Morgunblaðið - 06.10.2010, Blaðsíða 20

20 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 6. OKTÓBER 2010
✝ Jóhannes Ara-son fæddist á
Ytra-Lóni á
Langanesi 15.
mars 1920. Hann
andaðist á hjúkr-
unarheimilinu
Mörk sunnudaginn
26. september sl.
Foreldrar hans
voru Ari Helgi Jó-
hannesson, bóndi,
kennari og söng-
stjóri á Ytra-Lóni
og síðar á Þórs-
höfn, f. 5. des.
1888, d. 20. júlí 1938, og k.h.
Ása Margrét Aðalmundardóttir
húsfreyja, f. 5. sept. 1890, d. 9.
nóv. 1983. Systkini Jóhannesar
eru: 1) Guðrún, f. 29. júní 1917,
d. 24. nóv. 2005. 2) Þóra Sig-
kels, f. 17. ágúst 1918. 3) Jón, f.
31. jan. 1922, d. 25. febr. 1925.
4) Þorsteinn, f. 7. febr. 1923, d.
12. maí 2009. 5) Jón, f. 15. apríl
1928, d. 28. sept. 1985.
Hinn 29. des. 1945 kvæntist
Jóhannes eftirlifandi eiginkonu
sinni, Elísabetu Einarsdóttur
frá Kárastöðum í Þingvalla-
sveit, f. 8. júní 1922. Foreldrar
hennar voru Einar Halldórsson
bóndi og hreppstjóri, f. 18. nóv.
1883, d. 19. des. 1947, og k.h.
Guðrún Sigurðardóttir hús-
freyja, f. 7. júlí 1892, d. 25. febr.
mars 1962. Fyrrverandi eig-
inkona Einars er Helga Egilson
teiknari, f. 3. des. 1950. Sonur
þeirra er Ólafur Daði, f. 14. júní
1972, kvæntur Ingibjörgu
Agnesi Jónsdóttur, f. 8. okt.
1971. Börn þeirra eru Nína Ísa-
fold, Fríða Lovísa og Viggó Jón.
Jóhannes ólst upp á Ytra-
Lóni til tíu ára aldurs þegar
fjölskyldan fluttist til Þórs-
hafnar. Árið 1935 tók Ása móð-
ir hans sig upp með börnin og
flutti til Reykjavíkur. Ari Helgi
hafði skyldum að gegna fyrir
norðan fyrsta árið en kom þá
einnig suður en átti þá aðeins
tvö ár ólifuð. Frá árinu 1942
hefur Jóhannes átt heima á
Þórsgötu 25, fyrst með móður
sinni og systkinum og síðan
með eiginkonu og börnum. Jó-
hannes lauk prófi frá Sam-
vinnuskólanum 1937. Hann
stundaði verslunar- og skrif-
stofustörf til 1961. Árið 1956
gerðist hann þulur hjá Rík-
isútvarpinu og gegndi því starfi
til 1987. Frá 1970 stundaði
hann prófgæslustörf við Há-
skóla Íslands um árabil. Jó-
hannes starfaði að félagsmálum
berklasjúklinga. Hann var mik-
ill útivistar- og veiðimaður.
Hann unni tónlist mjög og söng
í kórum, m.a. Útvarpskórnum
og Söngsveitinni Fílharmóníu.
Útför Jóhannesar verður
gerð frá Hallgrímskirkju í dag,
6. október 2010, og hefst at-
höfnin kl. 15.
1955. Börn Jó-
hannesar og El-
ísabetar eru þrjú:
1) Ása leikskóla-
kennari, f. 18. júní
1946. Barnsfaðir
hennar er Jón
Snorri Þorleifsson
smiður, f. 3. júní
1929. Sonur þeirra
er Einar Örn, f.
28. des. 1976,
kvæntur Birnu
Ósk Hansdóttur, f.
6. ágúst 1976.
Börn þeirra eru
Agnar Daði og Elísabet Ása. 2)
Ari Jón læknir, f. 26. júlí 1947.
Eiginkona hans er Jóhanna
Fjóla Jóhannesdóttir hjúkr-
unarfræðingur, f. 8. okt. 1960.
Synir þeirra eru Egill, f. 17.
júní 1989, og Teitur, f. 23. júní
1993. Fyrri eiginkona Ara er
Vilborg Sigríður Árnadóttir, f.
7. jan. 1946. Synir þeirra eru: a)
Jóhannes, f. 12. sept. 1970, sam-
býliskona Bjarney Bjarnadóttir,
f. 3. nóv. 1975. Börn þeirra eru
Telma og Ari. b) Árni Gautur, f.
7. maí 1975, sambýliskona Sól-
veig Þórarinsdóttir, f. 28. nóv.
1980. Dóttir þeirra er Vilborg
Elísabet. 3) Einar klarínettu-
leikari, f. 16. ágúst 1950. Sam-
býlismaður hans er Ívar Ólafs-
son bókasafnsfræðingur, f. 4.
Það voru mér mikil forréttindi að
fá að alast upp með afa. Að hafa
ömmu og afa tveimur hæðum fyrir
ofan mig gaf mér líklega miklu meiri
tækifæri til að umgangast afa en
krakkar hafa almennt í uppvextin-
um. Enda eru flestar mínar æsku-
minningar tengdar afa. Hvort sem
það var að fá að fara með honum í
vinnuna frá þriggja ára aldri, að
setja niður og taka upp kartöflur á
Vífilsstöðum, flokka frímerkin hans,
prófarkalesa ættfræðibækur eða fá
lánaðan bílinn sem unglingur, þá var
afi alltaf stór þáttur í daglegu lífi
mínu fyrstu 20 árin. Afi var af þeirri
kynslóð sem aldrei féll verk úr hendi.
Hann varð alltaf að hafa eitthvert
verkefni til að leysa. Hann var jafn-
vel grunaður um að brjóta grindverk
eða annað slíkt til þess eins að geta
gert við það. Alltént er þrautseigasta
myndin sem ég hef af honum í koll-
inum klædd smíðajakkanum æva-
forna, með sixpensara og misgötótta
vinnuvettlinga.
Afi hafði alltaf mikinn áhuga á því
sem við frændurnir höfðum fyrir
stafni. Hann mætti á handboltaleiki
hjá mér árum saman. Þegar sjónin
fór að bila naut hann dyggrar að-
stoðar annarra áhorfenda til að fá að
vita hvað hefði nú gerst á vellinum.
Hann mætti samt áfram. Hann
mældi hæð okkar strákanna reglu-
lega og þegar við einn af öðrum urð-
um hærri en hann er ég ekki frá því
að ég hafi séð tári bregða fyrir á
hvarmi þrátt fyrir stoltið yfir því
hvað við værum nú orðnir stórir.
Afi gat verið harður í horn að taka
en hann var líka næmur og góður
þegar lítill afastrákur þurfti á að
halda. Aldrei var langt í húmorinn og
hann gat skemmt fólki stundum
saman með sögum af hinum ýmsu
furðufuglum sem hann hafði kynnst.
Þá var nöldrið hans víðfrægt.
Það er sagt að maður mótist af
þeim sem ala mann upp og það ætla
ég rétt að vona. Það er mér allavega
fátt meira hrós en að vera líkt við
afa. Ég myndi engum öðrum manni
vilja líkjast meira en honum. Það var
heiður að alast upp í návist afa og ég
er ákaflega glaður að börnin mín
fengu líka að kynnast honum. Afi er
farinn á vit feðra sinna en minningin
lifir áfram í hjörtum þeirra sem eftir
eru. Mínar minningar af honum eru
óteljandi, hver annarri dýrmætari og
þær munu lifa áfram um aldur og
ævi. Vertu sæll, afi, og hvíl í friði.
Einar Örn.
Ég vil minnast Jóhannesar Ara-
sonar, móðurbróður míns, með örfá-
um orðum sem koma í hugann með-
an haustlaufin falla fyrir utan
gluggann.
Jóhannes fluttist ungur til
Reykjavíkur en hafði ávallt sterk
tengsl við heimahagana, var sannur
Þingeyingur. Heimili hans og konu
hans Elísabetar Einarsdóttur var á
Þórsgötu 25 þar sem móðuramma
mín bjó einnig. Ég og bræður mínir
vorum nánast heimagangar hjá Ásu
ömmu en Jóhannes og Elísabet tóku
okkur líka opnum örmum enda
þekkt að höfðingsskap og frænd-
rækni.
Jóhannes starfaði sem þulur hjá
ríkisútvarpinu um árabil. Alltaf var
gott að heyra rödd hans í útvarpinu.
Í þularstarfinu gætti hann þess
vandlega að halda sinni persónu til
hlés. Sem frábær upplesari sá hann
til þess að fréttir og tilkynningar
kæmust til skila skýrt og skilmerki-
lega. Man ég hve okkur krökkunum
þótti spennandi að færa Jóhannesi
mat niður í útvarp því að við fengum
stöku sinnum að sitja inni í þular-
stofu meðan fréttir voru lesnar og
mátti ekki heyrast eitt tíst á meðan.
Jóhannesi var annt um málvöndun
í útvarpinu og þar var hann á heima-
velli því að hann var vel að sér um
þjóðlegan fróðleik og bókmenntir og
unni góðu kjarnyrtu máli. Gaman
var að heyra frásagnir hans af mönn-
um og málefnum á Langanesi frá
æskudögum hans, fylgdu þá gjarnan
með tækifærisvísur sem tilheyrðu
mannlífi þess tíma.
Jóhannes var mikill verkmaður.
Ef hann var ekki að dytta að eigin
ranni í hjáverkum þá var hann gjarn-
an að aðstoða aðra við verk úti eða
inni. Hann var ávallt hjálparhella og
stundum bjargvættur, líkt og þegar
hann í jólaboði fyrir löngu brá skjótt
við og slökkti með berum höndum
eld í servíettu sem hékk um háls lítils
frænda. Þegar hann vann við próf-
yfirsetu í Háskólanum kom það oftar
en ekki fyrir að nemendum féllust
hendur. Þá gat smáspjall við Jó-
hannes frammi á gangi róað svo mik-
ið að hægt var að setjast við próf-
borðið og klára sín verk.
Jóhannesi þótti óþarft að nota
stimpilklukku þegar fyrirbærið kom
í útvarpshúsið. Er ég spurði hverju
þetta sætti sagði hann að alþjóð
myndi vita ef hann kæmi of seint í
vinnuna. Enginn hætta var á slíku,
Jóhannes rækti sín störf af sam-
viskusemi og var heilsteyptur í því
sem hann tók sér fyrir hendur.
Líkt og móðir mín hlaut Jóhannes
í vöggugjöf mikla og fagra söngrödd
og var tónviss. Á æskuheimili hans
var mikið sungið og spilað, ekki síst
ef gesti bar að garði. Ég er þess full-
viss að Jóhannes hefði getað náð
langt á sviði sönglistarinnar sem
bassi eða baritón. En lífsbaráttan
var hörð á fyrri helmingi síðustu ald-
ar og hann lét nægja að láta rödd
sína hljóma hér heima í kórum og við
önnur tækifæri. Hann og Elísabet
sóttu alla tíð tónleika, ekki síst í
tengslum við glæstan listferil sonar
þeirra, Einars klarinettuleikara.
Oft þurfti Jóhannes að sinna
skyldustörfum um hátíðar í útvarp-
inu og gat ekki verið með fjölskyld-
unni sem skyldi. En þegar söngfólk-
ið okkar safnaðist saman við orgelið
á jólum og Jóhannes söng með, þá
virtist sem hver krókur og kimi fyllt-
ist af þeim hreina tóni sem svo marg-
ir leita – en fáir finna.
Björn Gunnar Ólafsson.
Kæri föðurbróðir, mig langar með
örfáum orðum að þakka þér fyrir
samfylgdina gegnum árin og fyrir
þær stundir sem ég er búin að eiga
með þér síðustu mánuði. Ég á eftir
að sakna þín og að geta ekki hitt þig
og spjallað um gamla daga og hlust-
að á sögur af Langanesinu, þú varst
hafsjór af fróðleik um menn og mál-
efni þaðan.
Ég á margar góðar minningar af
Þórsgötunni og um þig og þær ætla
ég að geyma í hjarta mínu. Það var
alltaf gott að líta inn til ykkar Betu
þó svo að þeim heimsóknum hafi far-
ið fækkandi síðustu ár eins og geng-
ur. Þú áttir einstaka konu hana Betu,
trausta og góða, og ekki eru börn og
barnabörn síðri og ég veit að Beta á
eftir að sakna þín sárt. Ég veit að þú
ert núna kominn á góðan stað og er
viss um að pabbi hefur eflaust tekið
vel á móti þér og þið getið haldið
áfram að spjalla um menn og málefni
eins og þið gerðuð svo oft yfir kaffi-
bolla á Þórsgötunni. Nú ertu laus við
allar þjáningar því ég veit að síðustu
ár voru þér afar erfið og þú hefur ef-
laust verið hvíldinni feginn. Megir
þú hvíla í friði og minningin um þig
mun lifa. Þú varst sterkur persónu-
leiki.
Drottinn er minn hirðir,
mig mun ekkert bresta.
Á grænum grundum
lætur hann mig hvílast,
leiðir mig að vötnum,
þar sem ég má næðis njóta.
Hann hressir sál mína,
leiðir mig um rétta vegu
fyrir sakir nafns síns.
Jafnvel þótt ég fari um dimman dal,
óttast ég ekkert illt,
því að þú ert hjá mér,
sproti þinn og stafur hugga mig.
Þú býr mér borð
frammi fyrir fjendum mínum,
þú smyr höfuð mitt með olíu,
bikar minn er barmafullur.
Já, gæfa og náð fylgja mér
Jóhannes Arason
✝
Ástkær faðir okkar, tengdafaðir, bróðir, afi og
langafi,
ÓLI GEIR ÞORGEIRSSON,
Siglufirði,
síðast til heimilis að,
Boðaþingi 5-7,
lést fimmtudaginn 23. september. Jarðarförin fór
fram í kyrrþey að ósk hins látna.
Sérstakar þakkir færum við starfsfólki Hrafnistu,
Boðaþingi 5-7, 2. hæð, deild 5. Vinátta ykkar og
kærleikur var honum og okkur mikils virði.
Theodóra Óladóttir, Höskuldur Pétur Jónsson,
Sigfríður Ingibjörg Óladóttir, Sverrir Björnsson,
Birgir Ólason,
Hulda Þorgeirsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
✝
Hjartkær eiginmaður minn, faðir okkar, tengdafaðir,
afi og langafi,
GEIR AUSTMANN BJÖRNSSON
rafvirkjameistari og kaupmaður,
fæddur á Strjúgstöðum,
Húnavatnssýslu,
20. febrúar 1920,
lést í Reykjavík föstudaginn 1. október.
Útförin fer fram frá Grensáskirkju föstudaginn
15. október kl. 15.00.
Arnheiður Lilja Guðmundsdóttir,
Guðrún Erla, Steinunn Jóna, Geir Arnar
og Sigurjón Guðbjörn Geirsbörn,
tengdabörn, afabörn og langafabarn.
✝
Ástkær maður minn, faðir okkar, afi og bróðir,
HAUKUR KRISTJÁNSSON
tæknifræðingur,
Aragötu 12,
101 Reykjavík,
varð bráðkvaddur föstudaginn 1. október.
Útförin fer fram frá Neskirkju föstudaginn
15. október kl. 13.00.
Fyrir hönd aðstandenda,
Hildur Hafstað,
Sigríður Helga Hauksdóttir,
Hafrún Hauksdóttir,
Áslaug Kristjánsdóttir,
Petra Kristjánsdóttir,
Erlingur Kristjánsson,
Vilhjálmur Kristjánsson
og barnabörn.
✝
Ástkær móðir okkar, tengdamóðir, amma og
langamma,
FRÍÐA FREYMÓÐSDÓTTIR,
Andrésbrunni 17,
Reykjavík,
lést á Landspítalanum í Fossvogi föstudaginn
1. október.
Útför fer fram frá Bústaðakirkju mánudaginn
11. október kl. 15.00.
Þeim sem vilja minnast hennar er bent á
líknarstofnanir.
Ásdís K. Molvik,
Erla Helgadóttir, Tómas Guðmarsson,
barnabörn og barnabarnabörn.
✝
Eiginmaður minn, faðir okkar, tengdafaðir, afi
og langafi,
ÁRNI ÞORVALDUR JÓNSSON,
Fjarðarstræti 2,
Ísafirði,
lést á Fjórðungssjúkrahúsinu á Ísafirði
sunnudaginn 3. október.
Útförin fer fram frá Ísafjarðarkirkju laugardaginn
9. október kl. 11.00.
Gunnhildur Sigurðardóttir,
Sigríður Árnadóttir,
Guðlaugur Árnason, Areerat Khongprakhon,
Steinunn R. Árnadóttir, Róbert Guðfinnsson,
Ása Árnadóttir, Ólafur Helgi Marteinsson,
Jón Guðmundur Árnason,
Sigurður Sverrir Árnason.