Birtingur - 01.01.1966, Blaðsíða 50

BORGARLÍF
Skáldsaga eftir Ingimar Erlend Sigurðsson. Útg. Helgafell.
Þetta er saga um spillingu og lífslygi í ís-
lenzku þjóðfélagi. Ungur maður gerist blaða-
maður við afturhaldsblað og kemst von bráð-
ar á snoðir um hvernig blaðamennskunni er
háttað: blaðið er áróðursmiðill fyrir viðbjóðs-
lega stjórnmálaspillingu og undir það verður
blaðamaðurinn að beygja sig, hann verður að
ljúga í samræmi við vilja flokks þess er stend-
ur að blaðinu, honum líðst ekki að skrifa
greinar gegn kjarnorkuvopnum, honum dug-
ar ekki að skrifa gegn herstöðvum á íslandi
eða hermannasjónvarpi, hann má ekki einu
sinni minnast á hermenn hér á landi nema
af stakri varfærni, því annars gæti hann átt
það á hættu að móðga ákveðið sendiráð, og
fyrir slíka ósvinnu yrði hann að biðjast afsök-
unar eða missa stöðu sína að öðrum kosti.
Ungi maðurinn finnur ekki annað í skrifstof-
um blaðsins en lifandi lík, menn sem vinna
fyrir dauðann, allar tilfinningar eru falskar,
lífslygin allsráðandi. Heizta undantekning er
blaðamaðurinn Baldur sem leitar trausts í
brennivíni. Spillingin, lífslygin, kynóradans-
inn heldur áfram utan blaðsins, þegar ungi
maðurinn, sem er nefndur skáld, fer á fyllirí
eftir að hann hefur fengið vitneskju um að
grein sem hann hefur skrifað um fóstureyð-
ingarmál fæst ekki birt í blaðinu, þrátt fyrir
áður gefin loforð um birtingu.
Saga þessi er ekki skrifuð af því listfengi sem
gerir sögu að miklu skáldverki. Framan af er
hún einkar leiðinleg aflestrar, sver sig í ætt
við verk byrjanda, stíllinn á að vera stíll, en
er einhver misskilningur á því hvað stíll er,
einskonar uppsuða úr stíl annarra ásamt
blaðamennskukeim sem ekki er til bóta, nema
síður sé. Þó eru í sögunni góðir sprettir sem
gefa henni skáldskapargildi, til dæmis þáttur
aðalritstjórans, partíið sem Alexander aðalrit-
stjóri heldur heima hjá sér fyrir starfsfólk
blaðsins (þegar hann er að láta af ritstjórn-
inni). Þar finnst mér höfundi takast vel að
mörgu leyti, samtölin verða trúverðugri og
gædd meira lífi en víða annarsstaðar í sög-
unni, gerast jafnvel einsog hlaðin einhverju
sem lesandinn finnur að skiptir máli, og höf-
undi tekst að bregða upp sterkri mynd af að-
alritstjóranum. Það er svipmynd, en getur
einsog sumar góðar svipmyndir orðið flestum
öðrum lífseigari. Annars eru pcrsónur sögunn-
ar fremur óskýrar, nema helzt aðalsöguhetjan,
Logi blaðamaður — og skáld, en hann er
greinilega fulltrúi höfundarins í sögunni,
túlkar efalaust skoðanir hans. Og þegar þess
er gætt, að Ingimar Erlendur var um tíma
blaðamaður hjá Morgunblaðinu, þá sýnist
liggja nokkurn veginn í augum uppi, að hann
hafi viljað með þessari sögu gera uppreikning-
48
BIRTINGUR