Birtingur - 01.01.1962, Blaðsíða 71
Hörður Ágústsson
Andvari eða gömul minning. Þú kemur
aftur eftir nokkur ár, og tíðni sumra á-
hrifa er svo há að þú skynjar þau naura-
ast. En orðin? Þau koma og fara eins og
fólk á járnbrautarstöð. Orð og framleng-
ing þeirra í odd pennans: stafir, stund-
um myndir. Undarlegt sambland af harð-
vítugri bjartsýni og glópsku rifjast upp,
þú endurheimtir gömul óbreytt andlit
manna og húsa: hefur aðeins skroppið frá
í nokkra daga.
París er lítið breytt á yfirborðinu,
nema hvað fjöldi ökutækja ásamt hávaða
og stybbu sem þeim fylgja hefur aukizt
ískyggilega mikið. Parísarborg er að
þessu leyti lík öðrum stórbæjum heims:
gamall óhæfur rammi um nýtt líf. 1
fyrstu varast komumaður ekki ólguna
sem undir býr, en smátt og smátt verður
honum ljóst, að í aðra röndina ríkir hér
ógnaröld. Lögregluvagnar þéttsetnir þjón-
um réttvísinnar aka linnulaust um götur
og breiðstræti, vélbyssukjaftar glotta út
um bílrúðuna. Þú gengur framhjá ríkis-
stofnun, og vélbyssan gapir á móti þér.
Þér verður litið upp sem þú stendur við
miðalúgu í járnbrautarstöð: rétt hjá
standa þrír lögregluþjónar með skamm-
byssur á lofti, skima í kring eftir hættu
í hornum, milli þeirra ygldur og grimm-
úðlegur arabi. Skilríkin, lagsi. Ekki í lagi.
Leiddur í burtu. Og nú eru það augu hans
sem skjóta. Mér fannst glymja í gólfinu
þegar hann leit niður, auðmýktur. Við
mörg sams konar tækifæri hafa lögregla
og Alsírarabar skipzt á skoðunum úr stáli
og fleiri en einn legið í valnum. Morð,
launsátur, árásir, sprengjutilræði, hvers
Bréf
frá
París
Birtingur 65