Ljósmæðrablaðið - 01.12.1997, Blaðsíða 10

"Kálsókn á henclur
ftnrm^nclar Ijósmóður
Þema norska ljósmæðrablaðsins í
apríl 1997 er um kærur og mál-
sóknir gegn ljósmæðrum. I blaðinu
eru einnig viðtöl við norskar ljós-
mæður sem hafa verið kærðar en
síðan sýknaðar. Lestur þessara
greina vakti þá hugsun hvernig
þessi mál standa hjá íslenskum ljós-
mæðrum. Tíðni kærumála hefur
aukist mikið á síðustu árum á hin-
um Norðurlöndunum og ekld á-
stæða til annars en að ætla að það
gerist hérlendis líka.
Aðalritari norska ljósmæðrafélags-
ins Signe Gerd Blindheim segir í
grein í blaðinu að aukið álag í
vinnu sé áhættuþáttur, en aðallega
sé orsök aukinnar tíðni kærumála
sú að neytendur þjónustunnar séu
meira meðvitaðir um möguleikann
á að kæra ef þeim finnst þeir ekki
hafa fengið rétta meðferð. I grein-
inni eru nákvæmar leiðbeiningar
um hvað ljósmæður eiga að gera ef
kært er. Þar kemur fram enn og aft-
ur mikilvægi góðrar skráningar á
öllu sem gerist. Það sem ekki er
skráð hefur ekki verið gert ef til
kæru kemur.
Formaður íslenska ljósmæðrafé-
lagsins jÁstþóra Kristinsdóttir segir
að félagið hafi ekki farið út í það að
tryggja meðlimi sína eins og breska
félagið hafi gert. Hún telur að ljós-
mæður á hinum Norðurlöndunum
sem starfa hjá því opinbera séu
heldur ekki tryggðar í félögum sín-
um.
Haft var samband við þær ljós-
mæður sem starfa sjálfstætt í
Reykjavík, þ.e. sinna heimaþjón-
ustu utan síns vinnutíma hjá því
opinbera og eins ljósmóður sem
sinnir heimafæðingum. Þær sem
vinna við heimaþjónustuna sem
aukavinnu virðast ekki hafa fengið
sér atvinnutryggingu þrátt fyrir að
þær sinni mörgum konum á hverju
ári. Sú sem sinnir heimafæðingum
virðist vera eina íslenska ljósmóðir-
in sem hefur tryggt sig sérstaklega.
Hún keypti sér atvinnutryggingu
hjá tryggingarfyrirtæki í Reykjavík.
Iðngjöldin sem hún borgar eru
30.000 krónur á ári og tryggja
hana fyrir bótakröfu upp að 50
milljónum króna.
Er ekki kominn tími til að við ís-
lenskar ljósmæður setjumst niður
og hugsum þessi mál?
Hér á eftir kemur þýðing á grein úr
þessu hefti norska ljósmæðrablaðs-
ins. Greinin er eftir Rachel Myr og
fjallar um málaferli gegn Caroline
Flint sem er mörgum íslenskum
ljósmæðrum að góðu kunn en hún
hélt fyrirlestra hér vorið 1993.
Unnur Egilsdóttir
Tryggingarfélag Caroline Flint fyrrum
formanns breska ljósmæðrafélagsins
náði sáttum við fulltrúa móður og
sonar hennar, sem er lamaður vegna
heilaskaða, í málaferlum vegna tang-
arfæðingar 1991. Tryggingarfélagið
samþykkri að borga drengnum rúm-
lega 84 milljónir í skaðabætur. Málið
fékk feitletraða fyrirsögn í London
Times 11. febrúar síðastliðinn með
fyrirsögninni „Ljósmóðir borgar 84
milljónir í skaðabætur vegna heima-
fæðingar.“ Vegna misskilnings var tal-
að um fæðinguna sem heimafæðingu.
I opinberri yfirlýsingu frá blaðinu
nokkrum dögum seinna segir að kon-
an hafi aldrei ætlað að fæða heima
heldur hafi verið ákveðið að Caroline
Flint og Valerie Taylor, önnur sjálf-
stætt starfandi ljósmóðir hafi ætlað að
fylgja henni í gegnum fæðinguna á
sjúkrahúsi. Eins og þær eru vanar,
fóru ljósmæðurnar heim til konunnar
þegar hríðarnar byrjuðu til að meta
framgang fæðingarinnar. Þegar stað-
fest hafði verið að hún var byrjuð í
fæðingu, fóru þær eins og ráðgert
hafði verið á sjúkrahúsið þar sem
lengstur hluti fæðingarinnar fór fram
og endaði með að læknir lagði töng.
Ósammála
Flint og Taylor hlustuðu eftir fóstur-
hljóðum með hlustpípu. Fullyrðing
lögfræðings drengsins, um að gripið
hefði verið fyrr inn í ef fósturhjart-
sláttarriti hefði verið notaður og barn-
ið fæðst tveimur klukkustundum fyrr
óskaddað, er studd áliti sérfræðinga.
Sérfræðingar ljósmæðranna vísuðu til
að framgangur fæðingarinnar hefði
verið eðlilegur og ekki hefðu verið
merki um nokkuð óeðlilegt fyrr en 20
mínútum áður en fæðingunni lauk.
Studdar áliti sinna sérfræðinga neit-
uðu Flint og Taylor að viðurkenna á-
byrgð á skaðanum og héldu fram að
notkun á fósturhjartsláttarrita hefði
engu breytt um ástand barnsins.
Nokkrir þættir höfðu áhrif á það að
frekar var ákveðið að ná sáttum en að
fara út í málaferli. Það kom fram ósk
frá tryggingarfélaginu um að reyna að
takmarka kostnaðinn sem eykst eftir
því sem málaferli ganga lengra í
dómskerfinu. Bæði ljósmæðurnar og
móðir drengsins völdu að losna við
fjórtán daga málaferli með óvissum
endi. Ljósmæðurnar hefðu getað unn-
ið og móðirin ekki fengið neitt til að
10
J