Líf og list - 01.10.1951, Blaðsíða 25

kvikmyndirnar, þegar hún loks gerir rcikningsskil. Varla
getur þá leikkonu, scm ekki cr þannig farið. Lcikhús-
listin er voldugasti og áhrifamesti uilkunarhátturinn, sem
leikarinn hefur á valdi sínu. Því að mcð henni kemst hann
í beint samband við áhorfendur; kvikmyndin er fyrst og
fremst túlkunarháttur þess, sem setur hana á svið. Leikkon-
an á leikhússsviðinu kemur til móts við áhorfendur, en á-
horfendur koma til móts við kvikmyndalcikkonuna. I bcztu
kvikmyndunum, sent Maria Casares hefur lcikið í, hefur hún
gert hlutvcrkum sínum góð skil. En leikhússsviðið á hug
hennar allan. Hún hefur lcikið við ágætan orðstír aðalhlut-
vcrk { frægunt sjónlcikjum. svo scm Fcrð Þcscns (Lc Voyagc
de Ihcsée), La Provinciale og Fcdcrigo. Við hefur bonð, að
luin hefur ekki gert sér grein fyrir þcim frægðarljóma, scm
stafar af því, þegar saman fara mikið lcikrit og mikil lcik-
kona [sent eru viðurkennd hvort fyrir sig, fyrr cn cftir marga
SVERRIR HARALDSSON:
• DELERIUM
Þú situr við borðið og bikarinn þinn er fullur,
en brjóstið er þungt og heitt.
Þú horfir í hring og hlustar á samtal fólksins,
en heyrir þó ekki neitt.
1 Ijósbroti vínsins leiftra kynlegar myndir
og læðast að þér svo fljótt.
Þœr hafa áður magnað fyrir þér myrkrið
marga andvökunótt.
Þar eru svipir foreldra þinna og frcenda,
sem forðum unnu þér heitt:
— Vesæli drer.gur, virðast þeir daprir segja.
Varðstu þá ekki neitt?
Og jafnvel stúlkan, sem unnirðu heitast áður
einnig birtist nú þér:
■—Við glóandi veigar og glas þinna fólsku drauma
gleymdirðu lika mér!
Já, þar eru flestir, sem áður hefðu þér hjálpað
og héldu þig góðan son:
-— Svona fór það, aldrei gaztu þá uppfyllt
okkar fegurstu von!
mánuði.J Hún myndi kjósa að túlka Pbcdrc eða leik á borð
við Kamclíufrúna (Dame aux Cantélias), cf samtölin og að-
stæðurnar í leiknum væru ckki orðin á cftir tímanum. Hvað,
sem öðru líður, lætur hún enga erfiðleika buga sig. Þvcrt á
móti. Það cr, ef til vill, aðalsmerki afstöðu hennar til listar-
innar.
Viðhorf hennar til almcnnings, t. d. fréttasnápa, ber henni
efalaust sannast vitni. Hún hirðir ekki um vinsældir. Hún
hirðir ckki heldur um það að skýla sér fyrir forvitni annarra,
að loka sig inni í fílabeinsturni. Loks cr hún ekki ein þeira
kvenna, scm þreyta og hrclla mcð lausung sinni. Hún hcfur
unnið crfjtt ævistarf, scnt henni hcfur farið vcl úr hendi og
hún trúir á. Hún talar uni starf sitt mcð alvöru og cr ckk-
ert trcg til þcss, ef sá, sem hún ræðir við, er ckki himpigimpi
og flautaþyrill. Fánýtið er, ef til vjll, það, scm henni stend-
ur mestur stuggur af.
TREMENS
Einsog 1 spegli sjálfan þig loksins sérðu.
Sök þin virðist nú stór:
— Jceja karlinn, drykkjumaður og dóni,
dugnaðarlaus og sljór!
Þá tekurðu glasið, drekkur siðasta sopann
og sendir af hendi fast
fram á gólfið. Fólkið hvislar í laumi:
— Fékk hann brennivínskast?
A gólfinu liggurðu kjökrandi, kraminn og scerður,
en hvað er að fást um það?
Lögreglan kemur, drengir sem dónann þekkja
og drasla honum af stað.
En blessað fólkið bendir á þig i laumi
og brosið er háði fyllt:
— Þarna sést nú hve eðli manns er orðið
óhuggulega spillt —
Mikið er það, að maðurinn skuli drekka,
sem má ekki bragða vín
án þess að glata æru sinni með óllu,
já, án þess að verða svin---//
Líf og LIST
25