Morgunblaðið - 29.06.2011, Blaðsíða 23

MINNINGAR 23
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 29. JÚNÍ 2011
✝ Þuríður SvavaKjartansdóttir
fæddist að Rifs-
halakoti í Rang-
árvallasýslu 9. maí
1933. Hún lést á
líknardeild Land-
spítala í Kópavogi
18. júní 2011.
Foreldrar henn-
ar voru hjónin
Anna Guðmunds-
dóttir, f. 14. janúar
1892, d. 5. október 1974 frá Núpi
í Fljótshlíð og Kjartan Magn-
ússon, f. 30. september 1898, d.
29. mars 1975 frá Brekkum á
Rangárvöllum.
Systir hennar er María, f. 25.
febrúar 1930, búsett á Selfossi.
Þuríður Svava ólst upp með
foreldrum sínum á ýmsum bæj-
um í Rangárþingi. Þau bjuggu í
Ölversholti 1934-1938, Móeið-
arhvolshjáleigu 1938-1939, í
Vatnsdal í Fljótshlíð 1939-1946
og á Torfastöðum í sömu sveit
1946-1962. Að loknu barna-
Bjarnadóttur kennara. Dætur
þeirra eru Melkorka og Elín
Svava. Synir Kjartans frá fyrra
sambandi eru Haraldur Óli og
Hjalti Þór, d. 12. júní 2009. Anna
María f. 16. september 1964,
launafulltrúi. Sambýlismaður
hennar er Jóhann M. Lenharðs-
son lyfjafræðingur. Guðbjartur,
f. 31. júlí 1969, skólastjóri,
kvæntur Margréti Sverrisdóttur
kennara. Börn þeirra eru Þór-
unn Anna og Óli Þorbjörn. Þur-
íður Svava fluttist að Selfossi
vorið 1955. Þá hóf hún störf við
símstöðina á Selfossi og vann
þar óslitið til ársins 1989 eða í 34
ár að undanskildu árinu 1979-
1980 er fjölskyldan var í náms-
dvöl í Flórida í Bandaríkjunum.
Auk starfa við talsímaþjónustu
helgaði Þuríður Svava fjölskyldu
sinni starfskrafta sína og alúð.
Hún tók virkan þátt í fé-
lagsstörfum á fyrri hluta ævinn-
ar, lék með Leikfélagi Selfoss
fyrstu 13 árin í starfi þess 1956-
1969 og var formaður þess í
nokkur ár. Einnig var hún for-
seti Inner Wheel á Selfossi um
skeið.
Útför Þuríðar Svövu verður
gerð frá Selfosskirkju í dag, 29.
júní 2011 og hefst athöfnin kl.
13.30.
skólanámi í Fljóts-
hlíðinni stundaði
Þuríður Svava nám
við Héraðsskólann
að Laugarvatni í
tvo vetur. Að því
loknu nam hún við
Húsmæðraskólann í
Hveragerði. Þá
vann hún um skeið
við karlmannafata-
saum hjá Andrési
Andréssyni í
Reykjavík. Löngu síðar stundaði
hún nám við Póst- og símaskól-
ann í Reykjavík og enn síðar við
fræðslusetrið Mirror Lake í St.
Petersburg, Flórida.
Hún giftist eftirlifandi eigin-
manni sínum, Óla Þ. Guðbjarts-
syni, fyrrverandi skólastjóra, 24.
mars 1962. Þau hófu búskap að
Kirkjuvegi 5 á Selfossi en fluttu
1964 í nýbyggt hús sitt að Sól-
völlum 7 þar sem þau bjuggu síð-
an. Börn þeirra eru: Kjartan f.
26. ágúst 1961, framhaldsskóla-
kennari, í sambúð með Valgerði
En nú var ég kominn á hauðrið mitt heim
og heilsaði dölum og fjöllum.
Ég sagði það hróðugur þjóðum og þeim
að þú værir fegurst af öllum.
Og svo var ég einn með þeim, ástkæra
Hlíð,
og armana um gestinn þau lögðu;
þau voru svo náttúrleg, voru svo fríð,
og vorkvöldin eggjuðu og þögðu.
Og oft sleit ég nauðugur augu mín frá
þeim indælu brekkum og hæðum,
sem litu á mig brosandi og liðu svo hjá
á léttum og angandi klæðum.
(Þorsteinn Erlingsson.)
Komin eru tímamótin sem
enginn fær umflúið. Brotthvarfi
úr jarðnesku lífi fylgir förin til
hins óþekkta og í þá för lagði
móðir okkar hiklaus og sannfærð
í trú sinni. Á tímamótunum lítum
við til baka og sjáum í skýrara
ljósi en nokkru sinni fyrr hve
mikið er skilið eftir. Í sérhverju
okkar sjást þessa skýr merki og
vefurinn allur þéttofinn þótt hver
um sig hafi að sjálfsögðu unnið
með sínum hætti úr því sem gefið
var. Nú örlar líka á skilningi
barnanna á trú móðurinnar.
Trúnni sem fólst í því að sérhver
maður skyldi takast á við áraun
lífsins, stælast af mótlæti og gæta
auðmýktar við sigrum. Við ævi-
lok stendur maðurinn nakinn
frammi fyrir skapara sínum og
hlýtur dóm.
Síðasta spölinn horfði móðir
okkar órög og æðrulaus fram til
gerðarmannsins, tilbúin að hlíta
dómi hans. Þegar dregin er upp
mynd af þeim sem er okkur svo
mjög í merg og bein runninn og
næst okkur stendur er örðugt að
skilja milli manns sjálfs og fyr-
irmyndarinnar. Hvar liggja
mörkin? Hvar endar persónuleiki
móðurinnar og hvar hefst vitund
barnsins? Sú lína verður aldrei
dregin.
Staðfestan er okkur efst í huga
er við minnumst móður okkar.
Staðfestan gagnvart okkur systk-
inunum, bjargfastur áreiðanleiki
og traust sem endurómaði trúar-
sannfæringu hennar. Arfi for-
feðranna, gildum þjóðarinnar,
skilaði hún til okkar. Koma skyldi
fram við alla sem jafningja og
meta hið góða í fari sérhvers
manns; „vera aldrei hortugur við
þá sem eru litlir fyrir sér og
hrekkja aldrei nokkurt dýr“ svo
vitnað sé í Sjálfstætt fólk nóbels-
skáldsins.
Við systkinin urðum þeirrar
gæfu aðnjótandi að alast upp á
heimili þar sem jafnvægi var milli
aðhalds og frelsis. Foreldrar okk-
ar voru samrýmdir og mótuðu
andrúmsloft sem hvatti til skoð-
ana, og skoðanaskipta. Móðir
okkar lá sjaldan á skoðunum sín-
um og kenndi okkur að hafa
skyldi í hávegum hreinskiptni og
orðheldni. Ábyrgð fylgdi athöfn-
um og orð höfðu afleiðingar.
Betra veganesti er vandfundið.
Móðir okkar reyndist þannig
börnum sínum hollráð í hvívetna
og góð fyrirmynd.
Að leiðarlokum kveðjum við
með söknuði en eftir standa
minningarnar, bjartar og fagrar.
Guð blessi minningu móður okk-
ar, Svövu Kjartansdóttur.
Kjartan, Anna María
og Guðbjartur.
Ég veit hestinn minn traustan
og mig heimvonin gleður
það er bjart fyrir austan
þar er blíðskaparveður.
(Eíríkur Einarsson.)
Í dag er til grafar borin
tengdamóðir mín, Svava Kjart-
ansdóttir. Förinni er lokið, síð-
asta símtalið að baki og ekki verð-
ur oftar spurt í glettni: „Hvað er í
pottunum?“
Fljótlega eftir fyrstu kynni
okkar Svövu varð mér ljóst að þar
fór gáfuð og kjarkmikil kona,
áræðin og fylgin sér. Sterkur
persónuleiki og rík í lund, skjót í
tilsvörum og fyndin, en hvöss ef
því var að skipta. Trúuð kona með
sterka réttlætiskennd. Fjölskyld-
an var ávallt í fyrirrúmi og tryggð
við fólkið hennar órofa. Gjafmildi
og rausnarskapur, næmi og
smekkvísi á jafnt hið smáa sem
stóra í lífi mannanna. Svava gat
verið dul og sannarlega var hún
ekki gjörn á að flíka tilfinningum
sínum en þeir sem til þekktu
vissu að undir þunnri skel sló
stórt hjarta.
Í röska hálfa öld var Svava
eiginmanni sínum stoð og stytta.
Mikil samkennd og trúnaðar-
traust ríkti milli þeirra. Þau nutu
félagsskapar hvort annars og í
samtölum þeirra var Svava
gjarna í hlutverki þess sem hlust-
ar, greinir og ráðleggur og lá þá
ekki á skoðunum sínum.
Við Anna María dvöldum iðu-
lega á Sólvöllum 7, ekki hvað síst
um jól og áramót. Þá kynntist ég
öllu hinu besta í fari Svövu og það
gleymist seint. Á ferðalögum með
Óla og Svövu kom glöggt í ljós
hve sterkar taugar Svava, sveita-
stúlkan úr Hlíðinni, hafði til nátt-
úrunnar og sveitalífsins. Hest-
arnir skipuðu ríkan sess í huga
hennar og ekki brást að hún hefði
orð á ef fyrir augu bar litfagra
hesta sem minntu á hestana
heima. Ferðalögin urðu upp-
spretta minninga um glaðværa
konu sem naut lífsins hvort sem
leiðin lá um framandi slóðir eða
Fljótshlíðina. Betri ferðafélagi er
vandfundinn.
Þegar ég hitti Svövu fyrst var
að mestu að baki sá kafli ævi
hennar sem var virk þátttaka í fé-
lagsstörfum, ekki hvað síst með
Leikfélagi Selfoss. Hún lék í
mörgum þeirra sjónleikja sem
settir voru á svið á Selfossi á
sjötta og sjöunda áratug síðustu
aldar og rómuð var túlkun henn-
ar á sterkum persónuleikum í
þeim verkum, t.d. Höllu í „Fjalla-
Eyvindi“ og Helgu í Bræðra-
tungu í „Skálholti“. Svövu var
einkar lagið að flytja ljóð af
smekkvísi og eftirminnilegum
næmleik og var oft fengin til þess
á vegum ýmissa félagasamtaka,
auk þess að koma fram í hlutverki
fjallkonunnar.
Ást Svövu á ljóðum og gleði
hennar við flutning þeirra hélst
óbreytt þótt félagsstörfunum lyki
og á ferðunum fyrrnefndu nutu
ferðafélagarnir iðulega náðar-
gáfu hennar á því sviði.
Hinsti spölurinn var langur og
erfiður. Mjög var af Svövu dregið
síðustu æviárin en hún gerði
ávallt lítið úr veikindum sínum og
naut hverrar stundar sem gafst,
til ferða eða með fjölskyldunni.
Æðrulaus mætti hún örlögum
sínum. Undir lokin leitaði hugur-
inn sterkt til átthaganna í Fljóts-
hlíð. Minningar þaðan stóðu ljós-
lifandi fyrir hugskotssjónum,
daglega lífið í sveitinni heima;
sveitinni sem ævilangt átti sinn
stað í huga hennar og hjarta.
Sveitinni fyrir austan.
Að leiðarlokum minnist ég
Svövu með mikilli hlýju og þökk.
Jóhann M. Lenharðsson.
Þegar við hugsum um ömmu
minnumst við þess að hún var
alltaf til staðar fyrir okkur. Hún
var alltaf til staðar fyrir okkur
barnabörnin, í blíðu og stríðu og
þörfnuðumst við einhvers vissum
við að við gætum alltaf leitað til
hennar. Hún var sú sem við viss-
um að stæði alltaf við bakið á okk-
ur. Amma passaði sko alveg upp á
sína og við vitum að það gerir hún
enn.
Og það sem amma var örlát,
það var ekkert venjulegt. Mann
átti sko ekki að vanta nokkurn
hlut og alls ekki að sitja heima
þegar maður gat verið úti að
skemmta sér. Hún hafði líka
gaman af því þegar maður kom
og sagði henni hvað maður hefði
tekið upp á að gera og alveg sama
hvað það var, þá var amma aldrei
neitt hneyksluð, heldur hló bara
með manni.
Amma bjó á Sólvöllum með afa
og það var alltaf notalegt að koma
í heimsókn til þeirra. Þar áttum
við góðar stundir í stofunni með
ömmu þar sem hún og afi sögðu
okkur sögur og við hlustuðum á
tónlist saman, því amma átti
marga skemmtilega geisladiska.
Á sumrin sat amma úti í sólbaði
og okkur þótti gaman að vera þar
með henni. Hún leyfði okkur að
tína rifsber og sulla með vatn.
Amma hafði gaman af því að sitja
úti og njóta sólarinnar og á sumr-
in þegar maður gisti hjá ömmu og
afa þá var hún oftast komin út í
garð þegar maður vaknaði.
Þess vegna er birta og heið-
ríkja yfir minningunni um ömmu.
Núna eru minningarnar allt sem
við eigum um ömmu og þess
vegna erum við þakklát fyrir
hvað þær eru margar og góðar.
Guð blessi minningu ömmu.
Melkorka, Elín Svava,
Haraldur Óli, Þórunn Anna
og Óli Þorbjörn.
Í dag fylgjum við mágkonu
okkar, Þuríði Svövu Kjartans-
dóttur, til grafar. Lokið er erfiðu
stríði við illvígan sjúkdóm sem
hún tókst á við af miklu æðru-
leysi. Hún og Óli, bróðir okkar,
bjuggu alla sína búskapartíð á
Selfossi. Þar uxu börn þeirra úr
grasi. Á þeim árum þegar börnin
okkar og þeirra voru að alast upp
var mjög vinsælt að koma á heim-
ili þeirra við Sólvelli.
Þá var gjarnan keyrður Þing-
vallahringurinn og komið við hjá
þeim hjónum á Selfossi. Þangað
var gott að koma. Svava, eins og
við kölluðum hana ætíð, naut sín
vel í góðra vina hópi. Hún var
hrókur alls fagnaðar, höfðingi
heim að sækja, söngelsk og hafði
lag á að halda uppi góðri stemmn-
ingu. Við og fjölskyldur okkar
minnumst öll margra gleðistunda
frá þessum árum.
Á sínum yngri árum stundaði
Svava mikið leiklist og reyndar
Óli einnig. Hún var glæsileg á
sviði, þar sem sópaði að henni og
flutningur hennar þótti sérstak-
lega glæsilegur, enda voru henni
falin mörg stór hlutverk á sviði
leiklistarinnar. Á starfsvettvangi
sínum vann Svava hjá Pósti og
síma á Selfossi um áratugabil,
þar sem hún sinnti óeigingjörnu
starfi af dugnaði og skyldurækni.
Eftir að Óli hóf að taka þátt í op-
inberum störfum fyrir samfélagið
var ekki hjá því komist að við slík-
ar aðstæður yrði mikið um áreiti
á heimili þeirra. Þar stóð Svava
ávallt þétt við hlið hans og studdi
hann með ráðum og dáð.
Við, sem þekkjum til á heimili
þeirra hjóna, vitum að þau voru
mjög náin í leik og starfi. Bæði á
þetta við þegar þau á yngri árum
tóku þátt í starfi Leikfélagsins á
Selfossi og ekki síst hin síðari ár
eftir að þau settust í helgan stein.
Þá ferðuðust þau mikið saman,
bæði tvö ein og einnig með börn-
um sínum. Ávallt var heimili
þeirra opið vinum og vandamönn-
um.
Við, systkini Óla og fjölskyld-
ur, viljum nú þegar við kveðjum
mágkonu okkar í hinsta sinn
senda honum, börnum, tengda-
börnum og barnabörnum þeirra
okkar dýpstu samúðarkveðjur.
Við minnumst góðra stunda í
samvistum með Svövu af söknuði
og alúð.
Sigrún, Hjörtur,
Fjóla, Guðríður, Ruth
og fjölskyldur.
Þuríður Svava
Kjartansdóttir
Mætur vinur Hans Ploder hef-
ur kvatt.
Það var mikið lán fyrir Lúðra-
sveit Hafnarfjarðar þegar Plo-
der tók að sér að stjórna sveit-
inni árið 1965 og gerði það
samfellt í 25 ár. Strax gerðu
menn sér ljóst að hér var á ferð
mikill tónlistarmaður, vandaður
og nákvæmur og horft var fram
á bjart tónlistarvor í firðinum.
Hans Ploder sem bjó á Seltjarn-
arnesinu ók ekki bifreið sjálfur
en þurfti að koma sér suður eftir
vikulega ár eftir ár. Fyrstu árin
var það eiginkonan Hanna sem
skutlaði bóndanum og á meðan
pössuðu börnin fimm hvert ann-
að. Þegar þau komust á legg
voru Bryndísi og Björgvini af-
hentir lúðrar og svo þegar þau
höfðu aldur til tóku þau við af
mömmu sinni við að koma stjórn-
andanum á æfingar og LH flokk-
urinn naut góðs af traustum fjöl-
skylduböndum.
Með starfi sínu sem stjórnandi
hlúði Ploder að hljóðfæraleikur-
um og gerði til þeirra kröfur.
Tónninn skyldi vera hreinn og
intónasjónin nákvæm, ekkert
„vúlí vúll“. Á haustin vissi hann
hvað hann vildi vinna um vet-
Hans Ploder
✝ Hans Plodervar fæddur 21.
ágúst 1927 í Bruck
an der Mur, Aust-
urríki. Hann lést á
Landspítalanum í
Fossvogi á hvíta-
sunnudag 12. júní
2011.
Útför Hans Plod-
ers fór fram frá
Dómkirkju Krists
konungs, Landa-
koti, mánudaginn 27. júní 2011.
urinn, pantaði nótur
og skrifaði út svo
hentaði sveitinni og
frumritin færu ekki
á flakk. Vandvirkn-
in var í fyrirrúmi,
hvergi strokað út
enda alltaf skrifað
með bleki. Ploder
afhenti svo Frið-
þjófi nótnabunkann
til fjölföldunar og
eftir það þurfti ekki
að ljósrita meira þann veturinn,
nóturnar voru klárar og í réttri
röð í möppunum.
Á hverja einustu æfingu
mætti hann vel undirbúinn. Æf-
ingarnar voru nýttar til hins ýtr-
asta en átakalaust. Margir fé-
lagar í Lúðrasveit Hafnarfjarðar
sem nutu leiðsagnar Ploders
hafa gert tónlistina að ævistarfi á
einn eða annan hátt. Ploder á
sinn hlýja og kurteisa hátt hlúði
að, hvatti og kenndi. Hann var
og verður okkur fyrirmynd. Plo-
der bjó til alveg sérstakan hljóm
í lúðrasveitina, skarpan, tæran
og fylltan og ekki var verra ef
menn gátu spilað stutt! Stjórn-
andinn var líka afbragðs félagi
og mikill húmoristi. Hann gerði
grín að íslenskunni enda spila
menn enn „Öxar við brúnna“ og
„Vífilbrekku“ í Lúðrasveit Hafn-
arfjarðar. Margar góðar minn-
ingar ylja og gleðja; fagnaðir eft-
ir góða tónleika, Germaníuböllin,
Lúðrasveitarlandsmót og ekki
síst utanlandsferðir á heimaslóð-
ir Ploders.
Kæra Hanna og fjölskylda, fé-
lagar í Lúðrasveit Hafnarfjarðar
senda ykkur innilegar samúðar-
kveðjur.
Hildur, Þorleikur
og Halla Margrét.


  


 



 
    
       
✝
Innilegar þakkir til allra þeirra er sýndu okkur
samúð og hlýhug við andlát og útför ástkærs
eiginmanns míns, sonar, bróður og vinar,
GUÐMUNDAR ANDRÉSSONAR,
Galtarlæk 2,
Hvalfjarðarsveit.
Sérstakar þakkir sendum við starfsfólki
líknardeildar Landspítalans í Kópavogi.
Guðrún Jónsdóttir,
Guðbjörg Guðmundsdóttir
og fjölskyldur hins látna, Galtarlæk og Galtarlæk 2.
✝
Innilegar þakkir fyrir auðsýnda samúð og
hlýhug við andlát og útför ástkærs eigin-
manns, bróður, föður, tengdaföður, afa og
langafa,
RAGNARS BORG
fyrrum ræðismanns og
framkvæmdastjóra,
sem lést á dvalarheimilinu Grund miðvikudaginn 15. júní.
Starfsfólki V3 á Grund viljum við þakka sérstaklega fyrir einstaka
umönnun og kærleiksríka framkomu.
Ingigerður Þóranna Melsteð Borg,
Anna Borg,
Anna Elísabet Borg, Rein Norberg,
Elín Borg, Benedikt Hjartarson,
Óskar Borg, Berglind Hilmarsdóttir,
Páll Borg, Ingunn Ingimarsdóttir,
Eva, Rakel, Thelma, Inga, Hildur Emma og Elín Ósk.
✝
Hjartans þakkir fyrir auðsýnda samúð, hlý-
hug og vináttu við andlát og útför okkar
ástkæru
SOFFÍU S. Ó. AXELSDÓTTUR,
Diddu,
fyrrv. bankamanns.
Pétur Axel Pétursson, Þuríður Elísabet Pétursdóttir,
Pétur Jökull Pétursson, Guðmundur Ketill Guðfinnsson,
Stefán Pétursson, Védís Guðjónsdóttir,
María Pétursdóttir, Auður Alfífa Ketilsdóttir,
Ásta Soffía Pétursdóttir
og barnabarnabörn.