Birtingur - 01.01.1960, Blaðsíða 37

Ari Jósefsson
— Hvur djöfullinn, sagði ýngri maðurinn
og leitaði ákaft í úlpuvösunum. Fór inná
sig og þuklaði buxnavasana. — Hvur djöf-
ullinn. Ég hef gleymt sígarettunum. Lík-
lega skilið þær eftir þegar við drukkum
kaffið uppí Seli.
Þeir óðu snjóinn í hné. Stormurinn var í
fángið og frostið nagaði þá í framan. Eldri
maðurinn þagði.
— Meiri uppákoman fyrir þetta Selsfólk.
Sástu hvað kallinn var eymdarlegur? Hvað
heitir hann nú aftur, maðurinn hennar?
Sigurjón. Já alveg rétt, Sigurjón í Seli.
Aumíngja maðurinn. Hún hefur orðið
snælduvitlaus. Að stökkva svona útúr
bænum um hánótt. 1 þessu líka mann-
drápsveðri. Svona uppúr rúminu. Sumir
segja að hún hafi verið allsber. Helvítis
brjálæði. En það sá það enginn. Vissi eng-
inn neitt fyrren Sigurjón vaknaði. Þá var
hún horfin. Og barnið.
Það var alsnjóa. Allt hvítt nema áin í
dalbotninum. Svört og hlykkjótt einsog
blýantsstrik á pappírsörk. Marklaust og
klaufalegt blýantsstrik dregið af skjálf-
hentu gamalmenni. Eða óvita. Stakur
hrafn flögraði yfir einni bugðunni. Að
öðruleyti var allt hvítt. Og dautt. Nema
þeir tveir sem köfuðu snjóinn niður hlíð-
ina. Lögðust framí vindinn og böksuðu
áfram jafnt og þétt. Niðrað ánni.
— Helvíti er að hafa ekkert að reykja.
Bjálfi var ég að gleyma sígarett-
unum heimí bæ. Hjá stelpunni. Fjári
hugguleg þessi stelpa í Seli. Kannski ekk-
ert sérstök í framan. En kroppurinn. Sástu
brjóstin maður? Þegar hún hellti í boll-
ana. Eða þá tilburðirnir þegar hún kom
inní stofuna. Sú held ég sé notaleg í ból-
inu. Annars er ég sosum ekkert fyrir þess-
ar sveitastelpur. Verst að vera tóbaks-
laus. 1 allan dag. Eins og það þýði eitt-
hvað að vera að þessu hríngsóli. í þessum
djöfuls snjó.
Þeir voru komnir það neðarlega í hlíðina
að áin sýndist ekki leingur svört heldur
Dauðaleit
Birtingur 35