Líf og list - 01.10.1950, Blaðsíða 14

ÁST ÞEIRRA (Sogubrot)
Flórenz
19. 6. 1948
Hún hataði hann fyrix það að
hún hafði svikið hann. Hún hat-
aði hann fyrir það að hún hafði
níðzt á ást sinni á honum, hatur
hennar var eins heitt ogásthennar,
hatur hennar var ást hennar. Hún
naut þess hvernig eldur þess tærði
sál hennar og naut næstum losta-
fullt sársauka síns að sjá hvernig
hatur hennar nísti hann, hvernig
hann kvaldist undan svipuhöggum
þess. Hún naut Jæss með æpandi
sársauka að sjá það sem var ást
þeirra heilagt mulið troðið fótum
liennar. Sársaukinn fyllti hana
djöfullegum unaði nístandi hryll-
ingi og sjálfsviðbjóði sem liún naut
eins og maður bergir eitraðan lost-
fengan drykk og nýtur lians til
hins ýtrasta því að maður veit að
maður deyr af honum. Og stund-
um þegar hún var ein var svipur
hennar kaldur harður þegar hún
gekk að bókaskápnum til að lesa
um manninn sem drap konuna,
sem hann elskaði, af því að:
each man kills the thing he loves
og las þangað til hún hugsaði:
bækur, af hverju les maður bækur,
hfið er alveg eins ósatt og bækur.
Og hún saknaði nautnarinnar,
saknaði þess að geta ekki alltaf
verið nálægt honum til að sjá
hann engjast af sársauka inni í sér
nístan og sundurslitinn inni í sér
af sársauka, sem hún ein gat séð
af því, að hún elskaði hann svo
mikið, elskaði hann meira en
nokkru sinni hafði verið elskað
TIJOR VILHJÁLMSSON:
fyrr. Þess vegna þráði hún að geta
alltaf verið að eyðileggja ást
þeirra, fundið bruna þess tæra sig,
bara vera aldrei búin að því af því
að þá er ekkert.
En stundum þegar hann var al-
einn og horfði út í myrkrið í ó-
segjanlegum sársauka sínum, þá
kom hún til lians og fann þögult
óendanlegt myrkrið sem hrópaði
ómálga á hjálp inni í honum og
hún fylltist trega hans og hugsaði:
ég má aldrei missa þig, ég elska þig
svo mikið, fyrirgefðu mér, það er
af því að ég elska þig svo mikið,
— og þetta hugsaði hún af því að
hún fann inni i sjálfri sér djúpa
tóna dimmrar ásökunarinnar í
augum hans og hann vissi það
ekki, bara augu hans sögðu það
inn í sál hennar. Og hún kom þá
til hans út í rnyrkur hans og strauk
hár hans, blítt og sefandi, augna-
blik nutu þau aftur tregans mikla
ljúfa sára sára sem fyllir mann og
einn getur sameinað tvær stórar ó-
líkar sálir og gert þær eitt.
Þau horfðu þá stundum sam-
an á silfraðan strauminn á hinu
dökka fljóti streyma framhjá með
eilífðina sem blóð æða sinna, töfr-
aðan straum sinn, tímalaust.
Samvera þeirra var þá þannig að
}>að varð friður yfir öllu og lágu
lengi lengi saman utan við tímann
og fundu að þetta eitt skipti máli,
að þau höfðu aldrei áður verið til
og nú myndi allt verða öðru vísi
frá þessari stundu, hún myndi
spcnna yfir allt sem kæmi á eftir
og lita það friði sínum og fegurð.
En þegar þau vöknuðu var aft-
ur sami grái dagurinn sem fyrir
þessa töíruðu nótt og sama stríðið.
Og aftur stóðst liún ekki hina djöf-
ullegu freistingu að brjóta það
sem þau höfðu eignazt um nótt-
ina, höggva á böndin, hrinda hon-
um frá sér þegar hún hafði sagt
komdu og hann kom . . .
. . . Ást hans var honum vít-
isdómur sem tærði hann smám
saman, saug kraft lians, hann fann
sig lamast, smátt og smátt afl sitt
renna úr æðum og hann fann lam-
andi afl eyðileggingarinnar vaxa
og vaxa og vaxa. En hann gat ekki
losað sig. Hann var vafinn fjötr-
um og íjötrarnir læstust inn í hold
hans, brenndu sér leið gcgnum
hold lians inn að beini og brátt
myndu þeir merja þau líka. —
Hún var svo sterk, svo djöfullega
sterk, svo óræð, svo dularfull og
óskiljanleg eins og Síinx og hann
svo háður henni og veikur að hann
gat ekki losað sig. Hún var eins og
söngur sírenanna sem seiða og
sefja svo að maður togast til
þeirra, upp að ægilegum svörtum
hömrum þeirra og maður togast
þangað til maður getur ekki hreyft
sig, getur ekkert fullur af tryll-
andi ægilegri nautn söngsins, sem
hefur töfrað mann, ekkert nema
beðið augnabliksins sem maður
skellur á klettunum og verður að
malaðri formleysu og liættir að
vera. Sogast svona áfrarn án þess
að geta spyrnt á móti en hrópar
inni í sér: Nei nei, lof mér að
losna, lof mér að lifa, lof mér að
sjá sólina altur, heyra fuglana,
finna ilminn á vorin, — en sogast
sogast sogast varnarlaus. Yfir er
myrkur, sjórinn er dimmur og
klettarnir sem mala þig bráðum
eru svartir, svo svartir og þeir eru
svartari en nóttin og sjórinn.
Svona var ást þeirra.
14
LÍF og LIST