Vera - 01.12.1995, Blaðsíða 36

j nný sigfúsdóttir
í fyrra var hún hetja, í dag er hún tapari. I
fyrra vann hún jafnréttismál fyrir Héraös-
dómi, um daginn tapaöist sama mál í Hér-
aöi. Hún er skipstjóradóttir, örverpi í stór-
um systkinahópi. Hún er vinnusöm og
ósérhlífin eins og sönnum vestfiröingi
sæmir, hún er 62 ára, glaövær og félags-
lynd. Þessi kona er Jenný Sigfúsdóttir og
fyrir tilstuölan forsjónarinnar er hún móöur-
amma bamanna minna. Allir vita aö reynsla
mömmunnar er hverri dóttur mikilvæg. Þaö
spjall okkar mæögna sem hér fer á eftir á
aö vera veganesti fyrir dætumar, ekki bara
mínar og hennar, heldur dætur okkar allra.
Veganesti fyrir framtíðina.
- Mamma, reifaöu máliö fyrst í örstuttu máli.
„Máliö var það aö ég vann umfangsmikiö starf
á Heilsuverndarstööinni í Reykjavík, ég var
gjaldkeri, sá um laun fyrir á þriðja hundrað
manns, auk margs annars sem var fólgið í
starfinu. Þegar verkaskiptalögin milli ríkis og
sveitarfélaga gengu í gildi 1990 breyttust
starfshættir. Það var gríðarlegt vinnuálag á
mér í þau tvö ár sem breytingarnar gengu yfir.
í kjölfar verkaskiptalaganna var ákveðið að
búa til stöðu starfsmannastjóra. Grunur lék á
að þeirri stöðu væri fyrirfram ráðstafað vegna
pólitískra tengsla. Ég sá fljótlega aö nýja starf-
iö yrði aö verulegu leyti verkefni sem ég hafði
haft meö höndum og því ákvað ég að sækja
um þaö í mótmælaskyni viö þessa fyrirhuguöu
pólitísku ráðningu, sem síöan kom auðvitað á
daginn. í raun var staöan búin til utan um
ákveðinn einstakling."
- Svo kærir þú til Jafnréttisráös, eöa hvaö?
„Það byrjaði nú á því að ég hætti á staðnum.
Ég hafði engan sérstakan metnað í starfiö
enda sótti ég bara um til að mótmæla ráðning-
unni. Ég ætlaði að sjálfsögðu að starfa með
þeim sem yrði ráöinn og gerði það í nokkra
mánuði. Ég reyndi eftir bestu getu að setja við-
komandi inn í starfið sem var aöeins brot af því
sem ég hafði gert. En þegar ég sá hæfni hans
og að fyrir þetta fékk hann þriöjungi hærri laun
en ég, þá hætti ég. Ég hugsaði með mér að nú
ætlaði ég að leyfa Finni Ingólfssyni og Guðjóni
Magnússyni sem voru ábyrgir fyrír ráðningunni,
að ráöa fram úr þessu. Enda kom það á dag-
inn að mjög miklar misfellur voru í launabók-
haldinu og varð það að forsíðufrétt í Dagblað-
inu í lok janúar 1992. Þannig aö upphaflega
leitaöi ég til Kærunefndar út af þessum launa-
mun. Mér var svo misboðið. Svo æxlaðist
þetta þannig að kærunefnd úrskuröar mig hæf-
ari en hann og aö launamunurinn hafi verið
óeðlilegur. Ég sagði reyndar strax í upphafi að
égteldi allt annan mann hæfastan. Síðan þeg-
ar málið var tekíö fyrir í Héraösdómi þá er
stööuveitingin oröin aö aöalatriði og launa-
munurinn, sem var aðalmálið fyrir mig, er orð-
ið eins konar aukaatriði."
- Og svo fer máliö fyrir Héraösdóm - í fyrra skiptið?
„Já, þá var dæmt mér ? vil en málinu áfrýjað til
Hæstaréttar. Síðan var málinu vísað aftur í Hér-
að ásamt mörgum öðrum málum vegna aðskiln-
aöar framkvæmdavalds og dómsvalds. Það var
náttúrulega mikið áfall og allur þessi tími var bú-
inn að vera mjög erfiöur, Ifka eftir að dómur féll
mér í hag í fyrra skiptiö."
Stuðningur og mótbyr
- Hvaö áttu viö? Fékkstu ekki stuöning?
„Jú, égfékk náttúrulega bæöi stuðning og mót-
byr. Margir voru með úrtölur, fannst að það
tæki því ekki að vera að þessu, öðrum fannst
þetta vera framhleypni".
- Lýstu þessu nánar, hvaö snerti þig mest?
„Það var til dæmis mjög erfitt að maður gerir
meiri kröfur til sín í nýju starfi, það er erfitt aö
gera mistök þegar maður stendur í svona og er
með svona mál á bakinu. Ég sá alltaf voðalega
mikið eftir að fara úr þessu skemmtilega og
krefjandi starfi sem ég fann að ég réði svo vel
viö. Ég haföi virkilega ánægju af því og fann að
ég hélt vel utan um það. Og fara síöan í þungt
ritarastarf og vera sífellt að smálækka... Ég
hafði aldrei unnið sem ritari. Það er líka eftirsjá
aö vinnufélögunum. En ég fékk allan tímann
stuöning bæði hjá nýju vinnufélögunum mínum
og frá fólki almennt á Heilsuverndarstöðinni,
nema ef fólk átti að standa viö það..."
- Hvaö meinar þú?
„Það voru þarna ákveðnir einstaklingar sem
studdu mig í orði, en ekki í raun - fólk sem ekki
studdi mig í vitnaleiðslunum. Ég held aö skýr-
ingin sé þeirra eigið óöryggi. Stjórnunin var veik
og þau virtust þurfa að gera sig sjálf gildandi
fyrir rétti og undirstrika að þau hefðu verið sínu
starfi vaxin. Það gerðu þau með því að gera lít-
ið úr mínum störfum, því ég var formlega und-
ir þeim. Ég vann alltaf afar sjálfstætt. Mér
finnst vitnaleiðslurnar bera með sér aö trúlega
hafi þeim á einhvern hátt fundist vegið að sér.
Þar kom fram að ég hafi ekki sýnt frumkvæði
og unnið algjörlega undir stjórn annarra."
- Svo féll dómurinn og þú fékkst uppreisn æru,
eöa hvaö?
„Já, en ég var enn mjög særö eftir vitnaleiösl-
urnar og réttarhöldin. Þaö var ekki bara aö ég
fengi ekki að njóta sannmælis hjá fyrrverandi
vinnufélögum heldur gekk vörnin út á aö gera
eins lítið og hægt var úr mér og mínum störf-
um og upphefja nýja starfið. Svo heyrði ég líka
úrtöluraddir eftir að dómurinn féll. Þaö var
óþægilegt að ýmist var fólk svo hrifíð, næstum
of hrifið, eöa þá með úrtölur. Það er vont að
standa undir svona, sérstaklega því ég fann al-
veg minn veikleika..."
- Þinn veikleika..!!??
„Já, að ég var ekkert hæfust í starfið. Ég var að
<-