Líf og list - 01.05.1951, Blaðsíða 11

Við þessa endurteknu spurningu mína varð
hann aftur tortrygginn, gekk einu skrefi nær mér
og sagði:
Hva .. . hvar ég á heima . . . dirfist þín blók . . .
þín skrifstofublók spurja mig hik hvar ég á heima
.. . þú ert andlaus . . . pah.
Það veit ég, góði minn, en ég ætla nú samt að
koma þér heim. Ég er vanur að hjálpa þeim, sem
ég þekki. Við vorum saman í skóla.
Pah ... við ... þú ... ég saman í skóla.
Svona, góði, súptu nú aftur á — einn enn —
svona, þetta lagast.
Ví holler pah .. . part-í.
Komdu góði, ég skil ekki útlenzku.
Hik . . . þín blók . . . hva . . . hvað skilur hún . . .
e . . . er ég skáld eða ekki, se . . . segðu til .. . segðu
til, bölvaður . . . er ég skáld eða ekki.
Já, þú ert skáld, og skrifaðir ágæta grein um
kommúnista. En hvað hefur komið fyrir þig. Ekki
hefur prestsdóttirin sagt þér upp.
Ilann starði á mig nokkra stund, riðandi á fót-
um, eins og ég hefði lagt fyrir hann torráðna gátu.
Svo lagði liann þvala hönd á öxl mína og sagði:
Þu . . . þú kemur það það, þa . . . það hefur
nefnilega ekkert komið fyrir, ekki neitt hikpali.
Það gerist ekki ekki neitt . . . hvers vegna pah
gerist ekki neitt? segðu mér að, haaa . .. hvers
vegna . . . haaa. Hann tók um höfuðið og hélt
gfram að tauta: Hvers vegna, hvers vegna geta
he . . . helvítin ekki tekið eftir mér, te . . . tekur
þá engnnn mark á mér?
Svo hófst hann upp á nýjan leik, steytti hnef-
ann og æpti: Segðu mér það . . . segðu mér það,
hvers vegna gerist ekkert, ég vil stríð.
Hann fór að snökta. Það voru aðskiljanleg búk-
hljóð, og þar að auki nokkur sundurlaus orð þess
efnis, að hann væri skáld og skammaðist sín, og
svo — eitthvað smávegis um skrifstofublók.
A endanum gat ég þó draujað honum heim til
sín.
GARÐVÍSA
Ljófi eftit Jnn Jóhannessnn
Minningin vakir svo mild og blá,
myrkrið er flúið draumsýn j)á,
sem lýsti okkur að lokum heim
um langveg handan um dægrin grá.
Gakk breinn á fund við hið bláa blik,
fel brigð píns sefa og skuggað hik,
þér grómlaus athöfnin ein sé gull,
en orð og heit séu gullið ryk.
Um ást og heiður pað heldur vörð,
hvar hugsæ reis okkar móðurjörð,
svo ung og frjáls upp af dimmri döf,
einn dag í sól bak við veðrin hörð.
Það kólnar líkt eins og kvöldi að,
þótt kyrrt og hlýtt sé um gróinn stað.
— Hér gengur valdstjórn í v'tgðan reit,
og vinnur heit til að svíkja það.
NOKICRUM DÖGUM SÍÐAR mætti ég hon-
um í Austurstræti. Ilann var í nýjum frakka með
harðan, reisulegan hatt. Hann rétti mér snyrti-
lega hönd, en horfði ekki á mig ótilneyddur. Augu
hans voru á sífelldu hvimi, eins og hann þyrfti
að fylgjast með allri umferðinni í einu. Mig lang-
aði til að stríða honum dálítið, svo að ég segi:
Og \úð hittumst þá aftur hér.
Dauft bros færðist yfir annað munn /ik hans,
en það hjað’naði fljótt fyrir alvöru hins ábyrgðar-
mikla manns.
Við sleppum því, sagði ég.
Jæja, hugsaði ég, svo að hann er þá hættur að
skammast sín. Það er nú framför út af fyrir sig.
En, meðal annarra orða, ég var að lieyra, að þú
ættir að hækka í tign; el það satt?
Aðeins hló hann, eins og allir lítillátir menn
hefð’u gert í sporum hans, rétti mér aftur flauels-
mjúka hönd sína, og leiðir okkar skildu.
LÍF og LIST
11