekka
frænka mín, með fal-
lega hárið sitt, allt
viðmót hennar var
hlýtt og ljúft og mað-
ur kom einhvern veg-
inn alltaf léttari í lund
af hennar fundi.
Ósjálfrátt hugsaði ég
þegar verið var að
leggja lokahönd á lag-
færingarnar úti við
Krílið (h. 31.08.) æ ég skrepp bara
til Bekku á meðan þeir eru að klára
þetta. Þá heyrðist mér hún segja
með glettni í rómnum „En ég er
ekki heima“ líkt og hún sagði
stundum þegar ég hafði komið til
hennar og sagt henni síðar frá því.
„Og ég var ekki heima.“
Það er margs að minnast og
margs að sakna, allra heimsókn-
anna hennar inn að Birnustöðum
hingað í Sundstrætið og svo margs
og margs. Efst í huga er þó þakk-
lætið fyrir að hafa notið samvista
við svo góða konu sem „blessunin
hún Bekka mín“ var. Hún gerði til-
veruna betri með veru sinni hér.
Elsku Dísa, Dúddi, Gurrý, Dedda
og aðrir ástvinir.
Guð veri með ykkur öllum.
Margrét Karlsdóttir.
Mig langar til að
skrifa nokkur orð til
að minnast Jónasar frænda míns
bónda á Stóra-Hamri í Eyjafjarð-
arsveit. Miklum tíma hef ég eytt í
kringum Jónas gegnum árin og á
margar góðar minningar um hann.
Heilu sumrin og ótalmargar ferðir
með mömmu á veturna til að hjálpa
til í sveitinni. Allt frá því að ég man
fyrst eftir mér og öll ár fram yfir
menntaskóla, alltaf var Jónas í
sveitinni. Það eru forréttindi fyrir
mig að hafa alist að hluta upp í
sveitinni. Margir hlutir sem ég lærði
sem ég bý alltaf að. Það eru líka
ekki síst þeir einstaklingar sem
Jónas Þórhallsson
✝ Jónas Þórhallssonfæddist á Stóra-
Hamri í Öng-
ulsstaðahreppi 21.
febrúar 1928. Hann
lést á Öldrunarheim-
ilinu Hlíð á Akureyri
29. ágúst 2010.
Útför Jónasar var
gerð frá Munkaþver-
árkirkju í Eyjafjarð-
arsveit 7. september
2010.
maður elst upp með
sem hafa áhrif á mann
og móta mann á upp-
eldisárum. Frá Jónasi
kynntist ég alltaf bara
góðum hug, ég sá
samviskusemi hans og
dugnað, lærði af hon-
um að fara vel með
hluti og vanda mig til
verka.
Jónas var afskap-
lega margfróður og
minnugur, ótalmörg
áttum við skemmtileg
og fróðleg samtölin
við eldhúsborðið sem ég lærði margt
af.
Kæri frændi, ég er afskaplega
glaður að við náðum að eyða saman
góðum tíma núna fyrir réttum mán-
uði þegar við fórum saman í bíltúr
inn í Eyjafjörð. Mér fannst á þér þá
að þú ættir örugglega mörg ár eftir,
en svona getur lífið verið snöggt að
breytast. Ég veit að þú ert kominn á
góðan stað núna og ert meðal ást-
vina. Takk fyrir allar samverustund-
irnar, ég mun ávallt minnast þín.
Þinn frændi
Þórhallur Jóhannsson.
✝ Þorsteinn varfæddur 2.10.
1919 á Efra-Núpi,
Fremri-Torfustaða-
hreppi, V-Hún. Hann
lést á Sjúkrahúsinu á
Húsavík þá nítutíu
ára að aldri.
Hann var sonur
hjónanna Arndísar
Jónasdóttur, frá
Húki, f. 1.9. 1893, d.
12.2. 1950, og
Jónasar Ólafs Þor-
steinssonar frá
Hrútatungu, f. 21.11.
1872, d. 30.6. 1952.
Þorsteinn var elstur þriggja
systkina en þau eru Ólöf, fædd
16.7. 1921, d. 19.8. 2006, bjó í
Magnússkógum í Dalasýslu ásamt
manni sínum og börnum og
Trausti, fæddur 22.11. 1922, d.
19.7. 2001, bóndi á Hvalshöfða í
Hrútafirði ókvæntur og barnlaus.
Þorsteinn ólst upp á Efra-Núpi
1919-1921, en flutti ásamt for-
eldrum sínum og systur vorið
1921 að Oddsstöðum í Hrútafirði
þar sem foreldrar hans bjuggu til
dauðadags. Að lokinni barna-
skólagöngu stundaði Þorsteinn
nám í Héraðsskólanum á Reykjum
veturna 1937-1938 og 1938-1939
og lauk prófi úr eldri deild.
Var í sóknarnefnd Stað-
arkirkju. Einnig safnaðarfulltrúi.
Sýslunefndarmaður Staðarhrepps
á fundum sýslunefndar Vestur-
Húnavatnssýslu 1947-1950, 1955-
1958 og 1979-1986. Kosinn af
sýslunefnd til eftirtaldra starfa: Í
skólanefnd Héraðsskólans á
Reykjum 1950-1983. Yfirúttekt-
armaður samkvæmt ábúðarlögum
1971-1986. Í stjórn Héraðs-
bókasafnsins 1971-1986.
Endurskoðandi reikninga
sjúkrahússins á Hvammstanga
1975-1986.
Fulltrúi á fundi Fjórðungs-
sambands Norðlendinga 1975-
1986.
Endurskoðandi sveitarsjóðs –
og fjallskilasjóðs – reikninga
hreppanna 1979-1986. Í jarða-
nefnd Vestur Húnavatnssýslu
1983-1986. Í stjórn Sparisjóðs
Vestur-Húnavatnssýslu 1984-1986.
Í stjórn Búnaðarfélags Stað-
arhrepps 1947-1957 og 1964-1970.
Formaður 1953 og 1964-1970.
Einnig var Lestrarfélag Stað-
arhrepps til húsa hjá Þorsteini á
Oddsstöðum til ársins 1986 og sá
hann um innkaup, umsjón og út-
lán safnsins. Einnig söng hann í
kirkjukór Staðarkirkju og var í
Karlakórnum Lóuþrælum þegar
hann var stofnaður.
Jarðarför Þorsteins fer fram
frá Húsavíkurkirkju í dag, 11.
sept. 2010, og hefst athöfnin kl.
14.
Árið 1952 kynnist
Þorsteinn Aðalheiði
Kristjánsdóttur, f.
28.1. 1921, d. 8.3.
1995, en hún hafði
ráðið sig sem kaupa-
konu hjá þeim
bræðrum. Þau gengu
í hjónaband 25.8.
1955. Eignuðust þau
saman fjögur börn
en fyrir átti Að-
alheiður soninn Karl
Braga, f. 29.7. 1944.
Börn þeirra í ald-
ursröð: Arndís Jóna,
f. 13.10. 1954, Kristján Gunnar, f.
27.6. 1956, Danfríður Erla, f. 30.8.
1960, Hafdís Brynja, f. 8.3. 1963.
Barnabörnin eru 10. Barna-
barnabörnin eru orðin 10.
Þorsteinn var kosinn í stjórn
Verkalýðsfélags Hrútfirðinga
1941-1950 og 1955-1957(þá form.)
Hreppsnefndarmaður í Stað-
arhreppi frá 1954-1978. Kosinn
endurskoðandi Búnaðarsambands
Vestur-Húnavatnssýslu og fyr-
irtækja þess á aðalfundi 1949 og
endurkosinn síðan til 1987, var þá
fluttur úr héraði. Hafði þá endur-
skoðað 38 ársreikninga. Sat í
stjórn Kaupfélags Hrútfirðinga
1959-1986. Þar af formaður í 10
ár.
Þegar manneskja deyr verður
ekkert aftur eins. Hinn 25. ágúst
kvaddi pabbi minn þennan heim á 55
ára brúðkaupsafmæli hans og
mömmu. Síðast þegar ég hitti hann
var hann spjallhress, þó svo að
skrokkurinn væri orðinn gamall og
lúinn og heyrnin orðin döpur. Núna
er ég búin að vera að hugsa um liðna
tíma og gamla daga. Þegar ég var lítil
leit ég alveg voðalega mikið upp til
hans pabba. Hann fékk nefnilega að
gera allt það sem að mér fannst ákaf-
lega skemmtilegt.
Hann gaf rollunum og kúnum og
hrærði handa þeim fóðurbæti í dall
sem var voðalega gaman að sjá þær
sleikja upp. Hann gat labbað svaka-
lega hratt og var útskeifur. Það
fannst mér flott. Það klíndist blóð í
gallabuxurnar hans þegar hann var
að marka og ég man nú ekki eftir því
að mamma hafi skammað hann fyrir
það. Hún var minna hrifin þegar ég
tók afklippurnar af eyrunum og
klíndi þeim í mínar buxur enda
kannski ekkert skrítið því ég held að
hún hafi ekki fengið fyrstu þvottavél-
ina fyrr en um 1970.
Svo blótaði pabbi líka alveg hroða-
lega mikið. Það var líka mjög eftir-
breytniverð athöfn fannst mér.
Mamma var ekki sammála. Þrátt fyr-
ir að það væri ekki neinn nútíma
jafnréttisbragur á þessu heimili vor-
um við krakkarnir mjög mikið með
pabba. Dingluðumst á eftir honum
úti allan liðlangan daginn. Og það var
sko ekki í boði að draga af sér við
vinnu og alls ekki að gefast upp. Ég
held að Fríða hafi nú ekki verið mikið
stærri en fóðurbætisfatan sem hún
rogaðist með inn jötuna handa roll-
unum. En alltaf hafðist þetta hjá
henni blessaðri enda þrautseig með
afbrigðum.
Þegar maður er lítill sér maður
hlutina með augum barnsins.
Það er allt baðað í einhverjum
ljóma sem gerir allt svo spennandi og
eftirsóknarvert. Pabbi var kominn á
fætur fyrir allar aldir á morgnana til
að sinna daglegu starfi og vann eins
og sagt er myrkranna á milli því auk
starfanna við búið var hann að sinna
hinum ýmsu félagsmálum, hrepps-
nefnd, endurskoðun reikninga, setu í
hinum ýmsu nefndum, verkstjórn í
Sláturhúsinu á Borðeyri og svo
mætti endalaust telja. Augu barnsins
sáu auðvitað sívinnandi mann en
hann hlaut að gera þetta allt af því að
þetta væri svo gaman.
Núna sé ég örlítið aðra mynd. Sí-
starfandi mann til þess að ná endum
saman, sem tók allt sem bauðst utan
bús til að drýgja tekjurnar. Ekki
man ég eftir því að hafa nokkurn tím-
ann velt því fyrir mér að það væru
blankheit á heimilinu. Við höfðum
nóg að borða og var sjaldan kalt og
þó svo að við ættum hjól saman og
notuðum föt hvert af öðru þá var það
bara þannig, enda fannst okkur ekk-
ert vanta. En nú er hann horfinn úr
þessu jarðlífi, pabbinn minn, sem
ásamt mömmu kom okkur krökkun-
um hraustum og heilum til manns.
Þau veittu okkur fæði, klæði og skjól
og áhyggjulausa æsku. Lögðu sín lóð
á vogarskálarnar að gera okkur að
því fólki sem við erum í dag.
Nú eru þau saman og ég er auðvit-
að volandi, en ákaflega þakklát sam-
verunni sem ég átti við þessar indæl-
is vönduðu manneskjur sem þau
voru.
Hvíldu í friði.
Hafdís Brynja Þorsteinsdóttir.
Meira: mbl.is/minningar
Það fer ekki hjá því að minning-
arnar sækja á þegar maður fréttir
andlát góðs vinar, frænda og félaga.
Svo fór hjá mér þegar ég frétti að
Þorsteinn Jónasson frá Oddsstöðum
væri allur. Vinskapur okkar var
gegnheill þó að aldursmunur væri
nokkur á okkur. Eins var við foreldra
mína. Móðir mín og hann voru
bræðrabörn.
Steini, var hann kallaður dagsdag-
lega. Hann var fæddur og uppalinn á
Oddsstöðum og tók hann við búskap
þar ásamt Trausta bróður sínum
þegar foreldrar þeirra voru farnir yf-
ir móðuna miklu. Trausti reisti svo
nýbýlið Hvalshöfða, en Steini bjó
áfram á heimajörðinni, ásamt konu
sinni, Aðalheiði Kristjánsdóttir. Það
var gott að koma til þeirra, eins og ég
gerði oft. Stundum til að sækja mér
bækur, en Steini sá um Lestrarfélag
hreppsins.
Aðalheiður var ákaflega dagfars-
prúð kona og bjó Steina og börnun-
um gott heimili. Hann var mikil fé-
lagsmálamaður og fór það svo að
félagsstörfin hlóðust á hann. Sat
lengi í stjórn Búnaðarfélags Staðar-
hrepps. Þá var hann sýslunefndar-
maður um árabil, sat í hreppsnefnd
alllengi. Í stjórn Kaupfélagsins á
Borðeyri og þar formaður í allmörg
ár og í stjórn Sparisjóðs Vestur-
Húnavatnssýslu. Endurskoðandi hjá
Búnaðarsambandinu í mörg ár. Hér
hefur verið stiklað á nokkru, en ég
veit að þetta er ekki tæmandi. Síðast
en ekki síst hann naut almenns
trausts samstarfsmanna og þeirra
sem hann vann fyrir.
Það var gott að vinna með Steina
að félagsmálum, því kynntist ég af
eigin raun. Hann var óþreytandi að
gefa manni góð ráð þegar svo bar
undir. Það sást ekki á honum þótt
maður vissi að stundum væri efna-
hagur hans frekar þröngur. Búið var
ekki stórt og unnið var utan heimilis.
Steini var í sláturvinnu á Borðeyri á
haustin og lengi var hann verkstjóri
þar og fórst það vel úr hendi.
Þegar árin færðust yfir og Aðal-
heiður fór að verða heilsuveil tók
hann þá ákvörðun að bregða búi.
Börnin voru öll farin að heiman og
ljóst var að ekkert þeirra mundi taka
við. Hann gerði sér örugglega vel
grein fyrir því að Oddsstaðir væri
ekki ein og sér jörð til að bera búskap
eins og þarf í dag. Steini brá því búi
árið 1986 og fluttust þau hjónin til
Húsavíkur en þá voru tvö börn þeirra
búsett þar. Árið 1993 varð hann fyrir
því óhappi að detta illa á hálku. Hlaut
hann nokkur meiðsli. Maður merkti
það vel þegar maður hitti Steina eftir
þetta að hann hafði tapað minni og
mundi ekki eins og áður það sem liðið
var. Steini hafði verið ákaflega fróð-
ur um marga hluti sem gerst höfðu,
bæði í lífi hans og eins það sem gerst
hafði á árum áður hér í sveit og víðar.
Aðalheiður dó svo 1995 eftir langvar-
andi veikindi. Eftir það var Steini um
tíma í íbúð sinni en síðustu árin var
hann á elliheimilinu á Húsavík.
Við Sigrún þökkum liðnu árin, og
vináttu og sendum börnum Steina og
fjölskyldum þeirra innilegar samúð-
arkveðjur.
Gunnar Sæmundsson
Þorsteinn Jónasson
✝
Innilegar þakkir til allra þeirra sem sýndu okkur
samúð og hlýhug við andlát og útför okkar ástkæra
fóstra og frænda,
ÓLAFS GUÐMUNDSSONAR,
Hamarsgötu 4,
Seltjarnarnesi.
Sérstakar þakkir færum við starfsfólki Droplaugar-
staða fyrir umhyggju og hlýju.
Kristín Bernhöft, Pétur Orri Þórðarson,
María Fjóla Pétursdóttir, G. Birnir Ásgeirsson,
Þórður Orri Pétursson, Hildur Harðardóttir,
Kristín Hlín Pétursdóttir, Davíð Sverrisson.