Vera - 01.02.2003, Blaðsíða 36
/ ATHAFNAKONUR
var verkstjóri í sápugerðinni Frigg, kall-
aður Frikki í Frigg, maður Betu múrara.
Hann lést 1995. Hjónaband þeirra varð
farsælt, húsið sitt í Kópavogi reistu þau
saman með dyggri hjálp Daníels Daní-
elssonar bróður Friðriks. Þar var á sín-
um tíma stór garður fyrir strákana að
rassakastast í með hundi sem var jafnan
á heimilinu. Elísabet segir uppeldið hafa
verið fullt starf og hún hafi, þegar þau
Friðrik settu upp hringana, afráðið að
hætta að vinna úti og gerast húsmóðir.
Börn hafi best af því að hafa annað
hvort mömmu eða pabba hjá sér, það
gildi einu hvort sé nema ef ungabörn fái
brjóstamjólk. En hvað með áformin um
arkitektúrnám?
„Eiginlega fleygði ég draumnum,"
svarar Elísabet, „og sá aldrei eftir því.
Þetta var gott og íjörugt líf sem við feng-
um að eiga og ég gat öðru hvoru gripið í
að teikna og múra fyrir vini og vanda-
menn. Mörgum nægði að fá leiðsögn
hjá mér, fólk vildi vinna verkin sjáift.
Það borgaði sig betur. Húsið okkar reis
til dæmis smám saman úr samtíningi
héðan og þaðan, við vorum peningalítil
eins og fleiri og byggingarefni af skorn-
um skammti. En við kunnum til verka.
Veistu að ég hef aldrei séð fórn í því að
hætta við arkitektúrinn, ef maður geng-
ur í hjónaband er það eins og hvert ann-
að fyrirtæki sem þarf að vinna almenni-
lega í. Og úr því þú spyrð mig hvort ég
skelli mér á gamals aldri í þetta nám,
sem nýlega er komið hér við Listahá-
skólann, þá get ég sagt neineinei, nú er
ég sest í helgan stein. Það er nóg af ung-
um og frískum arkitektum en það má
samt alveg stríða mér.“
Elísabet er hláturmild kona og kvik
og tekur sér stuttan tíma til að ígrunda
spurningar blaðamannsins. Ef hún væri
ung og nýgift núna myndi hún „freistast
til að halda áfram að vinna á teiknistof-
unni.“ Síðan kæmu börnin og þá þyrfti
hún meiri peninga, svo lægi meistara-
próf í múrverki beint við og vinna við
það, með uppmælingu og öllu saman.
„Ég ætlaði mér alltaf að vinna fyrir mér
sjálf,“ segir hún, „og það gerði ég með
mínum hætti. Helst vildi ég skila til
ungra kvenna sem þetta lesa, að þær
skuli vera sínir eigin handlangarar,
ganga í verkin og gera sér ljóst að það
getur enginn betur fyrir mann.“
Þessi lífsreynda kona þiggur konfekt-
mola hjá Veru og sýnir allt í einu hend-
urnar. Mælir lófann við lófa skrifara.
Þetta eru óvenju litlar og fíngerðar
hendur og Elísabet segir það sýna að
konur eigi ekki að vera hræddar við að
gera það sem þær í raun og veru vilja og
það sem þeim sjálfum þykir rétt. Hvað
sem öðru líður. „Það eru þær heldur
ekki lengur, öll jafnréttismál hafa verið á
góðri leið. Þó held ég að iöng leið sé eft-
ir, andinn einhvernveginn skakkur. Fólk
hugsar ekki eins um framtíð stelpu og
stráks, karlmenn fá oft meiri vinnu,
merkilegri verkefni og hærra kaup. En
þú mátt enda á því að segja: Þetta kemur
af sjálfu sér þegar konur fatta að eitt-
hvað vantar. Þá taka þær einfaldlega til
sinna ráða.“
Enginn venjulegur aumingi
»Kristín Bjarnadóttir hyggst samnýta menntun sína í viðskiptafræði og
múrarameistaranám, sem hún lýkur í vor. Þar með verður hún einn best
menntaði byggingarstjóri landsins, sérhæfð í vörustjórnun og með hugmynd-
ir um skapandi starf. Hún vinnur í múrverki með eiginmanni sínum, Valtý
Guðmundssyni, í fyrirtæki þeirra Vegghamri. Þar er þriðja manneskjan að
bætast við, Sunneva Hafsteinsdóttir heitir hún, og hyggst gerast múrara-
sveinn hjá Kristínu í sumar. Gangi það eftir fjölgar kvenkyns múrurum á ís-
Kristín Bjarnadóttir tekur við
landi í þrjá og enn eitt karlaveldið fellur, efsvo má orða það án þess að móðga neinn.
Þá segir Kristín, með Þuríði Lilju dóttur
sína í fanginu og tíkina Stelpu nánast
líka, að hún sé sjálf heldur enginn
venjulegur aumingi. Það eru líklega orð
að sönnu, Kristín er myndarleg kona
þótt hún stundi ekki aðrar lyftingar en
þær sem þarf í vinnunni, hún er þriggja
barna móðir og mikil hestamanneskja.
„Ég var fyrsta konan hér sem hafði at-
vinnu af járningum," segir hún og
blaðamaður veit að Kristín vann um
tíma við hrossatamningar, á nokkra
hesta og lítur á það sem lífsstíl. Hún er
36 ára og segir að sín mósaíkmynd sé að
koma heim og saman. Mósaík er líka eitt
áhugamál hennar, hún hefur sótt nám-
skeið í slíkri vinnu ásamt Valtý og fleiri
múrurum og listgáfu tók hún í arf.
„Múrverkið er systir leirlistarinnar
og mamma var fær í henni. Hún teikn-
aði auk þess og skrifaði og gerir áfram.
Svo múraði pabbi húsið okkar í Undra-
landi, hann getur líka sitthvað. Sjálfri
finnst mér skapandi hlið múrverksins
svo spennandi, hver veit hvort ég enda í
viðskiptum, handverki eða einhvers-
konar listsköpun. Við erum að byggja
upp Vegghamar sem fyrirtæki sérhæft í
smærri verkefnum, á heimilum eða fyr-
irtækjum, þar sem fólk vill fá óvenjulegt
36 / athafnakonur / 1. tbl. / 2003 / vera