Morgunblaðið - 23.08.2011, Blaðsíða 19

MINNINGAR 19
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 23. ÁGÚST 2011
✝ Sigrún Dag-bjartsdóttir
fæddist 29. apríl
1918 á Hjalla á
Vestdalseyri, Seyð-
isfirði. Hún lést 14.
ágúst sl.
Foreldrar henn-
ar voru Erlendína
Jónsdóttir frá
Skálateigi í Norð-
fjarðarsveit og
Dagbjartur Guð-
mundsson, Vestdalseyri. Sigrún
var næstelst af tólf systkinum.
Þrjú þeirra eru á lífi, Vilborg,
Páll og Þorleifur. Í uppvexti
voru störf hennar að gæta systk-
ina sinna, vinnumennska um
fermingu og síðar síldarsöltun,
einnig beitningarvinna við út-
gerð fjölskyldunnar. Frá sautján
ára aldri var hún kaupakona á
Kirkjubóli í Norðfjarðarsveit í
fimm sumur og einn vetur og við
nám í Húsmæðraskólanum á
maki Ingólfur Sigurjónsson, lát-
inn, börn Ingileif og Iðunn b)
Elsa Sæný f. 1942, d. 1974, maki
Gylfi Gunnarsson, börn Ásta Sig-
rún og Gísli c) Páll f .1946, d.
1990, maki Herdís Halldórs-
dóttir, látin, stjúpsonur Þórir
Engilbert Jónsson d) Ína Dag-
björt f. 1950, maki Víglundur
Sævar Gunnarsson, börn Sigrún
og Dagbjört e) Hallgerður f
.1952, d. 2007, maki Árni Hjart-
arson, börn Sigríður, látin, Guð-
laugur Jón og Eldjárn f) Friðrik
f. 1953, maki Birgitta Lundberg,
þau skildu, börn Gabriella og Fi-
lip g) Jóhanna f. 1956, maki Vig-
fús Vigfússon, börn Vigfús, Frið-
rik, Jakob, Jóna Guðlaug, sonur
Vigfúsar Emil Þór. h) Hulda
f.1958, maki Jón Gunnar Sig-
urjónsson, börn Sigurjón Gísli,
Guðbjörg og Páll i) Stefanía
Guðbjörg f. 1959, maki Gavin
Dear, börn Zoe Cleopatra, Dag-
bjartur Tor, Tanya Heiðrún,
Sebastian Graham Gísli. Afkom-
endur Sigrúnar og Gísla eru nú
56 talsins.
Útför Sigrúnar fer fram frá
Norðfjarðarkirkju í dag, 23.
ágúst 2011, og hefst athöfnin kl.
14. Jarðsett verður á Skorrastað.
Hallormsstað í tvo
vetur. Sigrún flutt-
ist í Seldal í Norð-
fjarðarsveit haustið
1939 og hóf þar bú-
skap með Gísla
Friðrikssyni f.
22.10. 1909, d.
18.12. 1998. Þar
bjuggu þau fé-
lagsbúi við bræður
Gísla, Jón og Guð-
laug alla starfsævi
sína. Hún var þar húsmóðir á
mannmörgu sveitaheimili þar til
1986 að hún flutti ásamt Gísla út
í Neskaupstað, þar varð heimili
þeirra áfram miðpunktur Sel-
dalsfjölskyldunnar. Sigrún var á
köflum heilsulítil og var virkur
félagi í Sjálfsbjörg, félagi fatl-
aðra í Neskaupstað, frá stofnun
þess. Hún dvaldi síðustu æviár
sín á Hjúkrunardeild FSN og lést
þar. Börn Sigrúnar og Gísla eru:
a) Guðríður f. 1940, d. 2006,
Tveir menn með hangilæri á öxl
loka dyrum Efstakofans að baki sér
vefja snærisspotta um nagla
hnýta, lykkja
í eldhúsið
koma Nonni og Laugi
færandi hendi
dýrðarlykt af hráu kjöti
suðu í potti
kannski var mamma tvennt í senn
ambátt sveitabýlis og níu barna
bundin í báða skó
en einnig prinsessa dalsins sem ekki
mátti missa sín
daglaun borguð í gleði
og amstri hvunndaganna
með blæbrigðum hátíða
var þrátt fyrir allt var svo mikilvæg
að ekkert mátti skorta á í aðhlynningu:
Farðu og hjálpaðu móður þinni
voru orð sem oft heyrðust frá pabba
lá sjálfur ekki á liði sínu
greip skrúbb og tusku
hrærði jólaköku og franskbrauð
til að hvíla brotinn, lúinn fót hennar
á mínum uppvaxtarárum
til að hlífa henni gegnum tíu ár af blóð-
spýtingi
löngu fyrir mína tíð
við endalokin þegar pabbi
var kominn með alzeimer á háu stigi
bauð hann henni góða nótt á hverju
kvöldi
með þessum orðum:
Þú varst alltaf fallegust og best af öllum
mamma rak smiðshöggið á frásögnina
Hann var nú aldrei neinn smekkmaður
blessaður
hversdags
sinnti hún tungumálakennslu
las fyrir stíla
eða upphátt úr bók fyrir okkur krakkana
sagði sögur
réð sjálf
danskar og íslenskar
krossgátur
til dægrastyttingar
í síðdegisblundi
og dott hér og þar
milli anna
sótti hún sér hvíld og næringu
mér lærðist smám saman
að lífið og tilveran þurftu ekki
stórkostlega atburðarás
að gleðin tók á sig einföldustu myndir
við sinningu daglegra skyldustarfa
bóklestur og sögur
mamma bjó í söguveröld og við með
henni
þar fór minna fyrir kóngum og drottn-
ingum
heldur en hversdagsfólki í hversdags-
búningum
sem var hluti af persónulegri vegferð
hennar
og varð mikilvægara í augum okkar
barnanna
en kóngafólkið er við
runnum saman við þessa veröld
veðrabrigði náttúrunnar sköpuðu
stemmingu
í takt við daglegt líf og hefðbundnar há-
tíðir
gestir komu og fóru
en við sátum kyrr fram á manndómsár
fyrir rúmu ári
leit ég frá Dalseli í mynni Seldals
inn í dalinn
þetta var einn af þessum seiðandi dög-
um
snjóflekkir og frosin svell á víð og dreif
rökkrið hafði lagst yfir
eins hlý sæng í kulinu
við Fíi bróðir stóðum hlið við hlið
og horfðum inneftir
vorum komin frá Ástralíu og Svíþjóð
til að vera hjá mömmu
mikið veikri
aftan við okkur voru Ína og Lundi
að rísla við að loka húsinu
það logaði ljós í eldhúsglugga
og veröld sem var horfin
lifnaði við um stund
við vissum sem var
að karlarnir væru í fjósinu
myndu fljótlega lalla heim
í glampandi kvöldkyrrðinni
gleypa í sig matinn
sem mamma beið með í eldhúsinu
kannski voru það kjötbollur
kannski hrísgrjónagrautur
kannski bara hafragrautur
einu sinni enn
hurfum við til hlýrrar nærveru
þessara fjórmenninga
hlustuðum á gamalkunnugt háreysti og
hlátur
blandast árniðnum og þögninni í daln-
um.
Kæra fjölskylda. Þið hafið í
langri fjarveru minni sinnt þeim
skyldum sem ég hefði kosið að
taka meiri þátt í en ekki getað
vegna fjarlægðar. Hafið þið þökk
fyrir. Innilegu þakklæti vill ég líka
koma á framfæri til starfsfólks
öldrunardeildar Fjórðungssjúkra-
hússins í Neskaupsstað. Inni-
haldsríkri og gjöfulli vegferð er
lokið. Orðin eru smá, en dýrar eru
minningarnar. Þær búa yfir helgi
og ljóskrafti, verða vegnesti til
leiðarloka. Með óumræðilegu
þakklæti kveð ég þig, mamma
mín, og óska þér yndislegrar veg-
ferðar á vit kærra ástvina sem
horfnir eru.
Stefanía Gísladóttir,
Vestur-Ástralíu.
Það var árið 1984 sem ég
kynntist konunni minni og fljót-
lega var ákveðið að fara austur á
Neskaupstað í heimsókn. Fyrsti
viðkomustaður var Seldalur þar
sem Sigrún amma og Gísli afi
hennar voru með búskap ásamt
bróðir Gísla honum Nonna.
Fljótlega eftir að við komum
þangað var mér ljóst að þarna var
á ferð einstakt fólk og strax á
fyrstu mínútunum var manni farið
að líða eins og heima hjá sér. Sig-
rún búin að hlaða borðið kökum og
Gísli farin að segja sögur og fara
með ljóð. Þarna sat ég og át á mig
gat og reyndi að svara öllum þeim
spurningum sem dundu á mér
ásamt því að reyna að hlusta á
sögur, allt í einu, það var víst til
siðs að allir töluðu í einu þarna í
Seldal og þar sem ég var nýr þá
fékk ég alla athyglina.
Það er engin leið að lýsa því
hversu góð kona Sigrún var, það
var sama hver átti í hlut, allir voru
góðir fallegir og velkomnir.
Sigrún, ég þakka þér fyrir að fá
að kynnast þér og hversu góð þú
varst við mig og börnin mín.
Þú átt stað í huga mínum og
barna minna með öllum þeim góðu
minningum sem við eigum um þig
og allt það góða sem umlukti þig.
Í hjarta okkar geymum við
minningu um einstaklega góða
konu.
Þín verður sárt saknað.
Lúðvík, Guðmann Rúnar
og Eva María.
Amma í Seldal er dáin. Það
verður skrítið að geta ekki heim-
sótt þig, talað við þig og hlustað á
allar vísurnar sem þú kunnir
ógrynni af.
Það koma upp margar góðar
minningar þegar maður hugsar til
baka. Allt frá því við munum eftir
okkur var amma stór hluti af okk-
ar lífi. Það er varla hægt að minn-
ast ömmu án þess að minnast á
þær stundir sem við áttum saman
í Seldal og ekki má nú gleyma
Gísla afa, Nonna og Lauga en
amma er
sú síðasta sem fer yfir af þessu
einstaka fólki sem þau öll voru.
Það var alltaf gott að koma til
þín í dalinn og í Miðstrætið eftir að
þið fluttuð þangað, þar voru alltaf
allir velkomnir enda yfirleitt alltaf
fullt hús af gestum, bæði ungir og
aldnir höfðu unun af því að heim-
sækja ykkur.
Þú hafðir einstaklega gaman af
börnum og ljómaðir alltaf þegar
þau komu, hafðir líka sérstaklega
gott lag á þeim. Gafst okkur óend-
anlegan tíma þegar við komum í
heimsókn, spilaðir við okkur,
sagðir okkur sögur og lést okkur
alltaf finna hversu einstök við vor-
um hvert og eitt.
Þó börnin væru að rífast og
slást byrstir þú þig aldrei, sagðir
bara: „Elskið friðinn og strjúkið
kviðinn.“
Þú sagðir ávallt að enginn væri
ljótur, fólk væri bara misjafnlega
fallegt. Ekki gleymum við því
hvernig þú tókst á móti þeim sem
minna máttu sín, við búum að því
ævinlega.
Á fyrsta degi í himnaríki hefur
þú örugglega verið sett í móttöku
fyrir alla sem koma upp himna-
stigann. Þar muntu sjá um að öll-
um finnist þeir velkomnir, að
hugsað sé vel um þá og að nóg sé
til af mat og drykk.
Það hafa orðið fagnaðarfundir
þegar þú hittir alla þá sem á und-
an eru gengnir, líklega eru enn
veisluhöld í Himnaríkis-Seldal.
Takk, elsku amma, fyrir að
vera þú, og fyrir allt það góða sem
þú kenndir okkur. Þín verður sárt
saknað en minningin mun lifa í
hjörtum okkar að eilífu
Ingileif og Iðunn.
Amma mín var góð manneskja,
vingjarnleg, fyndin og svona
manneskja sem er auðvelt að láta
sér líka við. Ég heimsótti hana
nokkrum sinnum frá Ástralíu og
hún talaði mikið við mig, en hún
sofnaði líka oft. Þegar amma og
Nonni bjuggu í Miðstræti gaf hún
mér alltaf sælgæti og kökur. Eftir
að hún fór á spítalann spilaði hún
stundum við mig á spil og hún
grínaðist mikið og stundum sagði
hún aftur og aftur sömu hlutina af
því að hún var farin að gleyma.
Ég er mjög þakklátur fyrir að
hafa fengið að kynnast ömmu, en
það er rosalega sorglegt að hún
skuli vera dáin. Ég á eftir að sakna
ömmu minnar. Ég vona að hún sé
hamingjusöm þar sem hún er
núna.
Sebastian Gavinsson,
Vestur-Ástralíu.
Nú sit ég hérna við eldhúsborð-
ið og er að hugsa um hana ömmu
mína. Þegar maður er svona langt
í burtu, finnst manni svo óraun-
verulegt að hún sé farin. Ég man
eftir ömmu þegar ég var mjög lítil.
Við fluttum til Íslands frá Ástralíu
þegar ég var 9 mánaða og mamma
og pabbi tóku við að reka Seldal.
Amma, afi og Nonni bjuggu þar
með okkur í smátíma.
Ég man eftir að á morgnana
skreið ég alltaf inn í rúm ömmu og
afa og var alltaf tekið á móti manni
með gleði og faðmlagi. Þegar þau
fluttu í Miðstrætið, þá fórum við
þangað oft og ef við fórum ekki
þangað, hringdi ég í ömmu til að
spjalla. Amma var mjög sérstök
kona sem vildi allt fyrir alla gera
og hún sá alltaf það besta í fólki.
Við vorum oft í eldhúsinu hennar,
þar sem hún spilaði á spil við okk-
ur eða sagði allskonar sögur eða
vísur. Mér fannst alltaf svo gaman
að vera þar. Amma mín hefur gef-
ið mér svo mikið gegnum tíðina og
kærleikurinn frá henni á eftir að
búa í hjarta mér alla mína æfi. Ég
segi bless amma mín og vonandi
kemur þú og dansar með okkur
hérna í Ástralíu.
Zoe Gavinsdóttir Dear,
Vestur-Ástralíu.
Sigrún Dagbjartsdóttir frá Sel-
dal í Norðfirði hefur lokið langri
og farsællri lífsgöngu sinni, göngu
sem hófst árið 1918 á Vestdalseyri
við Seyðisfjörð þar sem foreldrar
hennar bjuggu. Þau hétu Dag-
bjartur Guðmundsson og Erlend-
ína Jónsdóttir en hún var ömmu-
systir mín.
Stefanía amma mín bjó á
Kirkjubóli í Norðfjarðarhreppi og
vorið 1935 ritaði hún sendibréf
sem átti eftir að verða afdrifaríkt
fyrir Sigrúnu. Fyrir nokkrum ár-
um rifjaði hún upp þessa tíma í
bréfi til mín og sagði: „Stefanía
skrifaði móður minni bréf, þar
sem hún biður um að fá mig sem
kaupakonu á Kirkjuból og þangað
kom ég 5. maí um vorið og var þar
í fimm sumur og einn vetur og
leiddist þar aldrei. Þar var gott að
vera, bæði hvað viðurværi varðaði
og atlæti.“ Aðalbjörg móðir mín
var þremur árum yngri en Sigrún
og þær frænkurnar bundust
traustum vináttuböndum sem
héldu ævilangt. Unglingarnir
brölluðu margt í Norðfjarðarsveit
á þeim árum: héldu tombólu,
dönsuðu í fjósinu á Kirkjubóli og
stofnuðu framsóknarfélag til að
geta spilað framsóknarvist! Sam-
félagið var gjörólíkt því sem við
þekkjum nú. Fyrsta sumarið, sem
Sigrún dvaldi á Kirkjubóli, gengu
flestir um á sauðskinnsskóm en
ári síðar var stigið mikið framfara-
spor í orðsins fyllstu merkingu
þegar gúmmískórnir komu til sög-
unnar og síðan gúmmístígvélin.
„Það var allt annað líf, sagði Sig-
rún, þá blotnaði maður ekki í fæt-
ur, nema einstöku sinnum ef
menn lentu í forarmýri …“
Sigrún festi ráð sitt í Norðfirði
og giftist Gísla Friðrikssyni í Sel-
dal. Þar bjuggu þau um áratuga-
skeið og eignuðust níu börn. Gísli
lést árið 1998 en þá voru þau Sig-
rún flutt niður í Neskaupsstað.
Seldalur er í eyði en börn þeirra
hjóna hafa ásamt fjölskyldum sín-
um endurbætt og viðhaldið íbúð-
arhúsinu og útihúsum af miklum
myndarbrag. Atvikin hafa hagað
því þannig að ég skrifa þessar lín-
ur í Seldal þar sem Sigrún átti svo
mörg sporin og las jörðinni sín
ljóð. Í dag bylgjast grösin á tún-
unum þar en sumri hallar og brátt
verða þau hrímköldu haustinu að
bráð.
Snorri Hjartarson orti:
Blessað veri grasið
sem grær kringum húsin
bóndans og les mér
ljóð hans,
þrá og sigur
hins þögula manns.
Blessað veri grasið
sem grær yfir leiðin,
felur hina dánu
friði og von.
Ég votta öllum aðstandendum
samúð mína.
Bjarki Bjarnason.
Sigrún
Dagbjartsdóttir
✝ Bergþóra Krist-insdóttir fædd-
ist í Sigtúnum á
Staðarbyggð í Eyja-
firði 27. ágúst 1934.
Hún lést á Landspít-
alanum í Fossvogi
13. ágúst 2011.
Foreldrar hennar
voru Kristinn Jóns-
son, f. 1911, d. 1971,
flugumdæmisstjóri
og forstjóri Flug-
félags Íslands hf. á Akureyri og
Ástþrúður Jónína Sveinsdóttir, f.
1904, d. 1978, húsfreyja. Systkini
Bergþóru eru Sveinn Kristinsson
f. 1936, Sigurður Kristinsson f.
1938, Bryndís Kristinsdóttir f.
1940, Arnheiður Kristinsdóttir f.
1940, Unnur Kristinsdóttir f.
1942, Jón Kristinsson f. 1943 og
Kristján Kristinsson f. 1947. Son-
ur Bergþóru og dr. James Abner
Gwaltney jr (1932-2008) er Krist-
inn Jónsson f. 1960, sambýlis-
kona hans er Rakel Hugrún Ey-
vindardóttir f. 1965 og eiga þau
saman eina dóttur, Kristrúnu
fædda 2000. Bergþóra ólst upp á
Akureyri á stóru og barnmörgu
heimili og gekk í Barnaskóla Ak-
ureyrar. Að barna-
skólaprófi loknu fór
hún í Mennta-
skólann og fékkst
hún við ýmis störf,
samhliða námi sínu
við MA, en þaðan
lauk hún stúdents-
prófi árið 1955.
Leið hennar lá í Há-
skóla Íslands í
viðskipta-
fræðideildina og
lauk hún þaðan cand. phil. 1956.
Bergþóra starfaði m.a. hjá flug-
málastjórn á Keflavíkurflugvelli
frá 1957-1959. Þaðan flutti hún
til Akureyrar, þar sem Kristinn
sonur hennar fæddist 1960. Hún
hóf störf við Hótel KEA árið
1962-1963. Síðan hjá fulltrúa
sýslumanns í Eyjafjarðarsýslu og
bæjarfógeta á Akureyri árið
1963 til 1970, en þá lá leið þeirra
mæðgina til Reykjavíkur og
starfaði hún þar á skrifstofu
borgarfógeta frá 1970 þar til hún
lét af störfum 1994.
Útför Bergþóru fer fram frá
Áskirkju í Reykjavík í dag, 23.
ágúst 2011, og hefst athöfnin kl.
13.
Ég veit það eitt, að enginn átti
Aðra eins móður; feðra góða.
Safnaði guð, af ástar efni
aldin spratt, og feðra valdi.
Svo er orðin í Eyjafirði
ættin mín, að frændur þína
lengi mun, meðan lífið yngist,
landið kjósa sér að hrósi.
Ég þakka þér allt; og enn þó ekki
alaugun sjái leiðir háar
sonanna bestu, sem að treysta
sannlega verði að þjóðarranni,
veit eg og skil eg samt, í sveitum
svo muni vakna öld, að rakni
hnúturinn versti og börnin bestu
blessi landið, firrist grandi.
(Jónas Hallgrímsson.)
Kristinn, Rakel Hugrún
og Kristrún
Fallegar minningar eru dýr-
mæt gjöf sem gott er að leita til
á sorgarstund. Þegar á unga
aldri hófust kynni okkar og Gígí-
ar móðursystur en Kristinn son-
ur hennar, þá ungur drengur var
mikið inni á heimili okkar, þar
sem Gígí frænka þurfti að vinna.
Við vorum einnig tíðir gestir á
heimili þeirra, sem á þeim tíma
mátti líkja við leikfangasafn, en
þar voru Legokubbar í þúsunda
tali og áttum við systkinin þar
margar góðar stundir.
Eftir að þau mæðginin fluttu
til Reykjavíkur var afar spenn-
andi fyrir okkur úr dreifbýlinu
að koma í heimsókn á mölina,
ekki síst til þess að fara með
frænku í mjólkurbúð og fá kókó-
mjólk í hyrnum, sem þá þekktist
ekki fyrir norðan. Gígí boðaði
komu sína norður, nánast á
hverju vori, en hún hafði ein-
staklega gaman að því að ferðast
um landið og rækta þannig
frændsemina. Koma hennar
norður var eins konar vorboði í
lífi okkar og miðaðist allur und-
irbúningur við að sem best færi
um Gígí. Sögur hennar að sunn-
an voru kærkomnar þar sem
Gígí var bæði greind og afar fróð
og hafði einstaklega gaman að
því að segja frá á sinn einstaka
hátt.
Sögur af hennar eigin kynslóð
voru henni sérstaklega hugleikn-
ar síðustu árin og vísaði hún þá
gjarnan til dansleikja í Mennta-
skólanum á Akureyri þar sem
herrarnir buðu ungmeyjum upp í
polka eða ræl. Hún útfærði sög-
urnar í smáatriðum og hló mikið.
Eitt sinn hafði hún svo orð á því
að gaman væri að skrifa bók með
skemmtisögum frá þessum tíma
og varð dreymin á svip.
Smá saman færðu veikindi
Gígí frænku inn í heim, sem við
hin þekkjum ekki. Hún virtist þó
sæl og glöð í þessari ókunnu til-
veru og varð Hjúkrunarheimilið
Skjól hennar samastaður síðustu
árin, þar sem einstaklega vel var
hugsað um hana.
Góða minning að geyma
gefur syrgjendum fró.
Til þín munu þakkir streyma.
Þér munum við ei gleyma.
Sofðu í sælli ró.
(Höf. ók.)
Að lokum biðjum við Guð að
styrkja og blessa Kristin, Rakel
og Kristrúnu ömmustelpu á
þessum erfiðu sorgartímum.
Arnheiður Kristinsdóttir,
Bryndís Arnardóttir,
Birgir Örn Arnarson,
Ragnar Arnarson.
Bergþóra Kristinsdóttir