Prentarinn - 01.04.1996, Blaðsíða 10

■ ■ ■ FÉLAGSMÁL
Glefsur frá vígstödvunum
Um samskipti hönnuda og prentara I breyttum heimi
Þessar glefsur
eru lír inngattgs-
erindum sem flutt
voru á fundi sem
Félag íslenskra
teiknara stóð
fyrir í Korn-
hlöðunni
miðvikudaginn
30. október.
GISLI B.
teiknari
BJORNSSON,
FÍT
, Saue ínfJ0n,
ufaí/sca/e
í
cA.**uaussia
SAMANTEKT:
GODDUR
FYRIR FÍT OG
PRENTARANN
Þegar ég hóf störf sem teiknari
fyrir þrjátíu og fimm árum var
ástandið hvað samskiptaþáttinn
varðar ekkert öðruvísi en nú; þau
voru góð, sæmileg og vond. En
aðallega fóru þau mörk eftir anda
forystunnar á hverjum stað. Víð-
sýnir menn sem stýrðu þessum
fyrirtækjum, eigendur og starfs-
menn gáfu þar tóninn. í viðmóti
þeirra fólst ósk um samstarf og við
þessa menn vildi maður skipta og
með þeim vinna meðan önnur
fyrirtæki sýndu jafnvel illt viðmót,
fjandskap og þröngsýni. Þá eins og
nú velur hver maður sér samstarfs-
aðila, fólk sem maður treystir sem
mannverum og fagmönnum.
Fólk sem hægt er að
ræða við, hjálpar til,
bætir og stendur
við orð sín. ...
Skoðum betur
spurninguna um
samskiptin.
Viljum við
hönnuðir betri sam-
skipti við starfsfólkið
í grafíska iðnaðinum? Að
það sé þægt og gott, taki kurteis-
lega við verkefnum okkar og síðan
sé slagur látinn standa um útkom-
una úr vinnsluferlinu eða það litla
sem við látum eftir? Eða viljum
við virka samstarfsaðila sem vinna
með okkur, gera athugasemdir,
bæta, kenna og benda á leiðir þar
sem það er sameiginlegt markmið
að framleiða góðan hlut á réttum
tíma? Hvað vill starfsfólkið í
grafíska iðnaðinum?
En kæru FIT-hönnuðir. Hvað
gerum við jákvætt fyrir prentiðnað-
inn félagslega og faglega? Hvernig
kynnum við okkur? Fyrir utan það
að leyfa prentiðnaðarfólki að fram-
leiða verkin okkar er það harla
lítið. Við hljótum að hafa á því
skilning að einhver núningur verði
á milli okkar og þeirra í núverandi
/

/
starfsumhverfi. Hverjir sækja inná
starfssvið hvers? Grafískir hönn-
uðir hafa sannarlega sótt í víðara
mæli inn á starfssvið fólks í
grafíska iðnaðinum en það inn á
okkar. Það er ekki margt sem hefur
verið látið í friði. Að vísu skiljum
við ennþá eftir prentunina sjálfa og
frágangsvinnuna. Spurningin er
líka hver á hvað. Á einhver réttinn
eða starfssviðið? Samkvæmt
lögum er prentiðnaður vernduð
starfsgrein en grafísk hönnun nýtur
engrar lagaverndar. Ergo,
samkvæmt þessu á það réttinn en
það dugir skammt í núverandi
ástandi. Allir geta kallað sig
grafíska hönnuði.
Tölvur og tölvuforrit eru til sölu
á frjálsum markaði. Allir mega
kaupa og nota búnaðinn. Þetta
þýðir að allir mega gera það sem
þeir geta, líka það sem þeir ekki
kunna. Fyrir þessu er ekki hægt að
vernda sig með lögum eða bönn-
um. Við þetta verðum við að búa
og þessi hópur áhugafólks,
„fúskara“, á eftir að stækka risa-
skrefum, það fara allir að hanna.
Með betri tölvukosti, meiri þekk-
ingu almennings, til dæmis ungs
fólks í dag, þegar það verður
stærra og eldra, og með betri
forritum og meiri fræðslu til
almennings, mun þessi hópur kalla
til sín stærri hluta þeirra viðfangs-
efna sem í dag eru hjá hönnuðum
og prentiðnaðinum og verða færari
um að leysa þessi viðfangsefni.
Merki um það að „ófaglært fólk“
vilji læra um tölvuvinnslu og
grafíska hönnun sjást á ýmsum
námskeiðum sem í boði eru. Við
þessu geta grafískir hönnuðir eða
prentsmiðir ekki brugðist með því
að skamma kennarana, eins og ég
hef lent í (ég hef fengið ákúrur
fyrir að vera að kenna mönnum
eitthvað af þessum patentlausnum
okkar grafískra hönnuða) heldur
með því að bæta sig, stíga skref
fram á við. Við verðum að sýna
faglega yfirburði. Er ég að komast
að kjarna málsins?
HJÖRTUR GUDNASON,
framkvæmdastjóri
Prenttæknistofnunar
- prentsmidur eða
offsetljósmyndari og
plötugerðarmaður
Mig langar til þess að rifja upp
hvemig samskiptin milli
auglýsingateiknara og prentsmiða
gátu verið eða voru fyrir nokkrum
árum. Eg veit að þetta er allt öðruvísi
í dag. Eg vann í mörg ár í Prent-
myndastofunni og tók þar á móti
verkefnum sem ég vann síðan í
mörgum tilfellum. Allflestir auglýs-
ingateiknarar áttu í þá daga það sam-
eiginlegt að þeir kunnu hvorki á
klukku né dagatal. Þeir vissu t.d.
aldrei að í hverri viku var ein helgi.
Þeir vissu aldrei að venjulegum
vinnudegi lauk klukkan fjögur.
Þeir vissu aldrei að jólin eru haldin
24. desember ár hvert og hefjast
klukkan sex. Þeir kunnu ekki á síma
nema til þess að hringja á leigubíl.
Það var alltaf jafn spennandi á föstu-
dögum um íjögurleytið að bíða eftir
því hvort maður heyrði í ískrandi
bremsum í leigubíl einhvers teiknar-
ans sem birtist síðan kófsveittur með
upplíminginn í fanginu sem á voru
um tuttugu lög skerífólíu sem hvergi
registreraði og tvær til þrjár myndir
sem átti eftir að litgreina. Stundum
var teiknarinn svolítið vandræðalegur
og voteygur jafnvel vegna þess að
hann hafði dottið einhvers staðar í
hamaganginum á leiðinni, fólíumar
höfðu losnað af og uppáhalds spray-
grunnurinn hans hafði dottið ofan í
poll á leiðinni. „Geturðu ekki reddað
þessu?“ var maður spurður. „Þeir
redda þessu alltaf í Korpus.“ „Jú, jú,
auðvitað, elsku vinur. Við reddum
þessu,“ svaraði maður. Maður mátti
ekki styggja kúnnann. Maður reyndi
síðan að benda teiknaranum kurteis-
lega á að sumar fólíumar væm
merktar með pantone litum en aug-
lýsinguna ætti að prenta í staðallitum.
„Hvað, þeir kvarta aldrei í Korpus,
10« PRENTARINN