Húsfreyjan - 01.10.1967, Blaðsíða 42

vera þakklát fyrir að liér eru skráðar lýs-
ingar af vörum fólksins sjálfs, alþýðunn-
ar, sem leysti vinnuna af liendi og naut
ávaxta hennar, og margt erfiðið va*ri forn-
leifafræðingunum sparað, ef við værum
hirðusamari að skrá og varðveita heimild-
ir, því hjól tímans snýst liraðar en við
dauðlegar manneskjur fáum áttað okkur á.
Seinni liluti bókarinnar greinir nieira
frá vefnaðinum og nöfnum jieirra, sem
leystu verkin af Iiendi, svo og þróun áliald-
anna og auknuni afköstum með betri og
nýrri vefstólum og einnig þróuninni frá
keinbunni vfir í lopann og handspunavél-
ina. í þessum liluta eru hirtar frásagnir
og viðtöl við þá, sem framarlega stóðu á
þessu sviði, liöfðu lærl erlendis eða liér
heima og voru færir um að kenna öðrum.
Þama iná kynnast jiví hvernig vefnaðar-
gerðir og munstur herast um landið frá
manni til manns, og ennfremur hver álirif
sýningar og ýmis hvatningarorð frá höf-
tindi hafa haft, en Halldóra er þá byrjuð
á sínu Jirotlausa starfi í þágu heimilis- og
ullariðnaðar í landinu. Hún ferðast Inc
frá bæ, sýshi úr sýshi, heldur erindi, kem-
ur up|> sýningum, talar við fólkið, kenn-
ir jiví og lærir sjálf, skráir frásagnir og
Iieldur saman sýnishornum af vefnaði,
])ræði, gjörðum, böndum o. fl. Ætla má,
að allt J)etla væri nú týnt og að eilífu
glatað, ef dugnaðar hennar hefði ekki
notið við.
Þegar ég í lmganum fer yfir efni bókar-
innar, finnst mér megi vænta |>ess, að hún
geti orðið okkur miðaldra fólki hvatning
til að vekja áliuga og glæða hjá þeim ungu
ótal margt af
því, sem forfeður
okkar og mæð-
ur undu sér við
til gagns og gleöi.
Hvað væri het-
ur í’allið sem
námsgrein á tóm-
stundanámskeiði
nú á dögum en t.
d. spjaldvefnað-
ur, fótvefnaður,
baldýring eða
slynging, svo
nokkuð sé nefnt
af liinum góðu
36
HÚSFREYJAN