Litli Bergþór - 01.12.2011, Blaðsíða 20

Aratunga
fimmtíu árum seinna
ÍJr bloggi Páls M. Skúlasonar frá tímabilinu 23. til
30. október 2011.
Textinn er töluvert styttur liér. Þar sem blogg lýtur
ekki alveg sömu lögmálum hvað málfar og
framsetningu varðar og prentað mál, verður að
horfa á textann íþví Ijósi. Til að sjá blogg Páls í
fullri lengd er hœgt að fara á slóðina:
kvistholt.blosgspot.com
Það eru sem sagt 50 ára á þessu ári frá því félags-
heimilið Aratunga var vígt og þar með hófst tími sem
hefur haft umtalsverð áhrif á fjölda fólks. Ég hugsa
að ég hefði nú ekki farið að fjalla um þetta efni nema
vegna þess, að ég naut þess heiðurs í gærkvöldi (22.
október 2011) að vera veislustjóri á kvöldvöku í
tilefni af tímamótunum. Þegar maður er „maður með
hlutverk” þá reynir maður að sjá til þess að standa
ekki algerlega á gati og þess vegna fór ég að bruna á
vængjum hugans langt til fortíðar. Þar reyndist margt
vera skýjum hulið ennþá, þótt einstaka gamlir at-
burðir eða minningar brytust fram úr hugarfylgsnum.
Það liggur við að ég lýsi því yfir, að í Aratungu
hafi það gerst sem mótar elstu, skýra minningu mína
úr barnæsku, en það var atriði úr leikritinu Lénharði
fógeta, sem Ungmennafélag Biskupstungna sýndi á
vígsluárinu, þegar ég var sjö ára. í þessu atriði var
um að ræða bardaga þar sem menn voru drepnir
(auðvitað ekki í alvöru, þetta var leikrit). Sakleysi
mitt, sem var fæddur og uppalinn í tiltölulega
kristilega þenkjandi fjölskyldu (allavega að hluta til),
þar sem messuferðir voru, í minningunni, vikulegt
brauð, beið talsverða hnekki við að upplifa þarna
fólk drepið með þessum hætti beint fyrir augum
mínum - á fremsta bekk. Á þeim tíma var RÁS 1 eini
Úr Lénharði fógeta, Guðný Rósa Magnúsdóttir og Iris
Blandon í hlutverkum sínum. Mynd Jón K. B. Sigfússon.
Páll M. Skúlason stýrir hátíðarsamkomu vegna 50 ára
afmælis Aratungu. Mynd Jón K. B. Sigfússon.
ljósvakafjölmiðillinn og Tíminn eina dagblaðið, en
hann kom í bunkum með mjólkurbílnum, við og við
- og ég las ekkert nema Denna dæmalausa í því blaði.
Þá var sko ekkert World of Warcraft eða Call of Duty,
nú eða einhver annar svipaður tölvuleikur. Það var
ekkert sjónvarp þar sem persónurnar sögðu „fokk” í
öðru hverju orði eða drápu hver aðra með grafískum
hætti. Nei, þetta var veröld sakleysis þar sem það
næsta sem við komumst einhverju ofbeldi var, þegar
við skiptum liði og lékum kúreka og indíána í runn-
unum í Ólafs- eða Einarslandi. Auðvitað voru indján-
arnir vondu kallarnir - þannig var það í bandarísku
stórmyndunum sem einhverjir í hópnum höfðu séð.
Leikdeild Umf. Bisk. flutti nokkur brot úr Lénharði
fógeta í gærkvöldi. Þar var enginn drepinn. Það lá
hins vegar morð í loftinu, þegar Hildur María á Spóa-
stöðum í hlutverki Guðnýjar gerði sig líklega til að
drepa Runólf Einarsson, í hlutverki illmennisins
Lénharðs fógeta, með silfurlituðum smjörhníf. Ætli
það atriði myndi ekki bara teljast „krúttlegt”.
Árið 1961 var ég talsvert ungur eins og áður hefur
komið fram og menn geta ímyndað sér. Þá var nýja
félagsheimilinu gefið nafnið ARATUNGA, með
öðrum orðum, tungan hans Ara. Þannig skildi ég
þetta allavega og lái mér hver sem vill. Hér niðri í
Laugarási var aðeins um einn Ara að ræða, sem
eitthvað kom fyrir í umræðu manna á meðal. Það þarf
því engum að þykja það skrýtið, að ég hafi tengt
nafnið á nýja félagsheimilinu við þann eina Ara sem
ég þekkti þá, Ara í Auðsholti. Það dettur nú væntan-
lega engum í hug, að Aratunga hafi hlotið nafn vegna
hans í raun, en ég man enn myndina sem mótaðist í
höfðinu á mér og sem átti að mynda nokkurs konar
lógó hússins.
Litli-Bergþór 20