Birtingur - 02.01.1954, Blaðsíða 12

r
N
FRANZ TOUSSAINT:
SOFANDI VEIÐIHUNDAR
í keiluskugga kýprustrésins sofa veiðihundarnir mínir tveir
eins og örvar í mæli.
i
Lát hurð falla hægt að stöfum, svo þeir vakni ei.
Þegar þú strýkur þeim mildilega um bjórinn
verða hendur þínar í draumi þeirra
að svalri lind í Libanon.
' V__________________________________________
löngu liðna atburði, yndislegar bíóferðir og
göngur á rúntinum þegar það var að byrja —
— og nú! Þessar síðustu klukkustundir, þegar
það var að enda í þessari skelfilegu martröð
-----hann opnaði augun til að sjá það ekki
fyrir sér, hann reyndi að horfa á þessa útlifuðu,
tannlausu konu, á rytjulegt hárstrýið og skít-
ugan hálsinn. Ef hún bara vildi tala við hann.
— Jes, sís gönn — bött æ low her só æ kann
nevver tell, bött æ sjall sjó jú a pikser of her
vott æ lovv her — ó væt, onlí væt, lúkk at ðe
pikser of mæ díer!-----
Tárin fylltu augu hans er hann fálmaði bjind-
andi eftir stælbindinu og breiddi það út fyrir
framan stúlkuna. Hún stanzaði og leit forvitin
á bindið.
A því var mynd af ömurlegum vanskapningi,
sem minnti ofurlítið á beran kvenmann. Höf-
uðið var tiltölulega stórt, hnöttótt eins og bill-
jardkúla og um það stóð rauðgul flókabenda
í allar áttir eins og fax á þústuðu útigangs-
tryppi. Á enninu voru tvær bugðóttar línur
fyrir augnabrúnir og tvær hlemmistórar bláar
klessur í stað augna. Á hÖkunni var rauð
skella, sem að líkindum átti að tákna munn.
Svo kom heljarlangur flöskuháls og flöskuaxlir
Jón úr Vör þýddi.
____________________________________________J
I
og þar fyrir neðan tvær flatkringlur með svört-
um deplum í miðju eins og skotmörk — það
voru brjóstin. Ormjótt mittið var í ótal hlykkj-
um og eitt laufblað hékk á milli náranna. Þessi
ófreskja var svo kiðfætt að það var eins og
hún væri gengin úr hnjáliðunum og þarna
hallaðist hún upp að renglulegum pálma, leiddi
skrattann og bar hvolpa.
Svona er hún yndisleg, kjökra§i hann og
horfði tárvotum augum á þá tannlausu.
•— Só bjútifúll iss sí — vott a lovv her, Iow
her, low her — — hann gat varla talað fyrir
gráti -— bött ná si iss gönn forewer — forevv-
er. Jeremías, góður guð!
Hann var farinn að snökta hátt. Tannlausi
kvenmaðurinn skellti upp úr og sneri í hann
bakinu. Hann sá hana hverfa niður í Tryggva-
götu í humátt á eftir tveim fullum Könum.
Hann hélt bindinu enn útbreiddu í höndun-
um, hann þurfti varla að líta á það, hann kunni
hana orðið utan að þessa yndislegu veru sem
hallaði sér svo sexí upp að pálmanum, hann
hafði gengið með þetta bindi síðan hann keypti
það. — Þessi yndislegu bláu augu og rauðu
varir — og vöxturinn — alveg eins og stúlkan
hans, sem nú var honum glötuð.---------Hann
12
BIRTINGUR