Morgunblaðið - 13.09.2010, Blaðsíða 18

18 Minningar
MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 13. SEPTEMBER 2010
✝ Þórunn Gests-dóttir fæddist á
Bíldsfelli í Grafningi
29. ágúst 1941. Hún
lést á Droplaug-
arstöðum 5. sept-
ember 2010.
Foreldrar hennar
voru Hjördís Guð-
mundsdóttir, f. 1.9.
1920, d. 28.3. 1998, og
Jón Elías Jónsson, f.
12.6. 1912, d. 30.8.
1942. Kjörfaðir Þór-
unnar var Gestur
Benediktsson, f. 20.7.
1904, d. 24.9. 1965. Eiginmaður
Þórunnar var Guðmundur Arason,
f. 25.6. 1938. Þau skildu.
Börn þeirra eru 1) Elíza, f. 14.11.
1962. 2) Ari, f. 7.12. 1963, maki Jó-
hanna Jóhannsdóttir, sonur þeirra
Eyjólfur Andri, f. 23.4. 2001. 3)
Gestur Ben, f. 1.9. 1966, sambýlis-
kona hans var Ásthildur Elín Guð-
mundsdóttir, f. 18.6. 1965, börn
þeirra eru Viktor Ben, f. 16.9. 1996,
og Einar Ben, f. 19.3. 2001. Þau slitu
samvistum. 4) Ingi Þór, f. 1.3. 1971,
maki Rannveig Haraldsdóttir, f.
13.3. 1972, synir þeirra Aron Snær,
f. 26.10. 2001, og Ísak Nói, f. 13.4.
2006. Fyrir á Ingi Þór Þórunni
Heklu, f. 2.6. 1996, með fyrrverandi
98 og verkefnastjóri hjá At-
vinnuþróunarfélagi Vestfjarða
1998. Þá var hún sveitarstjóri Borg-
arfjarðarsveitar 1998-2002 og starf-
aði hjá RÚV 2003-2007 eða þar til
hún lét af störfum sökum heilsu-
brests. Þórunn var varaborg-
arfulltrúi í Reykjavík 1978-90. Hún
var formaður Landssambands sjálf-
stæðiskvenna 1985-89, sat í stjórn
Hvatar, auk þess sem hún gegndi
ýmsum trúnaðarstörfum fyrir Sjálf-
stæðisflokkinn, og sat m.a.í mið-
stjórn og flokksráði flokksins um
skeið, auk þess að sitja t.a.m. í út-
varpsráði 1995-2003, í stjórn Menn-
ingarsjóðs útvarpsstöðva, í Ferða-
málaráði og í samvinnunefnd um
miðhálendið árið 2000. Þórunn
gekk til liðs við Lionshreyfinguna
1984 og gegndi þar ýmsum trún-
aðarstörfum, m.a. formaður og einn
af stofnendum Eirar, ritstjóri Lions-
blaðsins, svæðisstjóri, auk þess sem
hún gegndi embætti fjölumdæm-
isstjóra 2004-2005. Þórunn ólst upp
í Reykjavík en bjó meðal annars í
Reykholti og á Ísafirði þar sem hún
undi sér vel. Þórunn hafði mikinn
áhuga á ferðamálum og naut þess
að ferðast jafnt innanlands sem ut-
an. Hún var mikil félagsmálakona
en fyrst og fremst var hún móðir,
tengdamóðir, amma og góður vin-
ur.
Útför Þórunnar fer fram frá Bú-
staðakirkju í dag, 13. september
2010, og hefst athöfnin kl. 15.
sambýliskonu sinni
Kristínu Ingibjörgu
Hákonardóttur, f.
22.10. 1968. 5) Hjör-
dís, f. 17.10. 1972,
maki Ómar Karl Jó-
hannesson, f. 6.8.
1970, dætur þeirra El-
ísa Gígja, f. 11.3. 2003,
og Inga Lilja, f. 14.8.
2007. Sambýlismaður
Þórunnar var Egill
Gr. Thorarensen, f.
17.11. 1944. Þau slitu
samvistum.
Þórunn lauk lands-
prófi frá Kvennaskólanum í Reykja-
vík 1958, tók leiðsögumannapróf
1970 og lauk prófi í opinberri
stjórnsýslu og stjórnun frá Endur-
menntun HÍ 1999. Hún starfaði hjá
Landsbanka Íslands 1958-59, var
flugfreyja hjá Loftleiðum 1961-62,
leiðsögumaður og fararstjóri 1975-
79, dagskrárgerðarmaður hjá RÚV
á hinum ýmsu tímum um lengri og
skemmri tíma, blaðamaður við Vísi
1980-81 og DV 1981-86. Hún var rit-
stjóri Vikunnar 1986-88 og útgef-
andi/ritstjóri tímaritsins Farvís
1988-95. Þórunn var upplýsinga- og
ferðamálafulltrúi Ísafjarðarkaup-
staðar 1996, aðstoðarmaður bæj-
arstjóra Ísafjarðarkaupstaðar 1996-
Elsku mamma. Þetta er stund
sem ég hélt að væri lengra í burtu
en er glöð að komið sé að. Núna líð-
ur þér vel og manst allt, þekkir alla
og ert laus úr fjötrum minnisleys-
isins. Það að fá Alzheimer var þér
áfall en þú fórst vel með það. Þú
varst búin að upplifa þetta með móð-
ur þína og vissir að hverju þú geng-
ir.
Það er eins og þú hafir vitað að þú
yrðir ekki gömul og kláraðir margt
á stuttum tíma. Það er margt sem
hefur farið í gegnum hugann síðustu
daga, t.a.m. öll okkar samskipti í
gegnum tíðina sem ég var alltaf
þakklát fyrir. Ég hef ávallt verið
stolt af því að vera dóttir þín og þú
varst mér, eins og svo mörgum öðr-
um, góð fyrirmynd.
Alzheimer er sjúkdómur sem
leggst ekki einungis á einstakling-
inn heldur hefur einnig áhrif á fjöl-
skyldumeðlimi sjúklingsins og aðra
þá sem þykir vænt um viðkomandi.
Auka þarf skilning og fræðslu á Alz-
heimer og heilabilun. Í gegnum
störf þín fyrir Lions lagðir þú lóð þín
á vogarskálarnar um að draga at-
hygli að nauðsyn aukinnar fræðslu
um sjúkdóminn og þess að leggja
meira fé í rannsóknir.
Ég vil nota tækifærið og þakka
öllum þeim sem komu að umönnun
mömmu frá því að hún greindist
með Alzheimer og vil sérstaklega
nefna Fríðuhús, sjúkrahúsið í
Stykkishólmi, Foldabæ, Landakot
og Droplaugarstaði og allt það góða
starfsfólk sem þar starfar. Einnig
þakka ég vinum og vandamönnum
sem heimsóttu hana og aðstoðuðu
þegar hún þurfti á aðstoð að halda.
Það skiptir máli að maður viti að sín-
um nánustu líði vel og allt þetta góða
fólk stuðlaði að vellíðan mömmu á
ævikvöldi hennar.
Hvíl í friði elsku mamma mín. Ég
veit að strengurinn á milli okkar er
og verður sterkur um alla tíð.
Þín dóttir,
Elíza.
Mamma er eina konan sem ég
þekki sem var með próf í því að vera
dama, hún fór í skóla til Danmerkur
þegar hún var ung kona, fór á vit
ævintýranna og nam þau fræði að
vera sýningardama. Mamma var
flott kona og eftir henni var tekið
hvert sem hún fór. Að vera sýning-
ardama var þó ekki hennar helsti
starfsvettvangur, síður en svo. Á
síðustu dögum höfum við systkinin
velt fyrir okkur hvaða starfstitill
mamma bar – hún var svo margt.
Líklegast var hún þó stoltust af því
að vera blaðamaður enda var hún
ótrúlega flinkur penni.
Mamma greindist með Alzheimer
fyrir þremur árum og ágerðist sjúk-
dómurinn hratt á þessum tíma. Hún
tók fréttunum af auðmýkt og talaði
um að hún væri heppin að ekki
fylgdu sjúkdómnum verkir. Verkirn-
ir fóru þó aðallega á sálina og skyldi
engan undra. Sá sem horfir á ástvin
sinn berjast við þennan hræðilega
sjúkdóm verður að vissu leyti glaður
þegar viðkomandi losnar úr viðjum
sjúkdómsins. Og því má segja að til-
finningar mínar síðustu daga séu
mjög blendnar. Ég er glöð yfir því að
hún hafi fengið að fara en sorgmædd
vegna þess að hún fékk ekki að eld-
ast heilbrigð og vera mamma, amma
og tengdamamma lengur.
Hún ætlaði að gera svo margt þeg-
ar hún hætti að vinna. Hún hlakkaði
til að hafa tíma til að skrifa, taka
myndir, hitta fólk, passa barnabörn-
in og lesa bækur. En núna er hún
frjáls og getur aftur fylgst með okk-
ur, fylgst með barnabörnunum sem
nú sakna ömmu Tótu sem aldrei
blótaði á ævinni.
Mamma var stolt af okkur systk-
inunum og af barnabörnunum sín-
um. Ég var líka stolt að því að vera
dóttir hennar. Mamma var líka dug-
leg kona sem ekki réðist á garðinn
þar sem hann var lægstur. Að „go-
ogla“ mömmu er áhugavert og sýnir
hve mörg og fjölbreytt verkefni hún
fékkst við um ævina.
Ef ég ætti að þakka mömmu fyrir
eitthvað þá myndi ég þakka henni
fyrir að eignast systkini mín, en
mamma var einkabarn og var alla tíð
ákveðin í að eignast mörg börn. Síð-
ustu daga ævi hennar sátum við
systkinin hjá mömmu, spjölluðum,
lásum gömul bréf og bara vorum – á
meðan mamma hlustaði vafalítið á.
Þá flaug í gegnum huga mér hvað ég
er þakklát mömmu fyrir að eignast
hvalina fimm eins og við köllum okk-
ur stundum.
Mamma var góð íslenskukona og
vel máli farin og hafði gaman af
hnyttnum orðaleikjum. Þegar hún
ákvað að söðla um og gerast útgef-
andi ferðatímarits varð nafn þess
engin tilviljun. Farvís er fornt ís-
lenskt orð. Svo fornt að orðið er
hvergi að finna í orðabókum samtím-
ans, en það táknar þann sem vísar
veginn en einnig þann sem er örugg-
ur í förum. Það er einmitt það sem
hún var – hún vísaði mér veginn og
var örugg í för. Ég held að það sé
einmitt það sem hún er núna – vís-
andi veginn af öryggi, frjáls eins og
fuglinn fljúgandi. Núna man hún allt,
þekkir alla og getur allt. Þannig vildi
hún vera og þannig man ég hana.
Mamma mín var víðsýn, hún var
mannvitsbrekka, hún var meyja, hún
var kvenréttindakona, hún var fé-
lagsmálatröll, hún var sjálfstæðis-
kona, hún var uglusafnari, hún var
fagurkeri fram í fingurgóma. En
fyrst og síðast var hún mamma mín.
Þín dóttir,
Hjördís.
Með nokkrum fátæklegum orðum
langar mig að minnast Þórunnar
tengdamóður minnar en kynni okkar
hófust þegar ég kynntist Ara syni
hennar fyrir rúmum tuttugu árum.
Frá byrjun tók hún mér opnum
örmum og af hlýju. Hún reyndist
mér góð tengdamóðir enda vissi hún
af eigin reynslu hversu dýrmætt það
er að eiga góða tengdamömmu.
Hún var vinur barnanna sinna og
líka vinur vina þeirra, enda tók hún
fólki með opnum huga og ég dáðist
oft að því hve fordómalaus hún var
og víðsýn og opin fyrir því að ræða
um menn og málefni án þess að
leggja dóm á hegðun eða aðstæður.
Hún var glæsileg kona og fagur-
keri og vildi hafa fallegt í kringum
sig og hlutina á sínum stað, enda
kom það stundum fyrir að maður
fann ekki aftur eitthvað sem maður
hafði lagt frá sér á vitlausan stað því
þá hafði hún fært það.
Það leið öllum vel nálægt Þórunni
og við Ari eigum margar góðar
minningar frá ferðum með henni upp
á Vatnajökul, inn í Lónsöræfi, í sum-
arbústað, frá heimsóknum á Ísa-
fjörð, í Litla-Hvamm og líka af gaml-
árskvöldi á Arnarhóli þar sem Bogi
og Örvar voru leiknir með stæl því
Þórunn var hláturmild og tók sjálfa
sig ekki endilega alltaf svo hátíðlega.
Mér er minnisstætt hve glöð hún
var þegar hún fékk Eyjólf Andra son
okkar í fangið í fyrsta sinn og þau
voru alla tíð góðir vinir enda amma
Tóta alltaf til í að gera eitthvað
skemmtilegt, spjalla eða bara fara í
fótbolta ef svo bar undir. Þegar Alz-
heimer-sjúkdómurinn var farinn að
segja til sín leið henni best með
barnabörnunum að spjalla eða spila.
Þá heyrðist stundum sagt: „Oh
amma, þú manst ekki neitt.“ – Og
svo hlógu þau bæði.
Ég er þakklát fyrir að hafa kynnst
Þórunni og kveð hana með söknuði
með orðum Eyjólfs Andra sem skrif-
aði ömmu sinni eftirfarandi kveðju-
bréf: „Kæra amma! Þú varst góð og
yndisleg amma. Þú varst skemmti-
leg og ég veit að þú verður góður
engill. Til þín frá Eyjólfi.“
Jóhanna.
Í dag kveð ég elskulega tengda-
móður mína, ljúflinginn Þórunni
Gestsdóttur, í hinsta sinn.
Þórunn var mér ávallt afskaplega
góð og návist við hana var frá fyrstu
kynnum afslöppuð og áreynslulaus.
Það var skemmtilegt að ræða heims-
mál og stjórnmál við Þórunni því hún
var vel lesin, vel máli farin og hafði
ígrundaðar skoðanir á mönnum og
málefnum og ekki skemmdi ef um-
ræðurnar fóru fram yfir góðum
kaffibolla, helst með slettu af kaffi-
rjóma úti í. Þá var gaman að hlæja
með þessari hláturmildu konu en það
var líka hægt að sitja í þögn og njóta
nærveru hennar þannig án þess að
þykja það þrúgandi eða óþægilegt á
nokkurn máta. Það kunni ég alltaf
sérstaklega vel að meta.
Þórunn var laus við alla hleypi-
dóma og aldrei varð ég var við að hún
drægi menn í dilka. Hún kom jafn-
innilega fram við alla enda sást það
að henni var alls staðar tekið opnum
örmum. Á sínum yngri árum var
Þórunn fyrirsæta, eða tískusýning-
ardama eins og það hét víst í gamla
daga, og var að margra áliti ein
glæsilegasta kona sem Ísland hefur
alið. Hún hélt í glæsileikann allt til
loka og ég kvíði því ekki að eldast
með dóttur hennar.
Þórunn var hörkudugleg kona
sem féll sjaldan verk úr hendi og það
sést glögglega þegar það er skoðað
hvað hún afrekaði á lífsleiðinni sam-
hliða því að eignast fimm börn á tíu
árum. Hún var dagskrárgerðarmað-
ur, blaðamaður, ritstjóri, útgefandi
og sveitarstjóri svo eitthvað sé nefnt
auk þess að sinna ýmsum trúnaðar-
störfum fyrir Sjálfstæðisflokkinn um
margra ára skeið. Þá reis hún til
æðstu metorða innan Lionshreyfing-
arinnar á Íslandi fyrst kvenna. En í
mínum huga var hún fyrst og fremst
yndisleg kona, mamma, tengda-
mamma og amma, en missir dætra
minna er mikill nú þegar amma Tóta
er farin til englanna.
Þórunn glímdi síðustu árin við
Alzheimer-sjúkdóminn og hafði
sjúkdómurinn tekið af henni mikinn
toll undir lokin. Ég syrgði hana þeg-
ar hlekkir þessa hræðilega sjúkdóms
læstust um hana og syrgi hana í raun
öðru sinni nú. En minningin um Þór-
unni eins og hún var þegar hún var
upp á sitt besta, vel gefin og glæsileg
kona með mikla útgeislun, mun þó
lifa með mér alla tíð.
Takk, kæra Þórunn, fyrir allar
góðu stundirnar, fyrir allt það sem
þú gafst mér og allt það sem þú
kenndir mér með því að hafa fyrir
mér gott fordæmi. Það er huggun
harmi gegn að nú sértu laus við
hlekkina. Að nú sértu frjáls.
Þangað til næst, Tóta tengdó.
Þangað til næst.
Ómar Karl.
Kynni okkar Þórunnar Gestsdótt-
ur hófust fyrir allmörgum árum en
nokkur og stígandi aðdragandi er að
þeim kynnum. Þannig hófst hann
með því að við hittum Elízu dóttur
hennar í Basel í Sviss en hún var þar
við nám. Í þessum hópi ferðamanna
var faðir Elízu og kom hún til fundar
við hann og gerðist fararstjóri okkar.
Á öðrum tíma dvöldum við fjöl-
skyldan á sólarströndinni Lignano á
Ítalíu, þar kynntumst við Ara og
Ingu ömmu eins og við kölluðum
hana æ síðan. Eftir þá ferð fékk Þór-
unn lánaða hljómplötu hjá dóttur
okkar, er hún hafði eignast í þeirri
ferð. Þórunn var þá þáttastjórnandi
hjá Ríkisútvarpinu og langaði til að
leika nýtt lag af plötunni í þætti sín-
um. Þessi dóttir mín varð síðan
tengdadóttir hennar.
Eitt er víst að þann dag sem Þór-
unn kom til að skila plötunni þar sem
hún stóð svo fín og falleg á tröpp-
unum í rauðum jakka, þá hvarflaði
það ekki að mér að ég ætti einhvern
tíma eftir að gista á heimili hennar
og meira að segja sofa í rúminu
hennar. Síðar verður það svo að dótt-
ir okkar hjóna, Áshildur Elín, og
Gestur Ben, sonur Þórunnar og Guð-
mundar Arasonar, verða par og sam-
býlisfólk. Þannig fléttast líf okkar og
vegferð saman í fjölskyldubönd og
við verðum þeirrar gæfu aðnjótandi
að fá það hlutverk að vera ömmur
Viktors Ben og Einars Ben sem nú
sakna sárt ömmu Tótu.
Þórunn var víðsýn, fróð og afar vel
gerð kona á allan hátt. Glaðleg og
geislandi leiddi hún fólk á vit ævin-
týra lífs síns. Við sjúkrabeð Þórunn-
ar fór ég í ferðalag hugans aftur í
tímann með kæru þakklæti fyrir all-
ar samverustundirnar, svo sem sex-
tugsafmæli hennar sem haldið var í
Reykholti er hún var búsett þar.
Tónleikarnir með Björk Guðmunds-
dóttur, skírnir barnabarnanna og
svo öll afmælin. Þórunn var í góðu
sambandi við börnin sín og fjölskyld-
ur þeirra. Þau hugsuðu fallega og vel
um hana, ekki síst þegar heilsunni
fór að hraka sem því miður gerðist
allt of snemma og hratt á hennar lífs-
leið.
Þeim systkinum, fjölskyldum
þeirra og öllum ástvinum vottum við
okkar dýpstu samúð.
Blessuð sé minning Þórunnar
Gestsdóttur.
Fyrir hönd fjölskyldu minnar.
Álfheiður Guðbjörg
Guðjónsdóttir.
Þórunn er mér alltaf minnisstæð
þegar hún var 6-8 ára, er hún bjó á
Grenimelnum, nokkrum húsalengd-
um frá heimili mínu. Ekki kynnt-
umst við á þeim tíma, enda var hún
aðeins eldri en ég, og lék sér með
eldri stelpum. Hún var svo flott
klædd hjá foreldrum sínum, að ég
man að mér fannst hún alltaf vera í
sparifötunum sínum. Hún minnti
mig einna helst á barnastjörnur í
bíómyndunum í þá daga, í flottum
kjólum og kápum, með hatta í stíl.
Árin liðu, og ég komst ekki hjá því
að fylgjast með henni úr fjarlægð,
þar sem hún var í fararbroddi á ýms-
um sviðum í þjóðfélaginu. Einnig
vorum við báðar félagar í Lions-
hreyfingunni og hittumst stundum á
þeim vettvangi. Þar tókust með okk-
ur kynni og höfðum við gaman af því
að rabba um gömlu dagana á Greni-
melnum.
Fyrir um það bil ellefu árum urðu
okkar kynni nánari þegar Hjördís,
dóttir Þórunnar, og Ómar Karl, son-
ur okkar, byrjuðu að búa saman. Það
var ætíð gaman að hitta hana á heim-
ili þeirra og spjalla um heima og
geima. Hún var mjög vel að sér á
mörgum sviðum og miðlaði mörgu.
Við hjónin kunnum afar vel að
meta Þórunni, hún bjó yfir ein-
stökum persónuleika og ljúf-
mennsku.
Okkur er alltaf minnisstætt þegar
hún bauð okkur í 60 ára afmælið sitt í
Reykholti í Borgarfirði, en þar var
hún sveitarstjóri í fjögur ár. Það fór
ekki framhjá okkur hjónum að hún
var vinsæl og átti stóran vinahóp,
enda búin að koma víða við á lífsleið-
inni.
Það er sárt að horfa á eftir Þór-
unni, okkur finnst hún hafa farið allt
of fljótt.
Við þökkum henni fyrir góðar og
ánægjulegar samverustundir síð-
ustu ára og biðjum góðan Guð að
vera með ástvinum hennar á þessum
erfiðu tímum.
Blessuð sé minning hennar.
Margrét og Jóhannes.
Þórunn hefur nú kvatt okkur fyrir
fullt og allt. Eftir nokkurra ára bar-
áttu við erfiðan sjúkdóm er kallið
komið og Þórunn hefur lagt af stað í
sitt síðasta ferðalag og eitt er víst, að
í himnaríki verður vel tekið á móti
henni.
Þórunn var sterk kona með mikla
réttlætiskennd. Hún var skarp-
greind og einstaklega góður penni.
Hún hafði góða frásagnargáfu, en
var ekki síðri hlustandi. Hún var afar
fylgin sér og allt sem hún tók sér fyr-
ir hendur gerði hún af mikilli sam-
viskusemi, metnaði og vandvirkni.
Þórunn hafði góða nærveru og
mikið var gott að hlæja með henni.
Hún var góð vinkona og einstaklega
skemmtilegur ferðafélagi. Það eru
margar kærar minningar að ylja sér
við frá öllum okkar frábæru ferðum
jafnt innanlands sem utan, en þær
verða ekki fleiri að sinni.
Ég vil þakka Þórunni allar þær
yndislegu samverustundir sem við
áttum saman. Ég var afar heppin að
fá að njóta vináttu hennar í öll þessi
ár. Á kveðjustund er ég þakklát fyrir
samveruna, en vildi svo gjarnan að
samverustundirnar hefðu orðið
fleiri. Hvíldu í friði kæra vinkona.
Ég vil votta Elísu, Ara, Gesti, Inga
Þór, Hjördísi, barnabörnum og öðr-
um aðstandendum mina dýpstu sam-
úð. Missir ykkar er mikill en minn-
ing hennar lifir í ljósinu.
Þín,
Sigurhanna.
Á áttunda áratug síðustu aldar
þurfti að finna fjóra hæfa einstak-
linga til að stjórna útvarpsþætti eftir
hádegi á laugardögum. Farin var sú
Þórunn Gestsdóttir