Freyr - 15.01.1982, Blaðsíða 20

Jón Kristjánsson
V eiðimálas tof nun
Þróun veiðitækja til nýtingar silungsvatna
Að undanförnu hefur verið rætt um hvernig auka megi arð af silungsvötnum tilþess að drýgja
tekjur vatnaeigenda. Rannsóknir hafa sýnt að flest vötn landsins eru vannýtt, og í mörgum
þeirra er offjöldifiska. Rökrétt virðist því að álykta að aukinn veiðiskapur sé forsenda meiri
tekna af vötnunum. Aukinn aflimyndigefa meiri tekjur, fiskur myndi stækka og verða betri
söluvara, og ásókn stangveiðimanna myndi jafnframt aukast. Sala og dreifing silungs hefur
lengi verið vandamál, en nú virðist vera að rofa til í þeim efnum, aðallega vegna fjölgunar
matsölustaða á höfuðborgarsvæðinu.
Jón Kristjánsson flytur erindi sitt á rádstefnunni.
Pað hefur sýnt sig að grisjun í
silungsvötnum krefst mikillar
vinnu ef beitt erhefðbundnum að-
ferðum (netaveiði). Til þess að
verulegur árangur náist er nauð-
synlegt að leita nýrra og afkasta-
meiri veiðiaðferða. Rannsóknir
hafa einnig sýnt að ekki er aðeins
þörf á afkastamiklum veiðarfær-
unt, heldur eru þau nauðsynleg ef
ekki á illa að fara. Ég hef sett fram
tillögur um að laga tækni, sent
þekkt er í sjávarveiði, að silungs-
vötnum.
í öllum íslenskum silungsvötn-
um er silungurinn háður fæðu sem
hann tekur við botn. Hann heldur
sig því nálægt botni og er það sem
kallað er botnlægur. Séu vötn
djúp, þ. e. meira en ca 12 m, finnst
einnig sviflæg bleikja (murta sem
lifir í dýrasvifbeltinu, óháð botni
nema um hrygningartímann. Sömu
veiðiaðferðir henta ekki fyrir botn-
lægan og sviflægan fisk. Þess vegna
þarf að gera tilraunir við bæði þessi
skilyrð.
A. Veiðiaðferðir á botnlægan fisk,
urriða og bleikju.
Nú er lagnetaveiði einráð, en
eins og áður sagði hafa silunga-
gildrur einnig verið notaðar í til-
raunaskyni með góðum árangri.
Báðar þessar aðferðir eru það sent
kallað er „passívar“ þ. e. veiðar-
færin standa kyrr og veiða þann
fisk sem er á ferðinni. Veiðni slíkra
tækja ræðst aðallega af tveimur
þáttum, fiskmagni á hverjum stað,
og því á hve mikilli hreyfingu fisk-
urinn er, t. d. á göngum eða í ætis-
leit. Dráttarveiði með ádráttarnót
er ,,aktív“ veiðiaðferð, þ. e. veið-
arfærið hreyfist en fiskurinn er
kyrr. Slík veiði gefur oft góðan
árangur þar sem silungurinn safn-
ast saman af einhverjum orsökum
og var hún notuð áður fyrr, en er
nú orðin sjaldgæfari. Ádráttarnót-
in er eins konar sambland af hring-
nót og trolli, en sökum þess hve
þung hún er í drætti (þær nætur
sem nú tíðkast) veiðir hún illa fisk
sem er jafnt dreifður í vatninu. Al-
gengur afli við slíkar aðstæður er á
bilinu 25—100 fiskar sem er svo
lítið að óviðunandi er. Við nánari
athugun sýna útreikningar að slíkt
er eðlilegt. í Efra-Friðmundar-
vatni sem er mjög þéttsetið
bleikjuvatn eru að meðaltali 250
veiðanlegir fiskar á hverjum hekt-
ara. 70 m löngnót sem kastað er60
m frá landi þekur 0,42 ha, og á því
svæði eru að meðaltali um 100
bleikjur. Hérergóðsamsvörun við
raunverulegan afla. Ljóst er því að
ef menn stefna að 2000 fiska drætti
í fiskmörgu vatni þyrfti óhemju
60 — FREYR