Akranes - 01.12.1945, Blaðsíða 22

154
AKRANES
Þorgeir Ibsen:
FERÐAÞÆTTIR
nær maður sæi þetta land aftur, þessa sól-eyju norðursins.
Var að undra þótt tregasár söknuður settist að í sálinni, þeg-
ar landið tók að sökkva í sæinn. — Eftir sólsetur sáust efstu
tindar fjallanna í hillingum langa stund, umvafðir hálfrökkri
hinnar íslenzku sumarnætur.
Um miðnætti héldu farþegar til kleía sinna. Nokkrir þeirra
fóru þó upp í reykingasal til að spila „bridge“, lesa blöð og
tímarit og rabba um síðustu heimsviðburði. — Allir voru
áhyggjulausir þótt farið væri yfir eitt hið mesta ófriðar-
svæði styrjaldarinnar á sjónum, þar sem margur hraustur
drengur hafði látið lífið, og ekki síður íslezkir sjómenn en
íarmenn annarra þjóða.
Daginn eftir var sama veðurblíðan. En þá sást ekkert
nema haf, endalaust haf. Lognaldan vaggaði skipinu mjúk-
lega. Nú var ekki landsýn lengur. Nokkrir sjófuglar sáust á
sveimi hér og þar, aðallega fýlungar, sem svifu fagurlega
niður í öldudalina og upp með öldubökunum, án þess þó að
snerta þau með vængjunum.----------Farþegarnir, sem flestir
voru námsfólk, héldu sig mest ofan þilja þennan dag, eins
og flesta daga aðra, allt á leiðarenda. Þetta var ungt fólk
og kátt, og tókst brátt með því góður kunningskapur. Mann-
legt eðli er samt við sig, hvort sem er á sjó eða landi. Skip-
ið, þótt lítið væri, var heill heimur út af fyrir sig, fullur af
glaðværð og gáska hins unga fólks. — En beið ekki dauðinn
á næstu grösum — dauðinn í djúpunum? Ef til vill horfði
hann á okkur í gegnum sjónpípu kafbáts, og beið hins rétta
tækifæris til að setja strik í reikninginn? Hvað þýddi að
hugsa um slíka hluti? Og ekki var það að sjá á piltunum,
sem gömbruðu við stúlkurnar, eða á þeim, sem drukku full
hins næsta dags, að ömurlegar hugsanir væru á reiki. Og
allt gekk að óskum. — Hulin vernd hvíldi yfir skipinu í
þessari ferð.
-----Manudaginn 17. júlí hélzt enn sama veðurblíðan.
Ægir karlinn hélt sér í skefjum og leyfði ekki dætrum sín-
um og Ránar að hafa neinar glettur í frammi. — Eftir há-
degið sást blána fyrir landi út við sjóndeildarhringinn. Þetta
voru Hebridseyjar við Skotland.
Fögnuður og tilhlökkun fyllti hugi farþeganna meir og
meir eftir því sem nær dró landinu. Og nú sáust strendur
Skotlands einnig rísa úr djúpinu, skyggðar blámóðu fjar-
lægðarinnar. Við vorum nú sem óðast að nálgast ríki Jóns
Bola. — Fyrstu lífverurnar, sem komu til móts við okkur,
3 e. h. Ég lét ekki standa á mér. — Einum stundarfjórðung * voru sjófuglarnir, einkum máfar. Þeir komu í stórum hóp-
fyrir klukkan 3 var ég kominn á skipsfjöl og búinn að koma . um °S settust á öldustokka skipsins og á bátaþilfarið, og
ferðatöskum mínum fyrir í svefnklefa þeim, sem mér var voru þeir auðsjáanlega að leita sér að æti. Það stóð heldur
ætlaður miðskips ásamt tveim öðrum ferðafélögum. ekki á farþegunum að gefa þeim matarleifar, sem fengust
Hermenn komu um borð til að athuga skilríki farþeganna, ^já brytanum. Máfarnir háðu harða bardaga um fæðuna,
I.
Frá Islandi til /Yeiv-York.
Saga mín er bara venjuleg ferðasaga. Ef til vill er hún þó
frábrugðin venjulegum ferðasögum að því leyti, að hún segir
ekki frá dularfullum né æsandi atburðum. Ævintýrið kitlar
ekki kenndir lesandans, því að það er ekki lengur ævintýri í
augum fólks að heimsækja aðrar heimsálfur. Heimurinn er
orðinn svo smár. Frá íslandi er hægur vandi að komast ti.1'
New-York á einum degi; og þrátt fyrir viðkomu á Græn-
landi er leikur einn að ná í kvöldverð hins sama dags á ein-
hverjum gistihöllum New-York-borgar, svo sem, Savoyt
Plaza, Abbey og Waldorf Astoria. — Eftir kvöldverð er jafn-
vel nægur tími til að bregða sér út og skoða alla ljósadýrð-
ina og raíauglýsingarnar á Broadway, sem er fjölfarnasta
gata borgarinnar og einhver hin frægasta og mest umrædda
borgargata í öllum heiminum. — Hún er miklu frægari en
fegursta gatan í New-York, Fifth Avenue, sem Einar Bene-
diktsson orti um hið ágæta kvæði, Fimmta tröð.
Leið mín lá vestur um haf sumarið 1944. Þá var enn sá
siður, að allt námsfólk, sem fór til Vesturheims, fór sjóleið-
ina. Um annað var ekki að ræða. Að vísu voru þá stöðugar
flugferðir á milli Ameríku og íslands, en þær voru eingöngu
í þágu hernaðarins. Stjórnarerindrekar og menn hins opin-
bera fengu þó að nota þessar ferðir af náð, ef um áríðandi^
erindagerðir var að ræða.
14. júlí síðastliðið sumar var bjartur og heiður dagur. Einn
af þeim fögru íslenzku sumardögum, þegar allt leikur í
lyndi á landi og á sjó. Undanfarnir dagar höfðu verið anna-<>
og ónæðissamir. Allt þurfti að vera í lagi til ferðarinnar, far-r”
angur, vegabréf og önnur nauðsynleg skilríki. Maður var sem
á nálum — ekkert mátti gleymast. Smámistök gátu komið
fyrir á síðustu stundu, svo að maður neyddist til að bíða
næstu ferðar.
Nú, þann 14. júlí, kom tilkynningin frá „Eimskip". Allir
farþegar áttu að vera komnir um borð í E/s „Goðafoss“ kl.
sem voru þrjátíu og átta að tölu. Þessi könnun hermannanna
stóð yfir í tvær klukkustundir. Kl. 5 síðdegis flautaði eim-
pípa skipsins til brottferðar. Festar voru leystar, og skipið
seig hægt frá hafnargarðinum og út úr höfninni. Utan við
hafnarmynnið var skipið stöðvað. Hafnsögumannsbáturinn
kom og tók hafnsögumanninn og nokkra liðsforingja. Síðan
var haldið sem leið lá út og vestur Faxaflóann. Skipið fór
með hærgi ferð, því að beðið var eftir nokkrum herflutn-i
ingaskipum, sem koma áttu úr Hvalfirði. Skipin, sem voru
fjögur, komu brátt í Ijós, í fylgd með tveim litlum „korvett-
um“, sem áttu að fylgja þessari fáskipuðu lest til Bretlands.
Ferðinni var sem sagt fyrst heitið austur til Jóns Bola. Þar
áttum við að fara í aðra stærri skipalest, sem síðan skyldi
halda beint til Vesturálfu, til Sam frœnda, hins ókrýnda kon-
ungs vestursins.
Veður var hið bezta. Sjórinn ládauður. Og þótt síðdegi
væri, var bjart yfir landinu. Sólin hellti aftangeislunum yfir
láð og lög, og sveipaði allt unaðsljóma. — Flestir farþegar
voru á þiljum uppi til að njóta veðurblíðunnar og hinnar til-
komumiklu landsýnar. Ómælanleg var sú fegurð, sem hvíldi
yfir landinu í aftanskininu. Og hamingjan mátti vita, hve-
sem hent var til þeirra. Og varð sú viðureign þeirra oft ærið
skopleg.
» Mörg fljótandi tundurdufl voru þarna á leið okkar upp arf
ströndinni. Á mörg þeirra var skotið af riffli og vélbyssu frá
* skipinu, á löngu færi, en ekkert þeirra hæfðist. Blátt bann
' var lagt við því, að skótið væri á þau á stuttu færi, vegna
slysahættunnar, sem af því gat stafað.
y Kvcldið var milt og fagurt, er við sigldum upp að Skot-
landsströndum með Hebridseyjar á stjórnborða. Landslagið
virtist vera mjög líkt og heima; fjöll og hálsar með berum,
gróðurlitlum hlíðum, en jöklana á tindana og snjóflákana í
hlíðarslakkana vantaði, og því virtust hin skozku fjöll ekki
eins tíguleg og hin íslenzku.
í sundinu milli Hebridseyja og Skotlands mættum við
stórri skipalest, sem var að koma frá Bandaríkjunum. Skip-
in í lest þessari voru með fullfermi til Bretlands. Meðal þess-
ara skipa var „Lagarfoss“, og var hann á heimleið. Það fór
ekki mikið fyrir honum miðað við hin stærri skipn, en eigi
að síður bar hann sig vel, með íslenzka fánann við hún. Að
sjá hið fagra merki fullveldis okkar blakta þarna meðal fána
framandi þjóða, vakti stolt okkar og þjóðarmetnað. Þrátt