Birtingur - 02.01.1954, Blaðsíða 11

JÓN BJARMAN: I rÓSrjÓðlJ SÓÍClH/ÓSÍ
Hann stóð mitt í þvögunni, allsnakinn fjórtán ára drengur. Allt í kringum hann voru
fullorðnir menn. Sumir voru í kafarabúningi, með þvottabala í annarri hendinni og
rjómaís í hinni. ASrir störðu fjarrænum augum út í loftið og öskruðu eitthvað óskiljan-
legt babl- „SólakurrauS tjara, sem farin er að ryðga!“ öskraði einn. Hann var í sund-
skýlu með harðan hatt. Sá, sem stóð við hliðina á honum, henti sér skyndilega á grúfu
,á sólbakaða asfaltsléttuna og hrópaði: „ViS lifum, þjáumst og deyjum fyrir listina!“
Nærri þessum manni var annar í brúnum molskinnsbuxum og þykkri lopapeysu. Hár
hans var sítt og gisinn skegghýungur var á þunnum vöngum hans. Fyrir framan þennan
mann voru málaratrönur, og á þeim strigi útslettur í ljótum litum. Þessi maður horfði
dreymnum augum á strigann. Því næst hóf hann upp skræka raust sína og hljóðaði:
„Hefur nokkur áður í Montmartre túlkað ofurhugann í faðmi Kúnígúndar jafn snilldar-
lega og ég? Nei! Enginn! Húrra!“ Og hann klappaði saman lófunum hátíðlegur á svip.
Lengra frá litla drengnum sat negri í Eskimóafötum og lék á Hawaiiguitar og saxophon
til skiptis. Hljómarnir úr hljóSfærunum komu í gusum og voru ægileg afskræmi
nema einstaka sinnum lék hann brezka þjóðsönginn. Litli drengurinn stóð og horfði á
þetta allt saman svo allsber og ofurlítið farinn að loðna. Hann bara stóð og horfði og
hlustaði með galopinn munninn.
Skyndilega fól hann andlitið í höndum sér og hallaði sér grátandi upp að söngvaran-
um, sem stóð við hlið hans og söng: „Hay-Ba-Ba-Ree-Bop,“ og sagði hálfsnöktandi, svo
lágt að söngvarinn varla heyrði: „Og ég, sem ætlaSi að verða skáld.“
Janúar 1952.
andi. Honum hafði dottið ráð í hug. Stúlkan
leit snöggvast á hann og vottaði fyrir áhuga í
svipnum.
— HvaðþegiðSu? spurði hún.
Hann fékk nýjan kjark. Nú var um að gera
að vera nógu smart í amrískunni.
— Æmm amríkann — æmm blú pælott. Æ
kann spík ameríkann------æ lovv jú darling
(nú var um að gera að tala holt og flátt) æ
low jú, æmm amríkann blú pælott, jú kann sí
itt júrself — er blú---
— Hættu þeþþaði bölvaðði þvælu, sagði
stúlkan reiðilega. — Þú eðt enginn pælott. —
Þú eðt baða íþþlendinguð — ég vil ekki þjá
þig!
— Viltu ekki sjá mig, æmm Súpermann —
hvurn djöfulinn viltu þá?
— Þúpermann! Þó, þó! sagði stúlkan og
sneri sér undan og gerði sig líklega til að fara.
Hann tók sér stöðu fyrir framan hana og bað-
aði út handleggjunum.
— Jú ar streinds — vott a pittí. Kærastan
mín vildi Kana — sí priförd Se blú pælott —
nott mí — Se Súpermann — mí, helvítis mellu-
pæjan sú arna!
Hann lokaði augunum — og sá allt í einu
11
BIRTINGUR