Morgunblaðið - 23.12.2010, Blaðsíða 25

MINNINGAR 25
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 23. DESEMBER 2010
✝ Gunnar Gunn-arsson fæddist á
Ljósvallagötu 17 í
Reykjavík 28. nóv-
ember 1939. Hann
lést á heimili sínu í
Lálandi 23 í Reykja-
vík 5. desember
2010. Faðir hans var
Gunnar Snorrason,
f. 1897, d. 1974,
smiður frá Akureyri,
sonur Snorra Jóns-
sonar frá Svarf-
aðardal, skipa-
smíðameistara og
kaupmanns á Akureyri, og Sigríð-
ar Lovísu Loftsdóttur. Móðir
Gunnars var Inga Sigurrós Guð-
mundsdóttir, f. 1902,
d. 1991, húsmóðir,
dóttir Sigurlínu Vig-
fúsdóttur og Guð-
mundar Bjarnason-
ar. Systkini Gunnars:
Snorri Rögnvaldur,
f. 24. janúar 1924,
lést í Kanada 1979,
Sverrir, búsettur í
Hafnarfirði, f. 28.
mars 1927, Svanhild-
ur Lovísa, búsett í
Garðabæ, f. 18. apríl
1931 og Inga Kristín,
búsett í Kanada, f. 7.
febrúar 1941.
Útför Gunnars fór fram í kyrr-
þey 10. desember 2010.
Gunni frændi var ekki hár í loftinu
en skipaði stóran sess í lífi okkar sem
þekktum hann, hvers manns hug-
ljúfi, barngóður og blíður. Hann gat
ekki tjáð sig á venjulegan hátt en
samt var ekki erfitt að skilja hann.
Þegar ferðalag var framundan sýndi
hann með látbragði flugvél og rétti
upp fingurna til að sýna hversu
margir dagar væru til ferðalagsins.
Ferðalög voru hans dálæti og sólar-
landaferðir alltaf tilhlökkunarefni.
Smekkmaður var hann á tónlist og
hafði yndi af dansi.
Gunni frændi var litli bróðir
pabba. Hann bjó hjá ömmu og afa,
lengi í Karfavogi, síðan í Básenda og
að síðustu í Efstalandi í Fossvogi hjá
ömmu eftir að afi dó. Rúmlega fer-
tugur fór hann á sambýli í Sigluvogi
sem síðan flutti í Láland í Fossvogi.
Hann vann í Bjarkarási, hæfingar-
stöð fyrir fatlaða, í mörg ár. Svo
gaman fannst honum að vera þar að
amma þurfti að sofa á húslyklinum
svo Gunni færi ekki af stað fyrir allar
aldir.
Næturgisting hjá afa og ömmu í
Karfavoginum er hluti af bernsku-
minningum okkar systkinanna.
Gunni frændi skipaði þar stóran
sess. Hann las að sjálfsögðu fyrir
okkur fyrir svefninn. Bókin sneri
ekki alltaf rétt en samviskusamlega
las hann og við lágum og hlustuðum.
Það hefði aldrei hvarflað að okkur að
segja honum að við skildum ekki eitt
orð.
Gunni fór alla tíð í bíó á sunnudög-
um. Þegar hann var enn heima hjá
ömmu lét hún hann hafa pening fyrir
einni bíóferð en trúlega hefur hann
ansi oft fengið ókeypis í bíó því hann
kom ekki heim fyrr en undir kvöld.
Hann safnaði prógrömmum úr bíó-
myndum, sat við skrifborðið sitt og
raðaði þeim. Öðru hverju kom hann
fram og sýndi okkur Roy Rogers,
John Wayne eða Debbie Reynolds.
Í fyrra varð Gunni frændi sjötug-
ur. Það var haldin mikil veisla á sam-
býlinu og Gunni var í essinu sínu. Sat
eins og kóngur í stól og brosti út að
eyrum. Svo yndislegur og fallegur
þótt hann væri orðinn gamall og
þreyttur. Heilsan farin að gefa sig.
Sjálfsagt er hann hvíldinni feginn og
góða heimkomu fær hann, svo mikið
er víst.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
(Vald. Briem)
Sigurður, Inga María,
Svanhildur Kristín og
Marteinn Sverrisbörn.
Gunnar var góður við alla. Ég er
búin að búa lengi með Gunnari. Það
var gaman í Sigluvogi með Gunnari.
Ég sakna hans og ég græt á eftir
Gunnari í kirkjunni.
Gíslína.
Ég var grátandi. Hann var mynd-
arlegur drengur. Við vorum vinir í
Sigluvogi. Við vorum góðir saman.
Hann var alltaf að klappa mér. Hann
var góður við alla. Það var gaman að
tala við hann.
Jón Líndal.
Gunnar var einlægur og góður
vinur. Það er ekki hægt að gleyma
öðrum eins vini. Það var gaman að
vera í návist hans og að tala við hann.
Hann var indæll og okkar viðkynn-
ing var góð.
Haraldur Viggó.
Ég kynntist Gunnari í Bjarkarási.
Ég mun sakna hans. Ég man að hann
fór alltaf í bíó. Ég bið góðan Guð að
vera með honum.
Sigfús.
Íbúar Lálands 23 votta aðstand-
endum Gunnars samúð.
Gíslína Gunnarsdóttir,
Jón Líndal, Haraldur
Viggó Ólafsson og
Sigfús Svanbergsson.
Snyrtimennska, gleði og kvenhylli
eru allt eiginleikar sem Gunnar bjó
yfir í miklum mæli. Kossar hans og
faðmlög voru óteljandi. Hann tók
okkur fagnandi og var mikill mann-
þekkjari. Alltaf tókst honum að gera
sig skiljanlegan á sinn hátt. Hann lét
ekki teyma sig áfram heldur hafði
hann mjög ákveðnar skoðanir á hlut-
unum. Gunnar var tónelskur og vel
að sér í tónlist og kunni fjöldann all-
an af lögum. Einnig þótti honum
gaman að dansa og var flinkur dans-
herra.
Gunnar starfaði í mörg ár í Bjark-
arási, var vinnusamur og nákvæmur.
Síðar fór Gunnar í dagþjónustu í
Húsinu/Setrinu þar sem hann undi
hag sínum vel og átti marga góða
vini.
Allt þurfti að vera í föstum skorð-
um hjá Gunnari og honum líkaði illa
ef brugðið var út af vananum. Á ár-
um áður fór til að mynda allur laug-
ardagurinn í að þrífa herbergið og á
sunnudögum klæddi hann sig upp á í
jakkaföt, skyrtu og bindi því þá voru
bíódagar. Fór hann þá jafnvel á 2-3
sýningar sama daginn. Kvikmyndir
voru stórt áhugamál og hann þekkti
leikarana og var harður í sinni kvik-
myndagagnrýni. Gunnar valdi alltaf
sjálfur hvaða myndir hann vildi sjá
og fyrir valinu urðu oftast amerískar
ástarmyndir sem áttu helst að enda
með brúðkaupi.
Gunnar náði þeim merka áfanga
að verða 71 árs en afmæli og afmæl-
isdagar skiptu hann miklu máli sem
og aðrir fastir viðburðir á árinu svo
sem jól, áramót, sumarfrí og ferða-
lög. Með hækkandi sól fór Gunnar
yfirleitt að tala um að fara í flugvél
og í sólina og einnig var fastur liður
að fara í sumardvöl hjá Jenseyju.
Elsku Gunnar, þú hefur fært okk-
ur svo margt og kennt okkur svo
margt. Í Lálandi verður tómlegt án
þín. Um leið og við kveðjum þig,
kæri vinur, vottum við aðstandend-
um samúð okkar.
Fyrir hönd starfsfólks Lálands 23,
Margrét Guðnadóttir.
Gleðibrosið hans Gunna á eftir að
ylja mér um ókomna tíð eins og það
hefur oft gert síðan ég kynntist hon-
um fyrir fáum árum. Nú hefur hann
loks fengið hvíldina blessaður. Í síð-
ustu skiptin sem ég heimsótti Lá-
landið leyndi það sér ekki að hann
var orðinn þreyttur enda búinn að
glíma við veikindi undanfarin ár.
Fyrst eftir að ég hætti að vinna og
kom í heimsókn, benti hann á mig og
kom næstum hlaupandi á móti mér
og knúsaði mig. Í síðustu skiptin var
hann ekki fær um að ganga en brosið
var á sínum stað þótt þreytt væri
orðið. Samskiptin voru ekki alltaf
svona vinsamleg því að Gunnar var
ákveðinn maður sem vildi ekki láta
aðra ákveða hvort hann þyrfti aðstoð
við daglegar athafnir. Það varð því
oft að finna hvaða leið væri fær í það
og það skiptið. En hann erfði ekki
lengi þessi leiðindi og varð aftur
elskulegur. Þegar farið var í bíltúr
var oft sett tónlist í spilarann og ef
honum líkaði lögin trallaði hann
lengi vel með. Hann elskaði að fara í
bíó en var ekki ánægður ef myndin
var ofbeldisfull, rómantískar myndir
voru vinsælastar og ekki spillti ef
dans og söngur voru þar á ferð.
Margar sögur eru til af klókindum
hans til að halda sjálfstæðinu. Meðan
hann var í föðurhúsum átti hann það
til að skipta um föt í kyndiklefa í hús-
inu áður en hann fór í dagvistun og
skipti svo aftur þegar hann kom
heim. Þetta komst ekki upp fyrr en
hringt var til að athuga hvort hann
ætti ekki föt til skiptanna. Systir
hans sagði mér að eitt sinn þegar
hann fór í bíó kom mikil ófærð og
hann skilaði sér ekki heim. Systkinin
fóru að leita en festu bílinn og komu
ekki aftur fyrr en um nóttina án
Gunnars. Þá var hann löngu sofnað-
ur. Hann hafði farið á lögreglustöð-
ina og fengið far heim. Það er alltaf
upplífgandi að heimsækja heimilið í
Lálandinu og elskulegu íbúana þar
sem eru svo óhrædd við að sýna kær-
leik í umgengni við vini sína. Minn-
ingin um Gunnar er þar ekki síst.
Blessuð sé minning hans.
Valbjörg Jónsdóttir.
Gunnar Gunnarsson
Kveðja
frá Félagi
áhugamanna
um tréskurð
Í Félagi áhugamanna um tréskurð
hefur stór hluti félagsmanna notið
leiðsagnar Hannesar Flosasonar. Í
marga áratugi leiðbeindi hann ein-
staklingum í tréskurði með markviss-
um hætti, byggði upp óvenjuveglegt
verkefnasafn þar sem farið var frá
hinu einfalda til hins flókna.
Hannes var góður leiðsögumaður
um heim tréskurðar og að mörgum
ólöstuðum er hægt að segja að hann
sé faðir þess íslenska tréskurðar sem
stundaður er í dag, enda nemendur
Hannes Flosason
✝ Hannes Flosasonfæddist að Hörðu-
bóli í Miðdölum 12.
mars 1931. Hann lést
á líknardeild Land-
spítalans í Kópavogi
6. nóvember 2010.
Hannes var jarð-
sunginn frá Bústaða-
kirkju 16. nóvember
2010.
hans mörg hundurð í
gegnum árin.
Þegar tekið var
kaffihlé á námskeiðum
var sest niður, ljós
dempuð og kveikt á
kerti. Umræðuefnið var
þá gjarnan tréskurður
en einnig voru líflegar
umræður þar sem dæg-
urmál jafnt sem heims-
málin voru krufin til
mergjar. Það leyfðist
að hafa stórar og mikl-
ar skoðanir.
Á síðustu vorsýningu
Félags áhugamanna um tréskurð var
Hannes heiðursgestur. Gaf að líta
gott sýnishorn verka hans og einnig
voru þar skurðverk sem nemendur
hans höfðu unnið undir hans leiðsögn.
Það er von okkar og vissa að á
mörgum starfsstöðum tréskurðar
verði tekin kaffihlé, kveikt á kerti og
Hannesar minnst.
Sendum fjölskyldu hans og vinum
samúðarkveðjur.
Við söknum Hannesar Flosasonar
tréskurðarmeistara.
Sigurjón Gunnarsson, formaður.
Eftir síðari heims-
styrjöld var svo komið
að við peyjarnir hér á
Selfossi höfðum svolítinn tíma fyrir
okkur sjálfa. Að vísu þurftum við að
fara í sveit á sumrin þegar skóla lauk
á vorin, jafnvel að sinna einnig bú-
verkum í foreldragarði, en það var
ekki lengur í anda þeirrar miklu
vinnuhörku sem tíðkast hafði, jafn-
vel á skólatíma áttum við frístundir.
Þá voru ekki tölvuleikirnir né sjón-
varpið né gemsarnir né æp-pottarnir
og það allt. Að vísu var talsvert fjör í
Selfossbíói, sem þá var nýkomið til
skjalanna, en það var skelfilega
stuttur tími pr. viku, og sumt bann-
að. En þar voru hetjur sem við vild-
um líkjast, þar var Roy Rogers, þar
var Clark Gable, Gary Cooper og
fjölmargir aðrir sem unnu ofur-
mennsk afrek við erfið skilyrði. Það
voru sko fyrirmyndir, fyrir utan Pat-
ton og Montgomery í sjálfu vopna-
stríðinu. Ó, hvað okkur langaði til að
vera ekki eftirbátar, því að hetjur
vildum við hafa og hetjur vildum við
vera. Meira að segja Gunnar á Hlíð-
arenda og Skarphéðinn voru á
sveimi meðal okkar, hvort sem við
vorum að skylmast í Þórishólum
spítalalausum eða á stillönsum í nýju
upprísandi kaupfélagshúsinu, sem
nú er ráðhús. Og Huseby var kominn
til sögunnar, sjálfur Evrópumeistar-
inn.
Í stríðsleysinu sem nú var runnið
upp var einna helst að líta til
íþróttanna um hetjur. Á því méli
rann það skyndilega upp fyrir okkur
að við áttum tvo afreksmenn hér í
Kaupfélaginu, sem smátt og smátt
gátu sér landsfrægð, það voru þeir
Kolbeinn og Sigfús. Alltaf sinnti
Kaupfélagið þörfum manna á þeirri
tíð og skaffaði það sem þurfti. Kol-
beinn stökk í upphæðir, stundum á
stöng, en Fúsi einhenti stórum
stykkjum langar leiðir. Þegar þeir
luku vinnu og fóru að æfa sig, þá elt-
um við peyjarnir og reyndum sjálfir
að aðhafast. Og nú skeði kraftaverk-
ið, okkur var ekki bægt frá eins og
oft vildi verða þegar við vorum að
sniglast í kringum fullorðna, við
þóttum oft vera fyrir þegar þeir voru
að athafna sig. En ekki á vellinum, ef
Kolbeinn var þar, hann leyfði okkur
að vera nálægt, hvatti okkur jafnvel
og sagði okkur til, leiðrétti hreyfing-
ar og hrósaði stundum. Reyndar var
það svo að nánast allir peyjar fóru út
á völl til þess að verða menn með
mönnum. Allt í einu vorum við farnir
að keppa með honum á Þjórsártúns-
mótum, um 1950 þegar Selfoss náði
íbúatölunni 1000, var hann búinn að
koma upp 30 manna harðsnúnu liði í
frjálsum íþróttum, ósigrandi á hér-
aðsvettvangi. Það var Kobeinn sem
var kveikjan, það var hann sem var
foringinn, óumdeildur. Hann hafði
verið tvo vetur í Laugarvatnsskóla
hjá Bjarna Bjarna, þar lærði hann að
þúfnagöngulagið þarf ekki að vera
lögmál, menn geta rétt úr sér og bar-
ist við þyngdarlömálið. Óskaplega
var þetta gaman.
Þessar samvistir við Kolbein og
hið harðsnúna lið tel ég mér til lífs-
gæfu, það hefði verið svo auðvelt að
lenda í einhverju allt öðru. Þegar
hann nú tekur sitt stærsta stökk flyt
ég honum þakkir mínar í veganesti.
Þorbjörgu frænku minni og öllu
þeirra fólki flyt ég hugheila samúð-
arkveðju.
Þór Vigfússon.
Árið 1971 var Golfklúbbur Selfoss
stofnaður af nokkrum dugnaðar-
Kolbeinn Ingi
Kristinsson
✝ Kolbeinn IngiKristinsson fædd-
ist í Tungu í Gaul-
verjabæjarhreppi 1.
júlí 1926. Hann lést á
Heilbrigðisstofnun
Suðurlands 30. nóv-
ember 2010.
Útför Kolbeins fór
fram frá Selfoss-
kirkju 7. desember
2010.
forkum og miklum
íþróttamönnum á Sel-
fossi. Kolbeinn gekk í
golfklúbbinn á allra
fyrstu árum hans.
Hann var mjög öflug-
ur golfleikari og iðkaði
íþróttina af mikilli
ástríðu. Það sem var
sérstaklega áberandi
hjá Kolbeini var virð-
ing hans fyrir reglum
leiksins og framgöngu
manna á golfvellinum.
Hann var t.d. stundum
fenginn til að leiðbeina
byrjendum um reglur og siði golfs-
ins.
Kolbeinn tók þátt í fjölda móta á
vegum klúbbsins og vann til fjölda
verðlauna. Hann var fastamaður í
hinni árlegu keppni sem eldri kylf-
ingar á Selfossi og Flúðum heyja sín
á milli árlega undir heitinu „Ryder“.
Þar var Kolbeinn ávallt einn af aðal-
mönnum Selfyssinga meðan heilsan
leyfði. Það er til marks um dugnað
og áhuga Kolbeins á íþróttinni, að
hann tók þátt í fjögurra daga meist-
aramóti klúbbsins 2005, þá á áttug-
asta aldursári. Veður var þá mjög
slæmt um tíma, en Kolbeinn lét það
ekkert á sig fá, enda í einstöku
líkamlegu formi miðað við aldur. Í
huga Kolbeins var golfið þó aðallega
vettvangur þar sem heilsurækt og
ánægja fóru saman. Hin síðustu árin
var sérlega ánægjulegt að sjá hann
mæta næstum daglega, ef veður
leyfði, með sinni yndislegu eigin-
konu, Þorbjörgu Sigurðardóttur, þar
sem þau spiluðu völlinn saman.
Þau hjónin voru sæmd heiðurs-
félaganafnbót ásamt nokkrum frum-
herjum Golfklúbbs Selfoss á aðal-
fundi í janúar 2007. Það hefur verið
okkur félögunum í GOS alveg sér-
stök ánægja að hafa haft tækifæri til
að kynnast og starfa með öðlingnum
Kolbeini I. Kristinssyni, enda var
Kolbeinn félagi í klúbbnum í nærri
fjörutíu ár.
Við vottum Þorbjörgu og fölskyld-
unni okkar dýpstu samúð.
Fyrir hönd félaga í Golfklúbbi Sel-
foss,
Jón Bjarni.
Jæja, þá er Kolbeinn farinn frá
okkur, en það er víst gangur lífsins.
Með þessum línum viljum við minn-
ast góðs manns, sem studdi okkur,
unga menn, sem vorum að taka okk-
ar fyrstu skref í badmintoníþrótt-
inni. Kolbeinn var alla tíð mikill
íþróttamaður, hafði verið afreks-
maður í frjálsum íþróttum, meistara-
flokksmaður í badminton og seinna
góður kylfingur. Kolbeinn var okkur
félögum í badminton á Selfossi mikil
og góð fyrimynd. Hann kenndi okk-
ur, þjálfaði og var mikill og góður fé-
lagi, óeigingjarn á tíma sinn til okkar
og óspar á góð ráð. Hafði mikinn
metnað fyrir okkar hönd og kom
honum vel til skila hjá okkur sem
kepptum mikið fyrir félagið. Kol-
beinn var alltaf vel á sig kominn og á
þessum tíma er hann rúmlega fimm-
tugur og þrátt fyrir mikinn aldurs-
mun þá mátti aldrei slaka á móti Kol-
beini í leik, hann var fljótur að refsa
og vinna stig eða lotu og stríddi okk-
ur svo góðlátlega á eftir: „Að láta
gamlan mann fara svona með ykk-
ur.“
Kolbeinn kom okkur í samband
við félögin á höfuðborgarsvæðinu,
þekkti alla og allir þekktu hann. Þeg-
ar Badmintondeild Selfoss stækkaði
útvegaði hann okkur góða þjálfara
og alltaf var hægt að leita til hans
með ráð, aðstoð og hjálp, hvaða nafni
sem hún kallaðist. Það sem situr í
minningunni um Kolbein er kraftur
hans alla tíð, smitandi jákvæðni og
óbilandi keppnisskap, en þó alltaf
svo kurteis og heillandi, þannig
muna eflaust margir Kolbein.
Sendum við Þorbjörgu, Sigga og
fjöskyldu okkar dýpstu samúðar-
kveðju.
Hjalti Sigurðsson og
Kristján Már Gunnarsson.