Líf og list - 01.10.1951, Blaðsíða 10

f-------------------------------------:-----
EZRA POUND:
APRÍL
Fríða Einars ‘íslenzkaði
Nympharum memhra disjecta.
ÞRJÁR forynjur komu til mín
og ráku mig þangað
sem ég
lágu flakandi á grundinni:
aflimað hráviði holdslitt t skininu hvita.
<--------:----------------------------------/
fullar. Það var ekki mikil froða á bjómum í
flöskunum, hún var lítil, af því að hann var mjög
kaldur. Hún þaut upp, þegar maður hellti honum
í há glösin. Ég horfði út um opinn gluggann á
hvítan veginn. Trén meðfram veginum voru ryk-
ug. Fyrir handan var grænn völlur og á. Það voru
tré meðfram ánni og sögunarhús með vatnsknúnu
hjóli. Inn um opna hlið sögunarhússins sá ég,
hvar löng stórviðarsögin reis og hné. Það sást
enginn starfrækja hana. Fjórar krákur voru á
gangi á grænum vellinum. Fimmta krákan sat
í tré og horfði á. Matreiðslumaðurinn stóð upp
af stól sínu í anddyrinu og fór inn í ganginn, sem
lá fram í eldhúsið. Inni skein sólin í gegnum tóm
bjórglösin á borðinu. John lá fram á borðið með
höfuðið á örmum sér.
Ég sá í gegnum gluggann, hvar tveir menn
komu upp tröppurnar að fordyrinu. Þeir komu
inn í drykkjustofuna. Annar þeirra var skeggjaði
bóndinn í háu stígvélunum. Hinn var grafarinn.
Þeir settust við borðið undir glugganum. Stúlk-
an kom inn og stóð við borð þeirra. Bóndinn virt-
ist ekki sjá hana. Hann sat með hendurnar fram
á borðið. Hann var í gömlum herfatnaði. Það
voru bætur á olnbogunum.
„Hvað eigum við að fá okkur?“ spurði grafar-
inn. Bóndinn heyrði hann ekki.
„Hvað viltu drekka?“
„Schnaps,“ sagði bóndinn.
„Og kvart-litra af rauðvíni,“ sagði grafarinn
við stúlkuna.
Stúlkan kom með drykkjarföngin og bóndinn
drakk snapsinn. Hann horfði út um gluggann.
Grafarinn horfði á hann. John lá með höfuðið
fram á borðið, Hann var sofnaður.
sá hvar greinar af olívu
m
Veitingamaðurinn kom inn og gekk yfir
borðinu. Hann spurði á mállýzku, og grafarinR
svaraði honum. Bóndinn horfði út um gluggann-
Veitingamaðurinn fór út úr stofunni. Bóndinn
stóð á fætur. Hann tók upp samanbrotinn tlU
þúsund króna seðil úr leðurveski og braut hann
í sundur. Stúlkan kom.
„Alles?“ spurði hún.
„Alles,“ sagði hann.
„Láttu mig kaupa vínið,“ sagði grafarinn.
„Alles,“ ítrekaði bóndinn við stúlkuna. Hnn
stakk hendinni í svuntuvasann og kom upp u1^
hana fulla af smápeningum og taldi til baka.
Bóndinn hvarf út um dyrnar. Strax og hann vai
farinn, kom veitingamaðurinn aftur inn í stofuna
og ræddi við grafarann. Hann settist við borðið-
Þeir töluðu mállýzku. Grafaranum var skernmt-
Veitingamaðurinn hryllti sig. Grafarinn stóð upP
frá borðinu. Hann var smávaxinn maður með yf'
irskegg. Hann hallaði sér út um gluggann
horfði upp veginn.
„Þarna fer hann inn,“ sagði hann.
„Inn í Ljónið?“
„Já.“
Þeir ræddust við aftur og veitingamaðurin11
kom að borðinu til okkar. Veitingamaðurinn vai
hár maður og roskinn. Hann horfði á John, þal
sem hann svaf.
„Sá er þreyttur."
„Já, við fórum snemma á fætur.“
„Viljið þið fá að borða bráðlega?“
„Hvenær sem er,“ sagði ég. „Hvað er í mat'
inn?“
„Hvað sem þið viljið. Stúlkan færir ykkur mat'
arspjaldið.“ Stúlkan færði okkur matseðilinin
John vaknaði. Matseðillinn var skrifaður me
bleki á bréfspjald stungið ofan í tréfót.
„Þarna kemur speise-karte,“ sagði ég við John'
Hann leit á það. Hann var syfjaður ennþá. ((
„Viljið þér ekki fá yður að drekka með okkur’
spurði ég veitingamanninn. Hann fékk sér sseh-
„Þessir bændur eru skepnur," sagði veitingamað'
urinn.
„Við sáum þennan við jarðarför, þegar við voi'
um á leiðinni í bæinn.“
„Það var konan hans.“
„Jæja.“
„Hann er skepna. Allir þessir bændur eru
skepnur."
„Við hvað eigið þér?“
„Þér mynduð ekki trúa því. Þér tryðuð Þvl
UÍF og US'T
10