Líf og list - 01.12.1951, Blaðsíða 27

EILÍFÐARBLÓM
Höfundurinn er ungur
Vestfirðing'ur, hefur
unnið ýmis störf á sjó
og landi og þekkir
lífið í margvíslegum
myndum. Líf og list
birti eftir liann ljóð í
maihefti þessa árs.
Smásaga cftir ÁSGEIR INGVARS.
TJÚN SEGIR, að það heiti Elífðarblóm, af því
það deyr aldrei. Hún gaf mér það í nótt og
sagði: Þú mátt ekki týna því, þú átt að eiga það
til minningar.
Hann tók velkt pappírsblóm uppúr vasa sín-
um og dustaði tóbakskorn af blöðunum. Hreyf-
ingarnar voru stirðar og fálmandi, hann kunni
ekki að halda á svona dýrmætum hlut og veik-
byggðum.
Ljósin voru kveikt í Verkamannaskýlinu og
vörpuðu daufum bjarma á götuna fyrir framan
bekkinn okkar. Hann var ekki að tala við mig
fremur en sjálfan sig, það var bara tilviljun, að
ég sat þarna hjá honum.
— Hún kom til mín í nótt, þegar þeir við höfn-
ina ráku hana heim. Ég sat, þar sem ég er vanur
og var að horfa á mávana. Þá heyri ég hvar hún
kemur, syngjandi fallegt lag sem mig langar til
að læra. Vísan er um það, að maður eigi að elska
vonina.
Hún hafði svo fallegt hár, og var í bláum kjól
með skrauti framaná. Kápan hennar var frá-
hneppt og blakti til og frá. Hún hljóp syngjandi
yfir túnið, og veifaði handleggjunum einsog hún
væri að dansa.
— Halló, þú — kallaði ég.
— Halló — sagði hún, en hún stoppaði ekki.
— Viltu setjast hjá mér — spurði ég.
Hún sagðist ekki sitja ein úti með karlmanni,
og komin nótt. Hún væri að fara heim.
— Ég á lögg, ef þér er kalt — sagði ég.
Ég lofaði henni að sitja á frakkanum mínum,
og hélt fyrir hana speglinum á meðan hún var að
greiða sér. Hún sagði mér hvérnig ég öetti að
halda á honum. Svo sagði hún að ég væri klaufi,
einsog allir karlmenn, og hló að mér. Hún hló
svo fallega.
Ég spurði hana hvort hún hafi verið að skemmta
sér, þá fór hún að gráta og sagði að helvítis dón-
arnir þarna við höfnina hefðu rekið sig heim,
einn hefði tekið í öxlina á sér og rifið kjólinn
sinn. Fyrst gáfu þeir henni vín og voru rudda-
legir við hana, svo ráku þeir hana heim og rifu
á henni fötin.
Þegar ég sá hana gráta, kviknaði eitthvað í
mér, ég veit ekki hvað það var, það bara kvikn-
aði. Ég hjálpaði henni að þurrka tárin og sagð-
ist ætla að hjálpa henni heim.
— Ég vil ekki fara heim — sagði hún, það
er búið að reka mig út.
— Við getum farið heim til mín — sagði ég,
þar getum við átt heima bæði, þú og ég.
Ég veit ekki af hverju ég sagði þetta, en það
var eitthvað útfrá þessu sem kviknaði í mér. Ég
veit að maður á ekki að hugsa alltaf um það, sem
mann langar til, en ég get ekki gert að því —
ég er alltaf að hugsa um að eiga bragga, síðan
þeir ráku mig úr bragganum í fyrra. Ég hugsa
svo mikið um það, að stundum finnst mér ég
eiga heima þar ennþá. Þess vegna sagði ég þetta.
Þegar hún sagði ekkert, fór ég að hugsa um
hvernig ég gæti fengið braggann aftur, það er
geymt drasl í honum núna.
— Það er dásamlegt að eiga heimili — sagði
hún þá, eiga stofu með skáp og borði.
— Við skulum eiga heima saman í braggan-
um mínum — sagði ég, svo fæ ég mér vinnu og
kaupi efni til að gera við hann.
— Að eiga eitthvert traust — sagði hún.
— Svo fæ ég mér vinnu, og við kaupum dívan
og stóla — sagði ég.
Hún sagðist þurfa að þvo kjólinn sinn og gera
við hann.
— Við höfum þvottahús 1 öðrum endanum á
bragganum — sagði ég.
— Það er svo gott að geta hitað sér kaffi —
sagði hún.
— Við kaupum eldavél og könnu — sagði ég.
— Og tökum á móti gestum — sagði hún.
Ég tók í öxlina á henni og sneri henni að mér,
það var alltaf einsog hún væri að tala við ein-
hvern annan. Hún horfði á mig og varð dálítið
hrædd fyrst, svo hallaði hún sér að mér og sagði
— ég er ekkert hrædd við þig, þú ert ekkert
LÍF og LIST
27