Vera - 01.12.1982, Blaðsíða 30

Francine Hughes
Úr bókinni —
„RÚMIÐ BRENNUR“
A nœstunni kemur út hjá Máli og menningu bókin Rúmið brcnn-
ur eftir Faith McNulty. Petta er sannsöguleg frásögn og fjallar um
bandaríska konu, Francine Hughes, sem réði manni sínum bana
árið 1977. Rakin er œvi Francine, sagt frá hjónabandi hennar og
Mickeys og hvernig ofbeldi hans og harðýðgi brýtur hana niður
smám saman. Einnig eru rakin réttarhöldin í máli hennar. Bókin
lýsir hvaða áhrif langvarandi ofbeldi hefur á Francine og viðbrögð-
um œttingja, nágranna og opinberra stofnana við því ofbeldi sem
ríkir í fleiri fjölskyldum en margir vilja vera láta.
E. G.
í fyrstu hafði reiði Mickeys aðallega bitnað á Francine en nú
voru börnin ekki undanskilin. Þegar þau fóru í taugarnar á honum
lokaði hann þau úti eða rak þau upp á loft, og ef hann var í
sérstaklega slæmu skapi leyfði hann þeim ekki einu sinni að koma
niður til að fara á klósettið. Ef þau laumuðust niður æpti hann á
þau og skipaði þeim aftur upp og þau skutust burtu eins og hrædd-
ar mýs. Christy var feit og það fór í taugarnar á Mickey að horfa á
hana borða. Flann nöldraði í henni þangað til hún hljóp grátandi
frá borðinu. Jimmy og jafnvel Dana gátu átt von á því að verða
slegnir utan undir. Hann ráðskaðist með þau öll, smellti saman
fingrum til að þau tækju eftir og benti reiðilega á dyrnar. Börnin
voru sífellt á varðbergi og héldu sig frá honum. En það var ekki
jafn auðvelt fyrir Francine að sleppa.
„Mickey sat og drakk, horfði á mig og fór að langa í mig. Sam-
farir voru ein af þeim skyldum sem ég varð að uppfylla. Ég vaknaði
á morgnana og hugsaði með mér, „Ég þarf að gera þetta og þetta
og svo vill Mickey hafa samfarir við mig. Þegar ég verð búin að
taka til, slá blettinn, þvo þvottinn, þá vill Mickey samfarir. Svo get
ég gert eitthvað annað.“ Það var engin ást, engin blíða. Stundum
fékk ég fullnægingu eftir sex vikur eða meira, en í stað þess að líða
vel, leið mér ógeðslega. Ég fyrirleit sjálfa mig fyrir að hafa látið
þetta koma fyrir. Hann langaði jafnvel að hafa samfarir við mig
eftir að hafa komið hryllilega fram við mijj allan daginn — verið
tullur, formælt mér og úthúðað á allan hátt, barið mig og grætt
börnin. Á eftir fór ég inn á bað. Mig langaði til að æpa en ég setti
þvottapokann fyrir andlitið og grét án þess að heyrðist til mín. Ég
vildi ekki að börnin vissu að mamma þeirra væri inni á baði og
langaði til að vera dauð.
fi 30
Fyrst var ég algjörlega miður mín, svo hugsaði ég með mér, „Þú
getur ekki verið alla þína ævi hérna inni á baði með þvottapokann
uppi í þér. Þú átt börn sem treysta á þig.“ Ég hugsaði um hvort guð
væri að reyna styrk minn og trú, ég baðst fyrir og leið betur dálitla
stund.“
Stundum var Mickey heima og drakk allan daginn, í stað þess að
fara á krána. Eftir því sem leið á daginn varð hann ókyrrari og
verri viðskiptis og Francine vissi að ógurlegt kvöld væri fram-
undan.
Francine rifjar upp fyrir sér dæmigert kvöld. Það byrjaði á því að
Mickey fór að tala um allt það sem fór í taugarnar á honum:
stjórnmál, svertingja, atvinnulífið og að jafna ætti svörtum og hvít-
um börnum niður á skólana með því að keyra þau í skólann og
heim. Eftir því sem hann varð drukknari því persónulegri varð
reiðilesturinn, „Þú ert svo andskoti vitlaus!" sagði hann hvað eftir
annað. Hann var feginn að vera ekki giftur henni. Þau voru í
eldhúsinu og hann barði í borðið. Þegar Francine reyndi að fara
skipaði hann henni að setjast niður. Mickey sat í hægindastól.
Francine sat á borðstofustól, og þegar hún reyndi að hagræða sér
æpti hann að hún ætti að sitja kyrr. Francine stirðnaði og vonaði að
hann léti sér nægja að tala en færi ekki að berja hana. Af og til reis
Mickey á fætur, gekk um gólf, fékk sér bjór eða hallaði sér ógnandi
yfir hana og starði reiðilega á hana. Hann slökkti ljósið svo hún sá
aðeins glitta í hann í daufri skímunni innan úr stofunni en allt
umhverfið fékk á sig martraðarblæ. Þarna hélt hann henni klukku-
stundum saman.
„Hann talaði og talaði og talaði, gortaði af því að vera karl-
rembusvín og manaði mig til að segja eitthvað um réttindi kvenna.
Ég þagði. Þá stóð hann á fætur, hallaði sér yfir mig og ég stífnaði
öll vegna þess að ég vissi ekki hvort hann mundi slá mig. Ef ég
reyndi að standa upp sagði hann, „Hvert heldurðu aö þú sért að
fara? Ég sagði þér að sitja kyrri.“ Ég svaraði, „Leyfðu mér nú að
fara á klósettið.“ Þá sagöi hann mér að vera fljót og þegar ég kom
til baka stóð hann yfir mér, „Sestu nú þarna, merin þín, eins og ég
var búinn að segja þér.“ Síðan sat ég þarna í nokkra klukkutíma í
viðbót. Mig verkjaði í allan skrokkinn. Ég var svo þreytt og hugs-
aði með mér, „Hvað getur þetta haldið lengi svona áfram? Er ég
svona vond manneskja að ég eigi þetta skilið?“ “
Önnur kvöld lét Mickey ekki sitja við orðin tóm heldur sló líka.
„Hann barði mig þangaö til ég hljóp út og þá kom hann á eftir
og elti mig. Mér fannst ég vera eins og hundelt dýr, ég hrasaði í