Prentarinn - 01.06.2000, Blaðsíða 6

Kristján Hreinsson
skáld
Ég virðist eiga því kaldhæðnis-
lega láni að fagna, að í hvert sinn
er ég gef út bók þá eignast sú út-
gáfa sína hrakfallasögu. Ekki það
að bækur mínar veki almennt
slíka athygli að dómar brjóti mig
niður eða breyti högum mínum á
annan hátt. Nei, það hefur nefni-
lega elt mig frá fyrsta degi grát-
brosleg hegðun forlaganoma og
örlagadísa þegar ég hef viljað
koma samskiptum mínum við
skáldagyðjuna á prent.
Þegar ég var 16 ára ákvað ég
að gefa út ljóðabók, ég hafði þá
ort mitt fyrsta ljóð og þegar þessi
ákvörðun hafði verið tekin orti ég
nokkur til viðbótar, raðaði þeim
upp og kallaði röðina ljóðabók.
Ljóðabókin fékk svo nafnið Mál-
verk.
Þegar ég kom með vélrituð
blöð í Prentsmiðjuna Hóla leist
mönnum ágætlega á gripinn og
var mér tjáð hversu mikið myndi
kosta að prenta 1500 eintök. Mér
varð ljóst að orgelið mitt yrði að
selja ef bókin átti að koma út, og
sú varð raunin.
Er menn voru að setja bókina
var ég spurður, hvort ég ekki vildi
hafa mynd af mér á bakhlið og
texta undir myndinni. Þetta þótti
mér við hæfi, fór til ljósmyndara,
lét hann taka mynd af hárprúðu
ungmenni og með nýframkallaða
mynd fór ég í strætó útá Nes. I
prentsmiðjunni sauð ég svo sam-
an stuttan texta og ritaði meðal
annars: „Hann hefur að mestu
dvalist í Kópavogi frá fæðingu."
Þegar þetta var svo vélritað í
prentsmiðjunni gleymdist að vél-
rita orðin „að mestu“, þannig að
aftaná minni fyrstu bók var ég
sagður hafa dvalist í Kópavogi
alla mfna daga.
Lengi vel kenndi ég hjálpsamri,
ungri konu sem vann á skrifstofu
prentsmiðjunnar um þessi mistök,
en sjálfur var ég tilbúinn að taka
á mig málvillur, bragvillur og
stafsetningarvillur í innihaldinu. I
dag tek ég á mig alla þá gleði
sem fyrsta bókin mín veitti mér,
enda seldust þessi 1500 eintök öli
sem eitt - kannski vegna þess að
bókin var sögð skrifuð af manni
sem hafði dvalið í Kópavogi í ein
sautján ár.
En gráglettni örlaganna lét ekki
við fyrstu bók mína sitja, því þeg-
ar árið 1975 gekk í garð var ég
ákveðinn í að gefa út tvær bækur,
énda hafði ég ort hundruð ljóða
sumarið ‘74.
6 ■ PRENTARINN
Þegar ég hafði valið úr bunkan-
um það sem mér þótti merkur
skáldskapur, taldi ég mig vera
kominn með tvær bækur sem
fengu nöfnin Og og Friðryk. Ég
fékk vin minn til að teikna kápur
og áðuren ég fór uppí Letur til að
láta fjölrita meistaraverkin fór ég
niðrá Klapparstíg, en þar bjuggu
þá þrjár vinkonur mínar. Tveimur
þeirra ágætu vinkvenna minna fól
ég það merka starf að vélrita her-
legheitin. Þetta var framkvæmt á
fagmannlegan hátt og urðum við
á það sátt að þriðja vinkonan
myndi leiðrétta verkin áðuren til
fjölritunar kæmi.
Einsog ráð var fyrir gert mætti
ég til Sigurjóns í Letri og var mér
fagnað vel og innilega. Ég sýndi
þar mönnunt hvemig bækumar
áttu að líta út, rissaði nokkrar
teikningar inná milli ljóða og
sagði mönnum að eitthvað þessu
líkt myndi prýða síðurnar. Frumrit
mín voru ljósrituð og gerð prufu-
eintök bókanna. Um það var
samið að ég myndi sjálfur sjá um
að hefta bækurnar þegar þar að
kæmi, svona til að halda kostnaði
niðri. Mér var nú sagt hversu
mikið ég ætti að greiða fyrir fjöl-
ritunina og svo var mér ráðlagt að
láta prófarkalesara fara yfír verk-
in en skila síðan inn þeim hand-
ritum sem ég vildi að unnið yrði
eftir. Þessu tók ég öllu vel, enda
var orðið próförk orðið mér þjált í
munni - svo vanur var ég öllum
háttum, enda með aðra og þriðju
bók í framleiðslu.
Nú fór ég til vinkonu minnar
og fól henni að lesa yfir handritin.
Ég kom svo í Letur snemma
morguns nokkrum dögum síðar
og var mér enn og aftur fagnað.
En sem ég reiði fram leiðrétt
handrit, sem Þórunn vinkona mín
hafði grandgæfilega yfirfarið, þá
var mér tjáð að nú væri einum of
seint að gera breytingar, því búið
væri að fjölrita bækumar og verið
að bíða eftir því einu að ég tæki
til við að hefta þær saman.
Ekki get ég nú sagt að ég hafi
glaðst við þessi tíðindi, en
brosmilt andlit tjáði mér að nú
væri sko ekki aldeilis rétti tíminn
til að örvænta, því ég gæti útbúið
leiðréttingamiða sem hægt væri
að líma í bækurnar, og ég gæti
enn og aftur lækkað kostnaðinn
með því að líma miðana sjálfur í
hvert eintak fyrir sig.
Þama sat ég svo tímunum sam-
an með bækur sem ég ætlaði