Morgunblaðið - 16.11.2010, Blaðsíða 22

22 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 16. NÓVEMBER 2010
✝ Hannes Flosa-son fæddist 12.
mars 1931 að
Hörðubóli í Mið-
dölum. Hann lést á
Líknardeild Land-
spítalans í Kópa-
vogi 6. nóvember
2010.
Foreldrar hans
voru Flosi Jónsson,
bóndi og kennari, f.
10. ágúst 1898, d.
19. júní 1986 og
Ingibjörg Hann-
esdóttir, húsfreyja,
f. 19. ágúst 1893, d. 15. janúar
1986. Bróðir Hannesar er Sig-
urður Flosason, bifreiðarstjóri, f.
28. febrúar 1928. Uppeldisbróðir
Hannesar var Guðmundur Jóns-
son, bóndi, f. 2. september 1925,
d. 29. október 2010.
Þann 8. júní 1957 kvæntist
Hannes eftirlifandi konu sinni
Kristjönu Pálsdóttur, píanókenn-
ara, f. 8. maí 1934. Foreldrar
hennar voru Páll Árnason fram-
kvæmdastjóri f. 19. júlí 1899, d.
7. mars 1970 og Elín Halldórs-
dóttir húsfreyja f. 19. október
1901, d. 18. júlí 1992.
Hannes ólst upp hjá foreldrum
sínum á Hörðubóli. Hann stund-
aði nám við Héraðsskólann í
Reykholti og síðar við Mennta-
skólann við Reykjavík og Iðn-
skólann í Reykjavík og lauk námi
í tréskurði. Hannes stundaði nám
í fiðluleik og söng við Tónlistar-
skólann í Reykjavík og lauk einn-
ig tónmenntakennaraprófi frá
Kennaraskólanum í Reykjavík.
Hann gerðist tónmenntakennari
við Breiðagerðisskóla í Reykja-
vík árið 1958 og kenndi fjölda
barna á hljóðfæri, auk þess að
stjórna kór og hljómsveit í skól-
anum þar til að hann árið 1974
varð skólastjóri nýstofnaðs Tón-
listarskóla Seltjarnarness. Hann-
es gegndi því starfi þar til 1986
þegar hann varð tónmennta-
kennari í Hlíðaskóla í nokkur ár.
Auk þess að kenna tónlist,
stofnaði Hannes árið 1972 Skurð-
listarskóla Hannesar Flosasonar
þar sem hann kenndi tréskurð
alla tíð síðan. Hann þróaði
kennslukerfi í þessu gamla ís-
lenska listhandverki og hefur
mikill fjöldi nemenda tekið þátt í
námskeiðum hans undanfarna
áratugi.
Hannes verður jarðsunginn
frá Bústaðakirkju í dag, 16. nóv-
ember 2010, og hefst athöfnin kl.
13.
Börn Hannesar
og Kristjönu eru
fjögur. 1) Páll tón-
listarmaður, f. 20.
nóvember 1957,
maki Sarah Buck-
ley, tónlist-
armaður, f. 12.
október 1964, börn
þeirra Thomas
Samúel, Daniel
Hannes, Edward
Árni og Davíð Al-
exander. Barn
hans með fyrri
maka Margréti
Ríkarðsdóttur er Kristjana, unn-
usti hennar er Magnús Bragi
Ingólfsson. 2) Haukur Flosi tón-
listarmaður, f. 4. janúar 1960,
maki Jörgen Boman, bókasafns-
fræðingur, f. 12. janúar 1960. 3)
Elín píanókennari, f. 16. apríl
1962, maki Halldór Bjarnason,
sagnfræðingur, f. 27. október
1959, d. 9. janúar 2010, börn
þeirra Hildur, Hannes, Bjarni og
Kristjana. 4) Ingibjörg myndlist-
arkennari, f. 6. mars 1966, börn
hennar og fyrri maka Reynis
Arngrímssonar, Haukur Hannes
og Helena.
Elsku besti yndislegi pabbi.
Þakklæti til þín er mér efst í huga.
Þakklæti fyrir að hugsa um mig.
Þakklæti fyrir að hugsa um börnin
mín með mér.
Þakklæti fyrir að kenna mér
hvernig á að vera foreldri.
Þakklæti fyrir að kenna mér að
kenna.
Þakklæti fyrir að umvefja mig ör-
yggi og gleði.
Þakklæti fyrir að tala allaf við mig
en ekki til mín.
Þakklæti fyrir að hafa alltaf tíma
fyrir mig.
Þakklæti fyrir að gleðjast með mér
í stóru og smáu.
Þakklæti fyrir að hvetja mig til
dáða.
Þakklæti fyrir að trúa á mig.
Þakklæti fyrir að vera alltaf til
staðar.
Alltaf.
Ég veit að Guð geymir þig… því
fólk eins og þig hefur hann næst
hjarta sínu.
Þar til við sjáumst á ný.
Þín,
Ingibjörg.
Þá er hann pabbi minn farinn í
ferðina löngu og ég horfi yfir lífs-
hlaupið hans og okkar saman með
sátt, gleði og hlýju í hjarta.
Pabbi var í senn mikil félagsvera
og mikill fjölskyldumaður. Hjá hon-
um var ávallt stutt í hlátur, glettni og
hárfína ádeilu á breyskleika mann-
legs eðlis. Hann var hagmæltur og
voru margar skondnar stökurnar
sem hann kastaði fram í hálfkæringi í
erli dagsins.
Hann tók sig ekki alvarlega þar og
léttleiki hans og næmi fyrir fólki var
hressandi og sætti fylkingar. Mér
þótti það svo aðdáunarvert að aldrei
heyrðist hann hallmæla fólki og ef
fólk reyndi að fara inn á þær brautir í
samræðum við hann, missti hann yf-
irleitt áhugann á spjallinu. Hins veg-
ar hafði hann lifandi áhuga á fólki,
hafði sterka nærveru og var ævinlega
til staðar í samræðum og samveru.
Verandi mikill unnandi góðra
klassískra bókmennta, hélt pabbi
bókhald yfir allar þær bækur sem
hann las stóran hluta ævinnar og er
sá listi orðinn býsna langur. Sömu-
leiðis fannst honum seinni árin gott
að hlusta á klassíska tónlist á meðan
hann dundaði sér við lestur eða vann
við tréskurðarskólann sinn. Þar sam-
einuðust þau tvö svið sem hann helg-
aði starfskrafta sína, tónlistin og tré-
skurðurinn. Í tónlistinni var hann
brautryðjandi á margan hátt og
markaði spor sem margir hafa byggt
á. Hans helsta stolt var þó tréskurð-
arskólinn sem hann byggði upp frá
grunni af miklum metnaði.
Pabbi var afar úrræðagóður og
hafði einstaka hugkvæmni þegar
kom að því að leysa vandamál verk-
legs eðlis. Hann var þessi „alt muligt-
maður“ og til hans var alltaf hægt að
leita hvort sem var vegna viðgerða á
heimilinu eða nauðsynlegra nýsmíða.
Okkar góðu stundir áttum við meðal
annars saman þegar við tvö tókum
okkur til við að smíða saman mín
fyrstu stofuhúsgögn, kofa í garðinn
eða skjólveggi. Bæði í sama tempói,
fannst gaman að vinna hratt og sjá
hlutina verða til, sköpunarkraftur
hans smitandi og gleðin yfir dags-
verkinu og samverunni sem því fylgdi
ósvikin.
Og þannig eru árin með pabba í
mínum huga nú þegar hann kveður.
Ósvikin gleði yfir samveru sem gaf
endalaust og skilur eftir sig styrk,
æðruleysi og þakklæti hjá okkur öll-
um sem honum voru kærust.
Elín.
Það er með stolti sem ég hugsa um
nafngift mína og þann mann sem ég
er nefndur í höfuðið á. Alla tíð hefur
samband okkar einkennst af kær-
leika, umhyggju og að sjálfsögðu,
þessari lífsglöðu kímni sem einkenndi
hann svo mikið. Svo hafði hann alltaf
einlægan áhuga fyrir því sem maður
hafði fyrir stafni. Hann vildi vita
hvernig vindar blésu og hvað hefði á
daga manns drifið. Það var einstak-
lega gott að eiga að jafn vandaðan og
góðan mann og afa.
Þegar ég var lítill polli þótti mér af-
skaplega gaman að fara með afa í
sund, smíða eða skera út á verkstæð-
inu eða borða hafragraut hjá honum á
morgnanna. Á Kársnesbrautinni
voru oft haldnar stórar fjölskyldu-
veislur þar sem var mikið um dýrðir
en þó er mér er sérstaklega minn-
isstæður göngutúr einn sem við afi
tókum rétt áður en hann flutti úr
Kópavoginum.
Þetta var kyrrlátt kvöld um haust
og amma og mamma höfðu farið út í
búðarleiðangur. Okkur afa var heldur
farið að lengja eftir því að maturinn
kæmi í hús svo við tókum til okkar
ráða. Afi setti upp húfupottlokið, eins
og hann kallaði það, og ég renndi upp
í háls og svo þrömmuðum út í næstu
búð. Ferðin varð þó lengri því við
enduðum á því að ganga bróðurpart-
inn af strandlengju Kópavogs. Ekki
vegna þess að við villtumst, heldur
vegna þess að við nutum þess að
skoða umhverfið og segja hvor öðrum
sögur. Út að gamla leikvellinum, að
gullslegnum sjónum, upp verk-
smiðjuhverfið og aftur heim. Síðan
fengum við okkur fiskibollur og bak-
aðar baunir.
Samband okkar afa var lengi vel
samtvinnað við listagyðjuna og mun
ég sakna þeirra stunda mikið. Hvort
sem málið laut að textasmíð, texta-
flutningi eða olíumálun þá fann ég
hversu gott það var að hafa hann sem
listarinnar læriföður og er ég honum
ævinlega þakklátur fyrir það.
Þangað til við hittumst aftur, afi
minn, takk fyrir allt.
Hannes.
Nokkurra mánaða gömul var ég
sett í pössun eina kvöldstund. Það var
fyrsta kvöld mömmu og pabba frá
mér. Ég var óhuggandi, orgaði og
grét mig bláa í framan (eða svo er
mér sagt), þar til afi kom, tók mig upp
og ég steinsofnaði á mínútunni í fang-
inu á honum. Upp frá þessu höfum
við afi verið miklir vinir og á ég rosa-
lega margar góðar minningar um
hann.
Afi var sterkur karakter í fjöl-
skyldunni og mjög nálægur. Í æsku á
ég minningar um gistingar á Kárs-
nesbrautinni þar sem við hlupum út í
sjoppuna á móti, með kennitöluna
hans afa á miða og leigðum spólur á
hans nafni. Svo átum við nammi allt
kvöldið þar til við liðum út af. Um
morguninn beið afi svo hress að elda
hafragraut eftir allt sykursjokkið
kvöldið áður. Afi var einstaklega þol-
inmóður í garð okkar barnabarn-
anna, og gaf sér tíma fyrir hvert og
eitt okkar. Hann kenndi mér að spila
á fiðluna sem hann smíðaði, glamra á
mandólín og orgelið. Hann sýndi
áhuga á því sem ég gerði, bjó til eða
tók þátt í og var óspar á hrós. Svo
stóðu dyrnar alltaf opnar að tré-
skurðarnámskeiðunum og klukkan
sem ég hannaði – með góðri hjálp, og
skar út hjá honum er einn af fáum
hlutum sem hafa fylgt mér í gegnum
árin.
Afi var sannur hagyrðingur og
mikill húmoristi. Hann samdi ótrú-
legustu gamanvísur og söng þær fyr-
ir okkur, og orti meðal annars ljóð til
mín – sem mér þykir ótrúlega vænt
um. Ekki má gleyma hefðinni okkar
afa á 1. maí. Í mörg ár dönsuðum við
Internationalinn í stofunni á Kárs-
nesbrautinni og hann söng hástöfum
með útvarpinu. Þetta voru ógleyman-
legar stundir. Seinni árin minnti afi
mig reglulega á hvað ég væri góð í
höndunum og ég mætti ekki vanmeta
það, svo hann var hæstánægður þeg-
ar við amma fórum saman á saum-
anámskeið.
Við missi er algengt að maður
muni bara eftir góðu stundunum. En
ég held ég eigi engar slæmar stundir
með afa. Ég minnist hans sem gegn-
heils og góðs manns. Hann var æðru-
laus, hlýr og jákvæður, og svo sann-
arlega góður afi. Ég trúi því að við
munum hittast aftur. Í millitíðinni
ætla ég að reyna að taka mér hann til
fyrirmyndar. Takk fyrir allt, afi
minn. Þín,
Hildur.
Hannes Flosason
HINSTA KVEÐJA
Elsku besti yndislegi afi. Við
eigum engin orð. Aðeins þakk-
læti. Takk fyrir allt.
Þín,
Haukur Hannes og Helena.
Aðfaranótt sunnu-
dagsins 24. október
sl. andaðist ástkær
frænka okkar systkinanna Bryndís
Dagbjartsdóttir von Ancken. Binna
frænka eins og hún var alltaf kölluð
af okkur var ömmusystir okkar, en
segja má að hún hafa líka verið
nokkurs konar önnur amma okkar,
svo nánar voru fjölskyldur ömmu
og Binnu. Þeim varð báðum aðeins
eins barns auðið og því urðu tengsl-
in enn meiri fyrir vikið.
Binna giftist John, manni af
þýskum ættum sem þjónaði í varn-
arliði bandaríska hersins og bjuggu
þau í Keflavík. Það var mikið æv-
intýri að heimsækja þau hjón þar
sem þau bjuggu ásamt Díönu dótt-
ur sinni. Þarna kynntumst við alls
konar framandi mat og sælgæti
sem ekki var alla jafna á borðum
hins almenna Íslendings. Til dæmis
er það ljóst að spínatið sem hún
reddaði af vellinum hefur gert sitt
til að Gísli fengi líkamsburði og
krafta Stjána bláa. En John and-
aðist langt um aldur fram og því
stóðu þær mæðgur eftir tvær og
fluttu þær til Grindavíkur, þar sem
Binna byggði sér hús að Ásabraut 9
við hliðina á húsi ömmu og afa.
Við þetta jókst sambandið og má
segja að túnið á milli húsanna hafi
verið eins og Laugavegurinn þar
sem umferðin var mikil á milli
húsanna.
Það voru ófá skiptin sem Binna
passaði okkur og þá var nú dekrað
við okkur. Binna frænka var mjög
sérstakur karakter og var örugg-
lega í hópi þess fólks sem samferða-
mennirnir muna eftir. Hún var for-
vitin með afbrigðum og fram hjá
haukfránum augum hennar fór fátt.
Gardínan í eldhúsinu lyftist reglu-
lega upp þegar Binna heyrði ein-
hver hljóð að utan. Hún var mikill
bílstjóri og keyrði eins og herfor-
ingi nánast fram á síðasta dag. Þær
systur höfðu mjög gaman af að spila
á spil og voru ófá heimsmeistara-
einvígin í rússa útkljáð á Ásabraut-
inni. Við systkinin og Díana fengum
oft að spila við „the sisters“ eins og
við kölluðum þær. Fóru leikar iðu-
Bryndís Dagbjarts-
dóttir Von Ancken
✝ Bryndís Dag-bjartsdóttir
fæddist á Velli í
Grindavík 16. júní
1925. Hún lést í
Grindavík 24. októ-
ber 2010.
Útför Bryndísar
fer fram frá Grinda-
víkurkirkju í dag,
29. október 2010, og
hefst athöfnin kl. 14.
lega þannig að þær
systur unnu og höfum
við nú í seinni tíð frétt
að e.t.v. hafi óhelgum
meðulum stundum
verið beitt af þeim
systrum því að
keppnisskapið var
þeim í blóð borið. Við
fórum líka oft með
þeim systrum á fé-
lagsvist og þá var nú
líf á læk.
Einn var sá siður
Binnu frænku þegar
horft var á sjónvarpið
að maður þurfti ekki að hafa fyrir
því að lesa textann þar sem Binna
tók að sér að lesa upphátt fyrir okk-
ur það sem sagt var í myndunum.
Sennilega hefði hún fengið „djobb-
ið“ ef íslenska ríkið hefði valið sér
einn talsetjara á allar myndir sem
sýndar voru í sjónvarpi. Þær systur
voru líka miklar áhugakonur um
kartöflurækt og var eins og öll veik-
indi gleymdust þegar útsæðinu var
potað niður og maður lifandi þá
þurfti nú að gera hlutina eftir
kúnstarinnar reglum.
Við þökkum fyrir að hafa fengið
að ganga samferða Binnu frænku
um lífsins veg og hún hjálpaði til við
að gera lífið að þeirri skemmtilegu
vegferð sem það hefur verið hingað
til.
Elsku Díana, Grétar og börn, guð
gefi ykkur styrk til að takast á við
missinn. Við erum alltaf til staðar
fyrir ykkur því að við erum ein fjöl-
skylda.
Gísli Willardsson,
Dagbjartur Willardsson og
Guðrún Willardsdóttir.
Elsku Binna frænka eins og þú
varst alltaf kölluð af okkur í fjöl-
skyldunni, þú varst stór þáttur í lífi
okkar. Alltaf var Binnu frænku boð-
ið í alla viðburði hjá fjölskyldunni;
stórafmæli, barnaafmæli að
ógleymdum spilakvöldum.
Ég er svo þakklát að hafa fengið
að styðja þig síðustu árin þín og að
við Kolla fengum að vera hjá þér
ásamt Díönu, Gvenný og Ester að
útbúa þig í þína hinstu för.
Takk fyrir allt, elsku Binna.
Sofðu lengi, sofðu rótt,
seint mun best að vakna.
Mæðan kenna mun þér fljótt,
meðan hallar degi skjótt,
Að mennirnir elska, missa, gráta og
sakna.
(Jóhann Sigurjónsson.)
Þín,
Elínborg.
Kær vinur og félagi,
Kristófer Þorgeirsson,
er genginn. Kominn á efri ár. Hann
andaðist á Dvalarheimili aldraðra í
Borgarnesi 9. þessa mánaðar eftir
nokkur veikindi. Fundum okkar bar
fyrst saman á vordögum 1973, er
hann kom til mín og sótti um vinnu
hjá Vegagerðinni í Borgarnesi. Mér
leist strax vel á hann og gaf honum
vilyrði fyrir starfi hjá stofnuninni og
réð hann síðar til eins árs, en þau urðu
alls tuttugu og sex eða allt til sjötíu
ára aldurs hans árið 1999. Starf Krist-
ófers fólst í verkstjórn á vinnuflokki í
viðhaldi og nýbyggingu vega í Borg-
arfjarðarhéraði frá árinu 1973 til
Kristófer Þorgeirsson
✝ Kristófer Þor-geirsson, fyrrv.
verkstjóri hjá Vega-
gerð ríkisins í Borg-
arnesi, fæddist 4.
febrúar 1929. Hann
lést á Dvalarheimili
aldraðra í Borgarnesi
9. október 2010.
Útför Kristófers
fór fram frá Borg-
arneskirkju 25. októ-
ber 2010.
1991, eftir það starfaði
hann að ýmsum verk-
efnum í vegagerð í átta
ár. Kynni mín af Krist-
ófer og samstarf okkar
var með mestu ágæt-
um alla tíð, sama er að
segja um samvinnu
hans við undirmenn
sína. Einkenni Krist-
ófers voru dugnaður,
vilji og glaðlyndi, sem
smitaði út frá sér til
annarra. Hann var
jafnframt mikill félags-
málamaður. Undirrit-
aður var ávallt aufúsugestur á heimili
Kristófers og hans ágætu konu Ólínu
Gísladóttur, sem og aðrir þeim kunn-
ugir. Eftir að ég flutti úr Borgarnesi
fyrir fimmtán árum kom ég stöku
sinnum á staðinn og gisti oft hjá þeim
hjónum, þáði góðgerðir og rausnar-
legar móttökur, fyrir það vil ég sér-
staklega þakka að leiðarlokum. Ég og
fjölskylda mín sendum eiginkonu
Kristófers, börnum, tengdabörnum
og afkomendum okkar innilegustu
samúðarkveðjur. Minningin lifir um
góðan dreng.
Elís Jónsson.