Akranes - 01.10.1944, Blaðsíða 5

AKRANES
125
Útgefandi, ritstjóri og ábyrgðarmaður:
Ólajur B. Biörnsson.
Gjaldkeri: Óöinn Geirdal.
Afgreiðsla: Unnarstíg 2, Akranesi.
Kemur út mánaðarlega 12 síður. Árg. 20 kr.
Prentverk Akraness h.f.
landið neðan undir. Hvergi gat ég séð
völl, sem lenda mætti á, ekkert nema
skóga, hálsa og stöðuvötn. Ég afréð að
ekki væri annað til úrræða en að steypa
vélinni beint niður og reyna að koma
mótornum í gang aftur.
Eg ýtti stjórnvelinum fram á við og
og horfði á hæðarmælirinn. Nálin fór
niður, niður, niður. Ég reyndi allt sem
ég gat til að koma mótornum í gang,
en allt árangurslaust. Ég horfði á nál-
ina fara niður fyrir 1000 fet, niður fyr-
ir 500 fet. Loks við 300 fet ákvað ég að
þetta væri vonlaust, ég yrði að fá flug-
vélina flata áður en það væri um sein-
an. Rétt í því augnabliki sem ég var að
taka í stjórnvölinn til þess að draga
hann að mér, hoppaði hjartað í mér:
Mótorinn hafði tekið að hósta.
Þegar nálin var við 200 fet tók mótor-
inn að ganga eðlilega og ég dró stjórn-
völinn að mér hægt og hægt og fann
hvernig ég varð þyngri og þyngri í sæt-
inu; en það stafar af miðflótta- og að-
dráttaraflinu.
Eftir því sem flugvélin komst á flat-
ari rás, fann ég hvernig blóðið hvarf
úr höfðinu á mér, og brátt varð svarta-
myrkur fyrir augunum á mér enda þótt
ég héldi fullri meðvitund. Að nokkrum
andartökum liðnum fann ég þyngslin
hverfa af mér og blóðið streyma aftur
til höfuðsins. Þegar ég fékk sjónina á
ný, sá ég að ég flaug því nær beint upp.
Það getur ekki hafa munað nema
nokkrum metrum að ég væri kominn
til jarðar. Eftir þetta varð ekkert að
mótornum og ég lenti heilu og Löldnu
á flugvellinum. Ég gæti haldið lengra
áfram að segja þér af smáatvikum
þessu líkum, en það yrði of langt bréf.
Þetta er nú það sem ofvitringar nefna
tilviljanir.
í hinni frægu bók sinni TRIUMPH
OVER TUNISIA, um afrek flugliðsins
í Norður- Afríku, segir Commander
Wisdom (bls 74):
Eini íslendingurinn í konunglega
brezka flughernum var Þorsteinn Jóns-
son, og var í Deild 111. Þegar hann var
tuttugu og eins árs, var hann búinn að
skjóta niður þrjár þýzkar flugvélar.
Þessi stóri, bjartleiti og orðprúði ís-
lendingur stjórnaði flugvél í fyrsta
flokknum. Hann hlaut heiðursmerkið
Diíitinguished Flying Medal.
MINNINGARORÐ
Þorvaldur Ólafsson frá Brœðraparti
Það er ekki langt seilst aftur í tímann .
að líta til 1870 eða svo. En jafnvel þeir,
sem um þetta leyti eru fæddir, hafa lif-
að svo sem verða má „tvenna tímana“ í
mörgum efnum. í uppvextinum lifðu
þeir næstum að segja sárustu örbirgð,
og urðu ungir að leggja mikið að sér til
þess að sjá sjálfum sér og foreldrum
sínum og heimili farborða. Þá var ein-
mi
Þorvaldur Ólafsson
hæfi atvinnuveganna enn í algleymingi
og nútímatækni og þægindi „langt und-
an landi“.
Þorvaldur Ólafsson var fæddur á
Bræðraparti á Akranesi 14. september
árið 1872. Hann fékk því í æsku að
reyna ýmislegt af þeirri fábreytni í lífi
og leikjum, sem einkenndi þetta tímabil,
en líka að stríða við þá margbreyttu
erfiðleika, sem við var að etja hinsveg-
ar.
í móðurætt var Þorvaldur kominn af
hinni kunnu Zoegaætt. Sonur Guðrún-
ar Tómásdóttur smiðs Zoega í Garðhús-
um og síðar á Bræðraparti, sem hér hef-
ur nokkuð verið getið í blaðinu áður.
Hún var alsystir Geirs T. Zoega rektors
Menntaskólans í Reykjavík.
Faðir Þorvaldar, og maður Guðrúnar,
var Ólafur Jóhannesson, ættaður af
Mýrum.
Þau Ólafur og Guðrún reistu bú á
Bræðraparti og bjuggu þar — í syðri
bænum — þangað til Jón Gunnlaugsson
keypti Bræðrapart og flutti þangað 1902
en þá fluttu þau að Sýruparti, þar sem
þau bjuggu þangað til Ólafur andaðist
11. nóv. 1908.
Þessi voru börn Ólafs og Guðrúnar er
upp komust: 1. Þorvaldur, sem hér er
nefndur, og var þeirra elztur. 2. Sigríð-
ur, saumakona, sem lengst af var ráðs-
kona Gísla Daníelssonar í Kárabæ. 3.
Tómás og 4. Jóhannes, og voru þeir tví-
burar. Jóhannes mun hafa látist um tví-
tugt, með þeim hætti að hann drukkn-
aði niður um ís, hér inn á Fjörum. Tóm-
ás gerðist snemma sjómaður og nam
stýrimannafræði, tók próf 1903 (f. 6. 8.
1879). Hann var stýrimaður á ýmsum
skipum. Hann tók út í slæmu veðri 12.
marz 1909. 5. Elín, ekkja í Reykjavík,
eftir Jón Júlíus Pálsson.
Þorvaldur þurfti snemma að hjálpa
íoreldrum sínum, og byrjaði því ungur
að fást við sjóinn. Fyrst á opnum bát-
um, og síðan á skútunum. Þegar er vél-
bátarnir komu til sögunnar hér, ræður
Þorvaldur sig þangað. Fyrst á „Svan-
inn“ með Hákoni Halldórssyni, og síðar
og miklu lengst á „Hrafn Sveinbjarnar-
son“ og „Kjartan Ólafsson“ með Bjarna
Ólafssyni. Að Þorvaldur hafi verið
gagnsmaður, má marka á því einu, hve
lengi hann var hjá þeim tveim formönn-
um, sem nú voru nefndir, sem báðir
voru atorkumenn til sjósóknar, eins og
kunnugt er.
Þorvaldur var óvenjulega léttlyndur
maður, síkátur og fjörugur. Gerði gott
úr öllu og var ekki að fárast út úr smá-
munum. Ekki trúi ég að margir hafi séð
hann reiðast um ævina. Hann var iðinn
maður og vinnusamur, þó ekki væri
hægt að segja að hann væri kappsfullur
atorkumaður. Hann kunni vel til allra
venjulegra verka til sjávar og sveita.
Árið 1902 giftist Þorvaldur fyrri konu
sinni Þórunni Finnsdóttur, (Gíslasonar
frá Sýruparti og konu hans Sesselju
Bjarnadóttur) en missti hana þegar á
næsta ári eftir barnsburð. Dóttir þeirra,
Valdís, er nú ekkja í Reykjavík eftir
Árna Magnússon vélstjóra.
í annað sinn giftist Þorvaldur 3. jan.
1900,, Sigríði Eiiríksdóttur, ættaðri úr
Reykjavík. Þau bjuggu hér á ýmsum
stöðum, en lengst af á Valdastöðum og í
hinu myndarlega húsi á Bragagötu 4.
Þau áttu saman þessi börn: 1. Ólafíu,
gift Gesti Andréssyni bónda og hrepp-
stjóra á Hálsi í Kjós. 2. Tómás, sem
drukknaði hér í Teigavörinni með þeim
Bjarna Ólafssyni árið 1939. Hann lærði
sjó hjá Bjarna, og var með honum alla
tíð, — líka alfarinn héðan —. Hann var
efnilegur maður og góður drengur. 3.
Sigurður, vélstjóri, að hálfu eigandi m.b.
„Sigurfari“. Giftur Svöfu Símonardótt-
ur. 4. Málfríður, gift Runólfi smið Ólafs-
syni. 5. Eiríkur, giftur Guðrúnu Finn- •
bogadóttur. 6. Ólafur, ógiftur og Þor-
steinn, ógiftur. Dreng og stúlku misstu
þau á unga aldri.