Birtingur - 01.07.1955, Blaðsíða 38

THOR VILHJÁLMSSON:
Syrpa
Kvöldstund með Faulkner
I blöðum sem mér hafa nýlega borizt frá
París eru greinar sem ýmist heita: í»ögn
Faullmers eða Þagnir Faullmers. (Það er
ekki auðvelt að fá William Faulkner til að
tala. Hann svarar spurningum stuttlega og
hnitmiðað eins og svarið væri endanlegt og
málið útrætt. Hann er lítill maður vexti,
beinn, fremur gildvaxinn, svipurinn höggv-
inn úr steini, lokaður. Hann virðist vera
dulur í skapi og rammlega víggirtur. Hæg-
ur, kyrrlátur, seinlegur. Meðan hann talar
fitlar hann mikið við pípu sína. Það er eins
og hann veiði taugaveiklun augnabliksins
með eldspýtu sem hann heldur milli þumal-
fingurs og vísifingurs og troði henni hægur
og sterkur ofan í pípu sína. Eflaust til að
stilla sjálfan sig. Fá öryggi með því áratug-
um saman svo það er orðinn hluti af ör-
ygginu: þáttur í því.
Augun eru dökk, brún: þungi 1 augnaráð-
inu.
Ég sagði að ég væri að lesa A Fable eftir
hann og spurði hvernig henni hefði verið
tekið í Bandaríkjunum.
Ég veit ekki hve mörg eintök hafa selzt
af henni, sagði Faulkner.
Kannski er það ekki heldur mælikvarðinn,
sagði ég þá þegar hann sneri svona út úr.
Nei, sagði Faulkner, ég hef enga hugmynd
um hve mörg eintök hafa selzt af henni. Ég
er ekki bókmenntamaður. Ég er bóndi. Ég
veit hve mikil hey ég hef, sagði hann af
þeirri listamannlegu tilgerð sem býst gervi
látleysisins.
Ég spurði hvað hann áliti um unga höf-
unda í Bandaríkjunum í dag.
Hann sagðist ekki hafa lesið nýja bók í
20 ár.
Þá sagði ég að ég hefði lesið eftir hann
bréf til einhvers blaðs vegna bókar Heming-
way: Across the river and into the trees.
Já, sagði hann og bætti við að hann hefði
ekki verið búinn að lesa bókina þegar hann
skrifaði þetta. En honum hefði fundizt það
væri ekki hægt að skrifa svona um mann
sem hefði samið svo góðar bækur sem Hem-
ingway áður þó að þessi væri kannski ekki
eins góð og hinar. En þá gætu gagnrýnendur
bara látið sér nægja að segja: ég átta mig
ekki á þessari bók og látið þar við sitja. Hann
sagðist viðurkenna að hún væri kannski ekki
svo góð þessi bók: Across the river and into
the shade of the trees, sem hann kallaði svo,
— en það væri óþarfi að staglast á því, það
væri ósköp vel hægt að láta það kyrrt liggja.
Maður sem hefði skrifað eins vel og Hem-
ingway hann hefði vissulega leyfi til að skrifa
eina lélega bók. Minnsta kosti hefðu þeir ekki
leyfi til að gagnrýna á þennan hátt og setja
sig á háan hest gagnvart Hemingway sem
hefðu ekki skrifað eins góða bók sjálfir.
Þetta hefði minnt sig á músaflokk sem fer
á kreik með derringi „when the lion is not on
its feet and roaring“.
En hver hefur þá leyfi til að gagnrýna
þá stóru? T. d. Hemingway. Eða yður sjálf-
an?
Þá féllst hann á að gagnrýni væri nytsam-
leg en hún yrði að vera heiðarleg. En það
veittist flestum auðveldara að skrifa um
slæmar bækur en góðar.
Hafið þér hitt Hemingway sjálfur?
Já, sagði hann. Við hittumst einu sinni
36