Morgunblaðið - 31.10.2011, Blaðsíða 20

20 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 31. OKTÓBER 2011
✝ Gunnar ÓlafurÞór Egilson
fæddist í Barcelona
á Spáni 13. júní
1927. Hann lést á
hjúkrunarheim-
ilinu Droplaug-
arstöðum 22. októ-
ber 2011. Foreldrar
Gunnars voru
Gunnar Þor-
steinsson Egilson
erindreki stjórn-
valda, f. 9. júlí 1885, d. 14. ágúst
1927, og kona hans Guðrún
Thorsteinsson Egilson, f. 5. jan-
úar 1890, d. 22. desember 1961.
Systkini Gunnars eru Elísabet, f.
1910, d. 2000, Ásthildur Gyða, f.
1911, d. 2005, Þorsteinn, f. 1913,
d. 1983, Katrín Hrefna, f. 1916,
d. 1917, Helga, f. 1918, d. 2001,
Katrín, f. 1920, og Þórunn, f.
1926.
Hinn 14. maí 1949 kvæntist
Gunnar Ásu Gunnarsdóttur tal-
símaverði, sem fæddist í Reykja-
vík 21. janúar 1928. Foreldrar
hennar voru Gunnar Hall-
dórsson verslunarmaður, f. 24.
október 1894, d. 11. júní 1962,
og Svava Stefánsdóttir, f. 30.
september 1907, d. 5. ágúst
1979. Fósturforeldrar Ásu voru
séra Jósep Jónsson, f. 24. desem-
Tónlistarskólann í Reykjavík ár-
ið 1950. Það ár hóf Gunnar að
leika með Sinfóníuhljómsveit Ís-
lands sem klarínettleikari og
gegndi því starfi til ársins 1985;
frá 1960 sem fyrsti klarín-
ettleikari. Hann gegndi mörg-
um trúnaðarstörfum í þágu tón-
listar á Íslandi, m.a. sem ritari
og síðar formaður Félags ís-
lenskra hljómlistarmanna, for-
maður Félags íslenskra tónlist-
armanna og stjórnarmaður í
Starfsmannafélagi Sinfón-
íuhljómsveitar Íslands, auk þess
sem hann sat í nefndum m.a. um
málefni SÍ og um uppbyggingu
tónlistarskóla landsins. Hann
sat í framkvæmdastjórn
Listahátíðar og var með í að
stofna samtök um byggingu tón-
listarhúss í Reykjavík, átti þátt í
að stofna Musica Nova og
Kammersveit Reykjavíkur og
var virkur þátttakandi í flutn-
ingi kammertónlistar í þrjá ára-
tugi. Árið 1972 var hann sæmd-
ur gullmerki FÍH og gerður
heiðursfélagi þar árið 1982. Í
janúar 1985 hætti Gunnar að
leika í SÍ og gegndi eftir það
starfi skrifstofustjóra hljóm-
sveitarinnar og síðan tónleika-
stjóri hennar auk þess sem hann
stundaði kennslu. Árið 2001 var
hann sæmdur riddarakrossi
hinnar íslensku fálkaorðu fyrir
störf sín að tónlistarmálum.
Útför Gunnars fer fram frá
Dómkirkjunni í Reykjavík í dag,
31. október, og hefst athöfnin kl.
15.
ber 1888, d. 20. júlí
1974, og Hólm-
fríður Halldórs-
dóttir, f. 19. febr-
úar 1891, d. 4.
nóvember 1979.
Börn Gunnars og
Ásu eru 1) Gunnar
Halldór þýðandi, f.
30. nóvember 1949,
maki Dagný Helga-
dóttir arkitekt, f.
1949. Börn þeirra
eru Helgi Gunnar, f. 1985, Ása
Bryndís, f. 1986, Kári Geir, f.
1988, og Þorsteinn Örn, f. 1991.
2) Helga teiknari, f. 3. desember
1950, sambýlismaður Stefan
Hansen hljóðfærasmiður, f.
1954. Sonur Helgu og Einars Jó-
hannessonar klarinettleikara, f.
1950, er Daði, f. 1972. 3) Nana
kennari, f. 16. október 1953,
maki Gunnar Kári Magnússon
fangavörður, f. 1954. Sonur
Nönu með Birgi Edvardssyni er
Atli Jarl, f. 1972. Dætur Nönu
og Gunnars Kára eru Guðrún
Sara, f. 1979, og Ása Sif, f. 1984.
Gunnar hóf nám í klarín-
ettleik við Tónlistarskólann í
Reykjavík 1944 og fór síðan til
Bandaríkjanna og Bretlands til
frekara náms. Hann kom heim
vorið 1948 og hóf kennslu við
Nú er hann farinn, vinur minn
og tengdafaðir Gunnar Egilson.
Hvert veit enginn nema hann og
hann bíður væntanlega með að
tjá sig um það þar til okkar tími
kemur.
Þegar litið er á lífshlaup Gunn-
ars Egilson virðist ævi hans nán-
ast ómöguleg. Í dánartilkynning-
unni má lesa: „Fæddist á Spáni
13. júní 1927.“ Ok. Það er bara
það að sama ár dó faðir hans,
Gunnar, frá þriggja mánaða syni
og sjö börnum. Þá voru engar
tryggingar og hjá þeirri fjöl-
skyldu fundust engir sjóðir að
ganga í. Einstæð móðir með allan
þennan barnaskara og sá yngsti
ákvað að gerast atvinnuhljóð-
færaleikari á klarinett!
Gunnar lærði í Reykjavík, Los
Angeles og Lundúnum! Hvernig
fór hann að þessu? Af hverju fór
ekki maðurinn á sjóinn? Hvað
sagði mamma hans? Eða systk-
inin?
Ég spurði Gunnar oft út í þessa
tíma er hann var í námi og fékk að
vita margt, en mér var aldrei ljóst
hvernig hann fór að þessu.
Kannski vegna þess að hann vissi
það ekki sjálfur! Þannig fór alltaf
að ég gleymdi að spyrja því sagan
var alltaf svo spennandi að smá-
atriði eins og peningar hefðu bara
eyðilagt hana.
Áfram: „Lék með Hljómsveit
Reykjavíkur frá 1946 og með Sin-
fóníuhljómsveit Íslands frá stofn-
un hennar árið 1950 …“ Bíddu
við, árið 1950 voru til fleiri hest-
vagnar en bílar á Íslandi. Þá var
stofnuð Sinfóníuhljómsveit sem
er við fyrstu sýn vitlaust stafsett!
Til Íslands flækist stundum, í
farteski eða vorvindum, stór og
mikil fluga sem nefnd er býfluga
eða humla. Það sem er merkilegt
með þessa flugutegund er það að
hún á ekki að geta flogið, ef vís-
indin fá að ráða. Humlan veit ekk-
ert um þessi vísindi og flýgur
þess vegna eins og ekkert hafi
ískorist.
Þannig er Gunnar Egilson í
mínum huga. Hann gerði hluti
sem engum hafði komið til hugar
af því að hann velti aldrei fyrir sér
takmörkunum heldur sá hann
fyrst og fremst möguleikana.
Hann hafði persónuleika sem
gerði honum kleift að vinna að
ómögulegum hlutum að ná tak-
mörkum sem engum datt í hug að
hugsa um, á Íslandi árið 1950 og
seinna. Ef til vill er þessi hæfileiki
meira ráðandi á eyríkjum en öðr-
um ríkjum, um það skal ekki velt
vöngum hér. Víst er þó, að hæfi-
leikinn er forsenda þróunar, þar
sem lítið fer fyrir öðrum auð en
vilja.
Í dag hvílir eitt magnaðasta
tónleikahús veraldar á hafnar-
bakkanum í Reykjavík, þar sem
til skamms tíma var þurrkaður
saltfiskur og skreið var fermd í
skip á leið til Afríku. Harpa var
eitt af baráttumálum Gunnars
Egilson og sem betur fer missti
hann af þeirri holskeflu fyrirlitn-
ingar sem á þeirri framkvæmd
dundi þegar verst lét fyrir Íslandi
og sem betur fer lifði hann að sjá
húsið og njóta af æfingu Sinfón-
íuhljómsveitarinnar í Hörpu.
Fyrir mér er Gunnar Egilson
Harpa og Harpa er samnefnari
Humlunnar sem enginn trúir á en
allir dást að, því henni tekst það
sem hún ætlar sér.
Elsku Ása mín, Nana, eftirlif-
andi skyldmenni og afkomendur:
Ég samhryggist ykkur og sam-
gleðst yfir þeirri hamingju að
hafa notið návista við þennan
mann. Hvíldu í þínum friði Gunn-
ar. Við hittumst kannski einhvers
staðar annars staðar.
Gunnar Kári Magnússon.
Haustið skartar sínum feg-
urstu litum. Þegar húmaði að
kvöldi á sólríkum degi kvaddi
minn kæri tengdafaðir okkur eft-
ir farsælt líf. Nær þrjátíu ára
gömul mynd kemur upp í hugann.
Hann tekur á móti mér í dyra-
gættinni, sportlega klæddur,
handtakið þétt, brosið náði alveg
til augnanna og viðmótið var ein-
staklega hlýlegt. Síðan hafa sam-
verustundirnar verið margar og
góðar.
Gunnar var skemmtilegur
maður, hrifnæmur og með gott
skopskyn. Hann náði afar góðu
sambandi við barnabörnin, var
þeim góður félagi og ástríkur afi.
Mörg góð samtölin áttum við um
sameiginlegt áhugamál okkar,
byggingu tónlistarhússins, og þar
miðlaði hann mér mörgu af sinni
löngu reynslu og þekkingu. Það
var því stór stund fyrir hann þeg-
ar hann heimsótti húsið í sumar á
æfingu sinfóníuhljómsveitarinn-
ar, þá farinn að kröftum en and-
inn þó enn móttækilegur.
Tengdapabbi og Gunnar minn
voru miklir vinir og var náið sam-
band milli þeirra feðga. Þeir
deildu áhuga á andlegum málefn-
um og áttu sinn persónulega
húmor. Það duldist engum
hversu kært var með þeim Gunn-
ari og Ásu og hversu mikils hann
mat hana. Saman hafa þau gengið
veginn í yfir 60 ár.
Kaffi- og matarboðin hjá þeim
voru alltaf mjög notaleg, Ása bar
þar kræsingar á borð, Gunnar sat
glaður og reifur og sagði
skemmtilegar sögur og brandara
eða spjallaði um áhugaverð mál-
efni. Fjölskyldan var honum
mjög hugleikin og fylgdust þau
Ása alltaf mjög náið með dætr-
unum og barnabörnunum búsett-
um erlendis.
Síðustu árin voru Gunnari erf-
ið vegna veikinda og aðdáunar-
vert hversu vel Ása annaðist
hann þennan tíma.
Mér fannst það táknrænt að
dagurinn sem hann kvaddi á var
enginn venjulegur dagur, 200 ára
afmæli Franz Liszt. Ríkisútvarp-
ið ómaði af tónlist hans og það var
ljúft að hugsa til tengdapabba
undir þessum fallegu tónum.
Kannski valdi hann daginn sjálf-
ur.
Ég þakka honum fyrir langa
samleið sem aldrei bar skugga á
og bið honum blessunar í garð-
inum hinum megin þar sem enn
fegurri tónlist hljómar.
Dagný Helgadóttir.
Þegar ég hugsa til baka um all-
ar þær góðu minningar sem ég á
um afa Gunnar kemur fyrst í hug-
ann hlýja röddin og skemmtilegi
húmorinn sem einkenndi hann
alla tíð. Afi sá til þess að alltaf var
nóg af skemmtun í boði þegar við
systkinin komum í heimsókn en
mér fannst sérstaklega mikið
sport að reyna við öll þau erfiðu
púsluspil og gestaþrautir sem
hann átti. Það besta var samt að
hann sat oftast með og hjálpaði
okkur svo þannig áttum við góðar
stundir saman. Svo má ekki
gleyma að kakó og pönnukökur
biðu okkar eftir á, en nýbakað
bakkelsi og annað gómgæti hefur
alltaf einkennt heimsóknirnar
þar á bæ.
Ég var mörg ár í píanónámi og
það var ómetanlegt að hafa sér-
fræðinginn afa sem hjálparhönd
og fyrirmynd. Ég laumaði oft að
honum heimaverkefnum í tón-
fræði og hann var alltaf reiðubú-
inn að hjálpa, en hann var bæði
þolinmóður og skilningsríkur
kennari. Hann var líka tíður gest-
ur á tónleikum hjá mér og hann
sýndi píanónáminu mínu alltaf
mikinn áhuga og stuðning.
Ein minning sem hefur lengi
staðið upp úr er þegar við sátum
eitt sinn við píanóið mitt heima og
ég sagði honum upp úr þurru að
ég tengdi mismunandi liti við
hverja nótu. Hann lifnaði allur við
og útskýrði að þetta væri sjald-
gæfur hæfileiki sem væri helst
hjá listamönnum og ég ætti endi-
lega að þroska þetta með mér.
Það vildi nefnilega þannig til að
hann væri svona líka. Síðan bár-
um við saman bækur okkar og
fundum út að aðeins ein nótan
hafði ólíkan lit hjá okkur. Ég varð
mjög montin af þessum sérstöku
tengslum okkar afa og ég vil
meina að þetta hafi verið smá-
vöggugjöf frá honum.
Ég er mjög þakklát fyrir að
hafa átt svona mörg góð ár með
elsku afa og mun lengi ylja mér
við góðar minningar.
Ása Bryndís.
Kæri afi. Frá því ég man eftir
mér hafa matarboðin og ferðirnar
til ykkar á Dunhaganum staðið
upp úr. Það var ekkert skemmti-
legra en að vera lítill polli og
koma í heimsókn, fá góðan mat og
horfa á teiknimyndir með þér og
ömmu. Ég gæfi mikið til þess að
fá að upplifa þá tíma aftur.
Sem dæmi um hvað ég leit upp
til þín þá reyndi ég alltaf að
standa fyrstur upp þegar kallað
var til matar til þess eins að reyna
að ná sætinu við hliðina á þér. Það
var alltaf ávísun á góða skemmt-
un því það var alltaf hægt að grín-
ast með þér.
En svo hafðir þú áhrif á líf mitt
á marga vegu.
Ein af þeim er að ég ákvað að
læra á klarínett að stórum hluta
út af þér. Ég hafði vonast til að
með því að velja klarinett gæti ég
fengið að læra hjá þér og hitta þig
oftar. Sú varð þó ekki raunin en
þú bættir það upp með því að gefa
mér mitt fyrsta klarínett og alltaf
bauðstu fram aðstoð þína þegar
ég þurfti á henni að halda og gat
ég þá komið yfir til ykkar í pönnu-
kökur.
Mikil gleði og húmor hafa allt-
af einkennt þig í huga mínum.
Það var erfitt að sjá hversu mikið
þér hrakaði seinustu ár en þrátt
fyrir það náðirðu svo oft að koma
brosi á andlit mitt með nærveru
þinni eins og þú hefur gert öll þau
23 ár sem ég hef deilt með þér.
Ég veit að þú ert kominn á
betri stað núna.
Þinn vinur og barnabarn,
Kári Geir.
Þegar ég kvaddi afa fyrir fimm
vikum, rétt áður en ég lagði af
stað út á flugvöll, grunaði mig að
ég gæti verið að kveðja hann í síð-
asta sinn. Þótt það hafi því miður
verið raunin vil ég rifja upp glað-
legar minningar sem fyrir mér
hafa ávallt einkennt hann.
Þegar ég var yngri sótti afi mig
stundum í pössun og þá var alltaf
komið við í bakaríi og keyptur
kleinuhringur eða snúður sem
var sannarlega hápunktur dags-
ins á þeim tíma. Ekki voru heim-
sóknir til þeirra afa og ömmu í
Dunhaganum síðri því þar var
alltaf í boði skál með súkkulaði,
lakkrís og öðru gómgæti auk
snúða sem voru, eins og hefðin
var, alltaf skornir í fjóra eða átta
bita. Við krakkarnir lékum okkur
einnig stundum með lítið keilu-
sett úr plasti sem þau áttu og átti
það til að dreifast um allt gólf.
Auk þess var í miklu uppáhaldi að
Gunnar Ó.Þ.
Egilson
Elskulegur faðir okkar, tengdafaðir, afi og
langafi,
SIGURÐUR EMIL ÁGÚSTSSON
Fyrrverandi lögregluvarðstjóri
lést á hjúkrunarheimilinu Skjóli,
laugardaginn 29. október. Jarðarför auglýst
síðar.
Kristín Sigurðardóttir,
Greta Sigurðardóttir,
Hermann Sigurðsson, Alexis Boyanowski,
Guðjón Sigurðsson, Sigríður Pálsdóttir,
Helga Sigurðardóttir, Sigurður Harðarson,
Barnabörn og barnabarnabörn.
Ástkær móðir okkar, tengdamóðir, amma
og langamma,
ÁGÚSTA BJÖRNSSON
Neshaga 17, Reykjavík
lést þann 29.okt.
Sesselja Þorbjörnsdóttir, Ívar Ragnarsson,
Ragnhildur Þorbjörnsdóttir, Bjarni Jarlsson,
ömmu- og langömmubörn.
Kveðja frá vini
Þorkell Sigurbjörnsson.