Birtingur - 02.01.1954, Blaðsíða 10

izt, djöfuls blú pælott? Andskotans helvíti!
Hann heyrði skellihlátur einhvers staðar rétt
hjá, — hásan hrygluhlátur eins og skrattinn
væri að velta vöngum yfir glataðri sál. Hann
riðaði á fótunum og fálmaði út í loftið til að
styðja sig og grillti um leið í kvenmann upp
við tóma benzíntunnu rétt hjá. Hún var að
hlæja — að honum auðvitað. Hann var fok-
vondur og nálgaðist hana með kreppta hnefa.
En þegar hann sá hana betur var honum öllum
lokið og hann þurrkaði af flötum lófum á bux-
unum sínum alveg ósjálfrátt. Hún var hvorki
hæðnisleg eða illgjörn í framan, heldur skiln-
ingsrík í augunum og brosti svo skrítilega og
góðlátlega. Hún var drusluleg og skítug, með
hárið niður í augu, en honum hlýnaði öllum af
því hún brosti svona til hans. Líklega var þetta
Hafnarstrætismella. ein af þessum konum sem
honum hafði skilizt að væru góðar við alla, —
já, jafnvel einu konurnar í Reykjavík, sem
hefðu hjartarúm og góðvild og skilning handa
öllum jafnt.
Á svipstundu rann það upp fyrir honum að
nú þurfti hann eitt öllu öðru fremur: með-
aumkun, hlýju, hluttekningu — að geta talað
við einhvern, sem gæti skilið hann, huggað
hann og borið með honum alla þessa smán og
sorg.
Þessi stúlka var að útliti langt fyrir neðan
allt sem hann áður hafði álitið hægt að tala
við, — hversu ægilegur munur og á draumadís-
inni hans! — En það gat verið, að hún væri
betri — vildi tala við hann, þó að hann væri
ekki Kani — gæti huggað hann og hlynnt að
honum. Hann ambraði til hennar óviss á fót-
unum.
Hún var ennþá með góðviljaðan skilning í
augunum og þetta kátlega bros í kringum
munninn — hún var reyndar tannlaus.
— Sæl, sagði hann. Ertu úr Strætinu?
Stúlkan gapti upp á hann.
— Ha? sagði hún. Hvaða þtræti? Hún var
smámælt og velti völu.
— Hafnarstræti.
— Nei- Því spyððu að því?
\
ÞÓRA ELFA BJÖRNSSON:
Ve^aiaH^ÍHH mikli
Ég er konungurinn
hið ólýsanlega tákn eyðimerkurinnar
kveikur Ijóssins,
hestur bardagans.
Ég er vatnið.
hin grœna lífsins lind,
alabastur jljólanna,
vindill múhammeðstrúarmanna.
Ég er Vegjarandinn mikli,
Jrekkið Jnð mig ekki
þegar þið sjáið mig þeysa
á
bleikum hesti dagrenningarinnar,
synimánans?
Ég er Faruk loftsins-----.
V-------------------------------------J
— Af því bara.
Stúlkan þagði og mældi hann með augun-
um. Hann reyndi að rétta dálítið úr sér —
hann varð að vera kaldur og öruggur, þekkja
á kvenfólkið -— hann varð að fá að tala við
hana þó að hún væri tannlaus og óféleg. Hann
tók í handlegginn á henni.
— Talaðu við mig elskan — komdu með að
skemmta þér------
Stúlkan vatt sig af honum.
— 0 þvei! Hvaða peninga ætli þú eigið!
Það stóð dálítið í honum, — hann átti enga
peninga. Það hnusaði í stúlkunni.
— Þú átt hvoðki peninga né bðennivín. Ég
eð ekki með þoleiðis ðæfli.
Hann sleppti henni og hörfaði. Honum sýnd-
ist hún skiptast í tvennt, þær stóðu þarna tvær
bálvondar og ógnandi. En það var bara af því
hann var svo skrítinn í augunum. Hvað átti
hann að gera — hún vildi ekkert með hann
hafa!
— Viltu þá ekki Kana? spurði hann loks hik-
10
BIRTINGUR