Ljósmæðrablaðið - 15.05.2004, Blaðsíða 25

Fæðingarsaga
Kjarkmikil kona - stór ákvörðun
Formáli
er a er fœðingarsaga konu sem
“ð köllum Gunnhildi og tveggja barna
ennar, en Gunnhildur hefur góðfúslega
Ve'tt leyfi fyrir birtingu hennar í Ljós-
"'ftðrablaðinu. Sagan erskrifuð af I. árs
jðsmóðurnema sem verkefii i nám-
S e'ði'iu Inngangur í Ijósmóðurfræði.
Til aðfá innsýn inn í Ijósmóðurstarfið
■ 'a sjónarhóli kvenna fengu Ijósmóð-
la nemar i upphafi náms það verkefni að
,a 'a viðtal við konu í nœsta umhverfi s.s.
1 'ukonu, móður, ömmu eða systur og
'fa fceðingarsögu hennar. Einnig að
SetJa fram eigin hugleiðingar um hvað
Peim fyndist skipta mestu máli og hafa
8‘ dijýfif umönnun og starf Ijósmœðra.
e'kefnið er ekki byggt á heimildavinnu
‘e dur er áhersla lögð á að draga lœr-
°>n affrásögn konunnar, hlusta á rödd
ennar og jafnframt huga að sálfélags-
8‘"n og menningarlegum þáttum sem
e' “ á bak við söguna.
‘ftya Gunnhildar sýnir okkur hversu
. ‘ 7 áhrif jýrri fæðingareynsla getur haft
“Pplifun og tilfmningar konit sem er
tilf^E 1 c,n"a<> s‘nn °8 e‘“s °8 ‘ þessu
, f ' a “ð baki erftða reynslu vegna
ðakeisaraskurðs. Hvað œtti Gunn-
ecyW 8era nú? Gœti hún fœtt barn
‘lega eða œtti hún að biðja um keis-
askurð? Sagan er valin vegna þess að
he' S6m Teisaraskuróum fjölgar í
^“ninum eru þetta spurningar sem
v e""a a fleiri og fleiri konum. Það er
““dasamt að bregðast við slikum spurn-
P . m °8 það reynir á Ijósmóðurlistina.
asögnin endurspeglar hversu flókið og
e^l""'n8anTtþað getur verið að ákveða
1 . e£a fteðingu eftir fyrri keisaraskurð
st Ve sfyrking konunnar, fagleg ráðgjöf
n'"8“r og samvinna Ijósmœðra og
ákvö^l^œ^l,a 61 m‘^vœ8 ‘ þeirri
Ólöf Asta Ólafsdóttir lektor.
F
k^ð'ngarsaga: Kjarkmikil
Ér ð ~ Stnr ákvörðun
Ver ?e^ með mitt fyrsta barn og hafði
raust á meðgöngunni og hlakk-
Edda Guðrún Kristinsdóttir
Ijósmóðurnemi
Verkefni úr Ijósmæðurnámi
aði mikið til að fæða bamið sem nú óx
inni í mér. Ég gerði aldrei ráð fyrir öðm
en að barnið myndi fæðast á eðlilegan
hátt, meðgangan hafði gengið vel og
íjölskyldusaga mín var á þann hátt.
Tilhlökkunin var mikil og engin kvíði
til staðar, aðeins eftirvænting. Ég hafði
vissulega hugsað um sársaukann sem
myndi fylgja fæðingunni og ég hafði
ímyndað mér að það væri svipað og
þegar maður rekur tána í ... sem sagt
mjög vont, bara í lengri tíma en verk-
urinn í tánni...
Ég gekk 15 daga fram yfir áætlaðan
fæðingardag og var því orðin mjög
þreytt. Ég fór upp á deild klukkan 9 að
kvöldi og kl. 10 fékk ég stíl til að koma
fæðingunni af stað. Eftir það sofnaði ég
og svaf til klukkan 4 um nóttina, þá
vaknaði ég vegna verkja, sem eiginlega
voru meira óþægindi. Verkirnir versn-
uðu mjög hratt og klukkan 05 voru
verkimir hreint út sagt djöfullegir.
Klukkan 6 kom maðurinn minn og þá
hugsaði ég með mér að nú hlyti þetta
bara allt að fara að komast vel af stað
þar sem aðeins 3 minútur voru á milli
hríða.
Klukkan 10 var ég skoðuð og þá
upplifði ég mikil vonbrigði, ég var ekki
komin með nema 2 cm í útvíkkun og ég
man að ég hugsaði, getur þetta virki-
lega átt eftir að versna? Klukkan hálf
tólf fékk ég hríðir á 1 mínútu fresti og
aftur upplifði ég vonbrigði, útvíkkunin
var aðeins komin í 5 cm.
Um hádegisbilið fékk ég verkja-
sprautu sem mér fannst hreint út sagt
ógeðsleg. Hún dró lítið úr verkjunum
en við bættist ógleði og mikil vanlíðan.
Ég var farin að rugla og gerði mér grein
íyrir því. Vanlíðan mín var slík að ég
gat ekki talað og lá bara eiginlega í
einhverju móki. Svæfingalæknir kom
inn og mér fannst hann vera tengda-
pabbi minn, vissi þó að svo var ekki en
ég sá hann samt sem áður. Á þessum
tímapunkti var ég ekki viðræðuhæf
vegna vanlíðunar og var bara hreinlega
úti á þekju. Klukkan 3 fékk ég mænu-
deyfingu sem mér fannst vera algjör
frelsun. Þegar mænudeyfingin fór að
virka var eins og það birti til... leit ég á
manninn minn, brosti og sagði „hæ“.
Ég sofnaði fljótlega og svaf í þó nokkra
stund.
Verkirnir fóru aftur vaxandi og
klukkan 7 kvöldið eftir fannst mér ég
vera komin á sama stað og áður, þetta
var gríðarlega vont og mér leið mjög
illa. Við skoðun reyndist leghálsinn
opinn u.þ.b. 9 cm og kollurinn í -2 við
spina. Ég hafði alls enga rembings-
tilfinningu og skildi hreinlega ekki
hvað var alltaf verið að spyrja mig að
því. Stuttu síðar kom dýfa í hjartslátt
barnsins við verk og enn hafði ég enga
rembingstilfinningu, en var sagt að
rembast. Það fannst mér mjög óþægi-
legt, að rembast, hvernig átti ég eigin-
lega að gera það?
Rétt fyrir klukkan 8 skoðar fæðinga-
læknir mig og tært legvatn skvettist yfir
hann. Aftur kemur dýfa í hjartslátt
barnsins við verk. Hann skoðar mig og
segir síðan „Hún þarf að fara í keis-
ara“- „STRAX“. Ég varð gífurlega
hrædd og fór að hljóða, bara algjörlega
ósjálfrátt en fæðingarlæknirinn horfði á
mig og sagði „stilltu þig“ og ég þagn-
Ljósmæðrablaðið maf 2004 25