Litli Bergþór - 01.12.2010, Blaðsíða 18

Minningar oq Ijóð
e-Ptir Einar Grímsson
frá Neðra-Dal
Seinni hluti
Fyrrí hluti var birtur í síðasta tölublaði Litla-
Bergþórs í júlí2010.
Einar Grímsson varfœddur 19. ágúst 1887 að
Þórarinsstöðum í Hrunamannahreppi. Hann flutti í
Neðra-Dal árið 1914 og bjó þar til ársins 1942.
Hann dó 16. desember 1950. Kona hans var
Kristjana Kristjánsdóttir, fœdd 24. ágúst 1886, dáin
22. maí 1963. Börn þeirra voru: Armann Kr.
rithöfundur, Þorbergur Jón, Grímur, Arsœll Kristinn,
Guðrún, Valdimar, Valdís, Oddgeir og Hólmfríður.
Þorbergur Jón, eða Jón íNeðra-Dal,fœddist 18.
janúar 1916 og dó 5. október 1993. Kona hans heitir
Aðalheiður Guðmundsdóttir og synir þeirra eru:
Guðmundur Laugdal, Birgir Bjarndal, Grímur
Bjarndal, Kristján Bjarndal, Einar Bjarndal, Heiðar
Bjarndal, Þráinn Bjarndal, sem nú býr í Miklaholti
hér í Biskupstungum, og Björn Bjarndal.
I síðasta blaði fórst fyrir að geta þeirra Aðalheiðar,
konu Jóns, og Guðmundar Laugdal, elsta sonarins,
og biðjumst við velvirðingar á því.
Eitt sumarið var hjá okkur piltur, Jón Grímsson frá
Móakoti á Stokkseyri, hann var tveim árum eldri en
ég, það var góður félagi.
Það var dag einn, að við Jón sátum hjá ánum upp í
fjalli á svonefndum Selflötum. Ærnar voru allar
lagstar og farnar að jórtra. Við vorum staddir á hæð
einni fyrir ofan og austan Selflatirnar. Þar fyrir aust-
an er land sem Nýgræði heitir, við ætluðum að setjast
niður og taka upp nesti okkar. Þá sé ég skammt fyrir
austan okkur að tvær stúlkur eru á gangi. Ég varð
mjög undrandi því við áttum ekki von neinna manna-
ferða. Stúlkurnar gengu hlið við hlið, þær voru meira
en í meðallagi á hæð og leit út fyrir að þær væru í
sínum bestu fötum. Þær voru berhöfðaðar með dökkt
hár í bláum treyjum og svörtum pilsum og báru
rauðar svuntur. Fötin þeirra beggja voru mjög lík og
mér datt í hug fólk sem er að fara til kirkju.
Stúlkurnar gengu inn eftir háum bakka sem var leifar
af uppblæstri en allt land annað var hrjóstrugt og
gróðurlítið. Ég benti Jóni félaga mínum á stúlkurnar
en ég gat ekki látið hann koma auga á þær þó að þær
væru skammt frá okkur. Ég tók um handlegg hans og
sýndi honum rétta stefnu til þeirra en það var sama,
ég gat ekki látið hann sjá þær. Við fórum svo báðir
eftir mínu fyrirlagi og ætluðum að hitta stúlkurnar
Kristjana Kristjánsdóttir og Einar Grímsson.
því mig langaði til að vita hvaðan þær væru. Það var
stutt til þeirra, en við urðum að fara yfir laut, og
töpuðum því sjónar á þeim. Við fórum þangað sem
þær voru en fundum þær ekki og sá ég þær aldrei
oftar.
Það er komið vor og litlu lömbin farin að leika sér á
túninu. Þau minna mig á löngu liðna tíma þegar ég á
vorin var að gæta að ánum um hagana á Laugum í
Ytrihrepp, en þar ólst ég upp og dvaldi og starfaði
fram að tvítugsaldri.
Ég minnist þó helst Gildurhagans sem þar er í
fjöllunum. Þangað inn eftir er hálftíma gangur frá
bænum. Gildurhaginn er hrikalegt og víðáttumikið
gljúfur með hamraveggjum til beggja handa. Lækur
allstór rennur um hann miðjan og eru brattar gras-
brekkur upp frá læknum beggja megin upp að
klettunum.
í Gildurhaga dvaldi ég oft lengi. Ég hafði gaman af
að klifra um klettana og eltast þar við krumma gamla
sem í rauninni má svo að orði komast að hafi átt þar
heima því á vori hverju byggði krummi þar hreiður
sitt. A útlíðandi góumánuði fór ég að sjá krumma
með kalvið í nefinu fljúga beinu striki inn á Gildur-
haga. Vissi ég þá strax að hann var að byrja að gjöra
sér hreiður. Það var sagt að hann verpti níu nóttum
fyrir sumar og mun það hafa látið nærri. Það var
aðeins í einum stað sem ég komst að hreiðrinu.
Hrafnarnir voru báðir í klettunum fyrir ofan og los-
uðu steina með goggunum og létu falla niður til mín.
Eitt vor voru tveir fálkar á sveimi um Gildurhagann.
Ég sá fljótt að þeir mundu eiga þar hreiður. Seinna
komst ég að hvar það var. Ég kleif upp í hreiðrið og
strauk ungunum um bakið. Þeir voru þrír.
Litli-Bergþór 18