Birtingur - 01.07.1955, Blaðsíða 29

A S I í B Æ :
A G N
Smásaga
Ég rekst á gamla manninn skammt frá
flæðarmálinu þar sem hann er að ditta að
fleytunni sinni. Þetta er árla dags á góu,
stillt veður með ritugargi og lágri sól. Ég
býð góðan dag.
Hann rís úr skutnum ataður tjöru, sveittur
á skalla, snareygur maður með æðaberar
hendur og tóbak í burstskegginu. Hann lyftir
snögglega hendi og segir: A ja gú dag.
Svo það er þá kominn hugur í þig karlinn,
segi ég . Hann hristir höfuðið og fussar: O
ætli maður verði ekki að skælast eins og aðrir
þó maður sé bæði orðinn latur og lúinn. En
það leynir sér ekki að það er þegar kominn
veiðiglampi í þessi snöru augu.
Ekki er hann amalegur hjá þér, segi ég
og strýk hendi um hálfrim bátsins. Gamli
maðurinn lítur yfir fleytuna eins og hann sé
að virða fyrir sér ástmey og segir: Já hún er
rennileg blessuð duggan, það er hún. Og fer
svona ljómandi vel undir manni. Gamli mað-
urinn tekur í nefið. Lágsólin blikar í höfn-
inni og litar móbergsklettana en milli þeirra
sér á skjannahvíta jökulbunguna handan við
sundið. Það dynur í vélum hraðfrystihúsanna,
hlaðnir bílar þjóta um malarvegina og frá
nijölverksmiðjunni liðast hvítur eimur hátt
i loft. Vélbátarnir öfluðu vel í gær.
Ég heyri sagt að þeir hafi orðið varir við
loðnu austur í bugtum, segi ég.
Jú það er tíminn hennar. En til hvers er
að fá hana ef enginn gengur fiskurinn með
henni, segir gamli maðurinn, fer tjörugri
hendi um skeggið, logandi af áhuga á þessu
lostæti þorsksins sem ært hefur margan
færamanninn.
Og ætli sá guli gangi ekki úr djúpinu, segi
ég, það er ekki svo lítið af honum núna á
djúpslóð.
Tja, hvernig var ekki 1 fyrra, þarna fór
maður torfu úr torfu án þess að merkjann
skrattann þann arna. — Ja öðruvísi mér áður
brá þegar hann velti sér í torfunum eins og
krap og maður þurfti ekki annað en rétt
dýfa króknum í kraumið. 1 þá daga stóð á
engu nema höndunum. Það er engu líkara en
hann forðist torfurnar nú til dags skrattinn
sá arna.
Kannski hann sé orðinn svona menntaður.
Hann er altént kenjóttari en margan grun-
ar, segir gamli maðurinn íbygginn. Skrítið
þótti honum Lása það í fyrra. Ég stend í
honum sjóðvitlausum inná tólf föðmum. Það
er norðan gola, dásléttur sjór, þessi líka
renniblíðan. Þetta er í morgunsárið og ég er
að bylta honum inn upp á líf og blóð. Kemur
ekki Lási þar, sér okkur standa í honum og
ætlar nú heldur en ekki að hremmann, rennir
steinsnar frá okkur. Ekki aldeilis, þeir merkja
hann ekki, ekki titt. Hann kippir aftur fyrir
27